Ανέμενα νωρίτερα αυτό το καταβύθισμα του αντιπολιτευτικού αριστερού τσιπρικού λόγου στα «σκ@τ@» της δεκαετίας του ογδόντα, τότε που ο πασίγνωστος πασοκικός γκαουλάϊτερ (μετά έγινε δήθεν εθνικό κεφάλαιο και καθαγιάστηκε) προμήθευε τον Κουρή με τις διάσημες φωτογραφίες Μητσοτάκη και η «Αυριανή» ωρύονταν για τον «προδότη», τι άλλο θα μπορούσε να ήταν αφού «ο αρχιερέας της διαπλοκής» φωτογραφίζονταν με Γερμανούς στην κατοχή;
Λογική εξέλιξη αν αναλογιστεί κανείς πως η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να μην διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, μια ήττα την Κυριακή, αν μάλιστα ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο του 5%, θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις, όχι τόσο στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου (εκεί είναι όλοι λιμοί και πολιτικοί τσίπηδες), αλλά στις σχέσεις με την κοινωνία των πολιτών.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Ένας Τσίπρας (και οι συν αυτώ) για πέμπτη φορά ηττημένος από τον «γιο του Εφιάλτη», κληρονόμο του «αρχιερέα της διαπλοκής» και «υποτακτικού του κεφαλαίου», είναι, όπως και να το δει κανείς, ένας πολιτικός σε υποχώρηση, κανείς δεν θα του συγχωρήσει μια ακόμη σφαλιάρα, λογαριασμός θα ζητηθεί από τους ψηφοφόρους που δεν είναι διατεθειμένοι να περιμένουν μια ακόμη τετραετία για να δουν άσπρη μέρα (όπως οι ίδιοι την ορίζουν).
Τι απομένει λοιπόν; Ένα «βουρ στα σκ@τ@», μια καταβύθιση στην αλητεία και στην παρακμή, ένας αγώνας δρόμου να βρεθούν οι απαραίτητες δικαιολογίες για να καταπιεί το πόπολο το νέο «μαύρισμα» με αναφορές σε διάφορα κέντρα, παράκεντρα, διάκεντρα ντόπια και ξένα, «τα οποία ζουν για να υπηρετούν τον Μητσοτάκη και την ακροδεξιά αλητεία που έχει διαφθείρει τη χώρα».
Προφανώς αυτή η πολιτική κατάντια δεν έχει τέλος, αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει, οι εμπνευστές της αναβίωσης των χειρότερων περιόδων στην πολιτική ζωή της χώρας δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να υποχωρήσουν, οι δεύτερες εκλογές (λογικά στις 02 Ιουλίου), με τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα που θα λάβουν ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, προσφέρονται για μια έκρηξη λαϊκισμού, πολιτικής αλητείας, λούμπεν ακτιβισμού και αυθεντικού κουτσογιωργισμού με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον άχαστο ηγέτη.
Ακροατήριο για το «ποίημα» των δύο κόσμων, του φωτός και του σκότους, του καλού και του κακού, με την εγχώρια αριστερά να διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα του αυτοχαρακτηρισμού της ως «καλής καγαθής», να πουλάει κληρονομικό ηθικό πλεονέκτημα και να αναβαπτίζεται στα νάματα «των λαϊκών συμφερόντων», υπάρχει, είναι ό,τι απόμεινε από τον αυθεντικό πασοκικό αυριανισμό σε κοινό βηματισμό με την χειρότερη εκδοχή της δήθεν κινηματικής λουμπεναρίας των κουφοντινάκηδων και τους δολοφόνους της Marfin.
Ο Αλ6ς γνωρίζει πως έχει χάσει τις εκλογές της 21ης Μαΐου. Ετοιμάζει το πεδίο για την μητέρα όλων των μαχών στις 2 Ιουλίου, όπου παλεύει να πάει δεύτερος μεν, αλλά όχι καταϊδρωμένος, δηλαδή με μια διαφορά από τον Μητσοτάκη διαχειρίσιμη, για να μπορεί να πουλήσει το παραμύθι ότι νομιμοποιείται να διεκδικεί την εξουσία, σε διαφορετική περίπτωση θα πέσει πολύ γέλιο, η ήττα προ των πυλών είναι πολύ κακός σύμβουλος, ειδικά για περιπτώσεις πολιτικών ηγετών που είναι αφετηριακά προβληματικοί ως προσωπικότητες.
Από εκεί ακριβώς και η τεράστια ανάγκη για την ίδια τη χώρα και το μέλλον της η ήττα του στις 21 Μαΐου να είναι όσο πιο βαριά γίνεται και η διαφορά όσο πιο μεγάλη. Οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής λογικής καλούνται και πάλι να υπερασπιστούν το «ΜένουμΕυρώπη», αυτό θα είναι στο μεσοδιάστημα το διακύβευμα, ο Τσίπρας δεν θα διστάσει, στην ακραία ανυποληψία του, να παίξει ακόμη και με τα συνθήματα του 2015, είναι και ο Βαρουφάκης που τον αποψιλώνει και χρειάζεται να ανακόψει αυτές τις διαρροές.
Ένα νέο «Μένουμε Ευρώπη» θα χρειαστεί να κινητοποιηθεί, να δηλώσει «παρόν» στις εξελίξεις, να παρέμβει πολιτικά, να διεκδικήσει την επικράτηση της λογικής στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη και να διαφυλάξει την πορεία της χώρας προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τη νέα τεχνολογική επανάσταση.
Ο Τσίπρας δεν άλλαξε, ποτέ δεν θα αλλάξει! Είναι μια προβληματική προσωπικότητα, με ιδεοληπτικές προσεγγίσεις και ιδεολογικές υστερήσεις, εμμονικός με την εξουσία και πολιτικά επικίνδυνος, άφιλος και στις σχέσεις του «δολοφόνος».
Το να παίξει τη χώρα στα ζάρια για να διεκδικήσει με τους καλύτερους για τον ίδιο όρους την καρέκλα του Μαξίμου πάνω σε μια εθνική καταστροφή είναι κάτι που το έχει ξανακάνει, το γνωρίζει, είναι αποδεκτό στη λογική του, του αρέσει μια τέτοια διακινδύνευση, την αναζητάει για να ικανοποιήσει και τις υπερεθνικές φιλοδοξίες του να αναδειχθεί σε ευρωπαϊκό asset της αριστεράς.
Στο μυαλό του ήδη έχει σχεδιάσει την προεκλογική περίοδο μετά την 21η Μαΐου. Το πολιτικό παιχνίδι του αυθεντικού κουτσογιωργισμού (το φως με το σκότος) τον έλκει σοβαρά, φαντασιώνεται τον εαυτό του ως νέο «Ανδρέα» να αντιμάχεται «τον νέο Εφιάλτη», έψαξε ήδη νέες φωτογραφίες με «Γερμανούς» (μέχρι που του είπαν πως μόνο δικές του με την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε υπάρχουν), αλλά δεν βρήκε, αυτές του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο δεν βολεύουν και η περίοδος δεν προσφέρεται για ζιβάγκο και φαβορίτες.
Δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη από το έργο που ετοιμάζεται στα υπόγεια της Κουμουνδούρου, θα απαιτηθούν τεράστιες προσπάθειες και συγκλονιστικές υπερβάσεις για να αντιμετωπιστεί ένα νέο «2015», στο όνομα «της δημοκρατικής παράταξης», που έρχεται με ταχύτητα και απειλεί τη χώρα με εκτροχιασμό!
