Τελικώς, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο επονομαζόμενος και «άχαστος ηγέτης» ανακοίνωσε, με καθυστέρηση 30+ ημερών (από εκείνη την αποφράδα για τον ίδιο και ιστορική για την ελληνική δημοκρατία βραδιά της 21ης Μαΐου 2023 και την εκλογική συντριβή του) την απόφαση του «να παραμερίσει» (αν ήταν ελάχιστα ποιητής θα έλεγε να «μεριάσει») υπέρ της νέας εποχής στον ΣΥΡΙΖΑ (και πουθενά αλλού). Η κοινωνία των πολιτών είχε προεξοφλήσει ( ή ίδια τον επέβαλε εξάλλου) τον πολιτικό του θάνατο και ουδόλως ασχολήθηκε, έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Ότι εμφανίστηκε στο Ζάππειο μόνος αυτός, χωρίς κανένα άλλο μαζί του από τους πραιτωριανούς του ή τους δήθεν «σοφούς» στην Κουμουνδούρου να ανακοινώσει την απόφαση του να κινήσει διαδικασίες διαδοχής, χωρίς να είναι ο ίδιος υποψήφιος, έχει σχέση περισσότερο με την προσωπική του αμετροέπεια και την εγγενή αγένεια του με τις οποίες πορεύτηκε, παρά με μια αίσθηση ισορροπιών που φάνηκε να θέλει να υπηρετήσει.
«Ο αμνός της αριστεράς, ο αίρων τις αμαρτίες του χώρου» προσφέρει θυσία το πολιτικό σαρκίο του «για να ηρεμήσουν οι Θεοί από την ύβρι με την οποία πορεύτηκε», ανταλλάσει τη δική του πολιτική ύπαρξη με τις απαιτήσεις της ιστορίας με την οποία «συνομίλησε» ( σε τι γλώσσα;) και μετά από ένα παραλήρημα υπέρ της κυβερνητικής του θητείας «φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια» (Τζανακόπουλος και Ρήγας μέχρι καρεκλιές έπαιξαν σε κοινή θέα το βράδυ της 25ης Ιουνίου, ευτυχώς μπήκαν στη μέση ψυχραιμότεροι και δεν βγήκαν «στα μαρμαρένια αλώνια της Κουμουνδούρου» να λύσουν τις διαφορές τους).
Ο κ. Τσίπρας αποχωρεί από τη καρέκλα που τόσο λάτρεψε, είτε του αρέσει, είτε όχι (καμία σημασία δεν έχει για κανένα τρίτο) λοιδωρούμενος, καθυβριζόμενος, πολιτικά νεκρός, ιδεολογικά αποσυνάγωγος και προσωπικά απαξιωμένος ( η χαρά των γελοιογράφων), επικεφαλής ηγέτης ενός στρατού συντετριμμένου και τρις ηττημένος (σε βουλευτικές εκλογές) από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον και «Κούλη» αποκαλούμενο από τους ψεκασμένους του δήθεν αριστερού δικαιωματιστάν.
«Αυτό» (για να μιλήσουμε και στη γλώσσα του δικαιωματισμού) που σήμερα αποχώρησε από την Κουμουνδούρου είναι ένα πολιτικό πτώμα, που, έτσι ή αλλιώς, σέρνονταν χρόνια τώρα σε μονοπάτια πολιτικής απαξίας και ιδεοληπτικής παράνοιας, ανίκανο να κατανοήσει την πραγματικότητα, έρμαιο ονειρώξεων και φαντασιώσεων, μια ψευδής ( ως η αντεστραμμένη πραγματικότητα που τόσο τον έλκυε) πολιτική περσόνα, ένας χαμένος στο διάστημα , έντρομος και κάθιδρος ηγετίσκος.
Ότι στο απολογητικό του παραλήρημα βρήκε χώρο να αποθεώσει την καταδικαστική Συμφωνία των Πρεσπών, υπέρ της οποίας ξιφούλκησε ακόμη «και από τον τάφο του», ως το μέγιστο των επιτευγμάτων του, είναι εξόχως αποκαλυπτικό της ουσίας της πολιτικής του ύπαρξης και των λόγων για τους οποίους επιλέχθηκε «να καβαλήσει το κύμα και να ηγηθεί του παρολίγον καθημαγμού μιας κοινωνίας».
Η κοινωνία των πολιτών έχει ήδη ξεπεράσει την εξέλιξη, άλλωστε είχε λάβει τις αποφάσεις της και τις δημοσιοποίησε δια των εκλογών σχετικά με τον «κάθε εκατό χρόνια ηγέτη», μη αντιλαμβανόμενη, όπως κάποιοι συνταγματολόγοι, πως γίνεται αυτό το «πράμα» να «πιάνει πουλιά στον αέρα». Αποδείχθηκε πως είχε δίκιο.
Η περίπτωση του κ. Τσίπρα και του «δικού του» ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει παράδειγμα ιστορικό της βαρύτατης και συντριπτικής ήττας του ακραίου λαϊκισμού, της κοινωνικής διχόνοιας και της ιδεοληπτικής ανάγνωσης της κοινωνίας, μόλις η κανονικότητα αποφασίσει να απαντήσει στους κατά καιρούς «βιαστές της», σε όσους «δεν την θεωρούν ευκαιρία για την αριστερά» και σε κάτι λιμά της δήθεν αριστερής νεωτερικότητας, που εγκολπώνουν εύκολα τσιτάτα προηγούμενων αιώνων.
Αν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ προσέφεραν κάτι σε αυτόν τον τόπο είναι πως με βαρύτατο, είναι αλήθεια κόστος για την κοινωνία, την οικονομία και τα εθνικά συμφέροντα, ακύρωσαν, στην ουσία ανατίναξαν κάθε πιθανότητα στα επόμενα εκατό χρόνια να αποκτήσει αυτό το πολιτικό εξάμβλωμα κυβερνητικές προοπτικές. Μεγάλη η προσφορά, η κοινωνία χρειάζεται να είναι δίκαιη στην αξιολόγηση της και να πιστώσει στην Περιστέρα την εξέλιξη αυτή.
Μαζί με τον κ. Τσίπρα είναι βέβαιο πως θα αποχωρήσουν από την Κουμουνδούρου παρέες γεφυρατζήδων, πασοκικών λιμοτάγαρων και αριστερών ρεταλιών που είχαν βρει «τον μήνα που έτρεφε τους έντεκα» για μια ολόκληρη δεκαετία φαντασιωνόμενοι ανατροπές στην Ευρώπη, νέους Τσε Γκεβάρα με καταγωγή από την Άρτα, σοσιαλιστικές επαναστάσεις και λαϊκές δημοκρατίες και την ίδιας ώρα κονομούσαν κανονικά σιτιζόμενοι στο πρυτανείο και ζωή!
Κανένα πρόβλημα, δεν θα λείψουν από κανένα, έτσι ή αλλιώς ακόμη και στην Ελλάδα «η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική τους μελαγχολία»…
Υ.Γ. Πως το είχαν πει οι παλιότεροι; Καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις!
