Ο κ. Τσίπρας χάνει και το γνωρίζει. Κι όταν ο κ. Τσίπρας χάνει, εκνευρίζεται. Κι όταν εκνευρίζεται διογκώνεται η εγγενής του ανικανότητα (λόγω και της πανθομολογούμενης αγραμματοσύνης του) να αναγνώσει στοιχειωδώς την πραγματικότητα και να σχεδιάσει μια πολιτική πρόταση ικανή να αλλάξει την ατζέντα.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Κι όταν δεν αλλάζει η ατζέντα πάλι εκνευρίζεται και καταλήγει να δίνει, τριάμισι χρόνια τώρα, μάχες οπισθοφυλακής απέναντι στην κυβέρνηση με κάτι θέματα της πλάκας, από εκείνα που συγκινούν μόνο τους επαγγελματίες άεργους ευαισθητούληδες που κουβαλάει μαζί του.
Κι όσο συγκινούνται μόνο οι επαγγελματίες άεργοι, τόσο ο κανονικός πληθυσμός, που εργάζεται, παράγει, καταναλώνει, ζει στην φυσιολογική ζωή, δεν έχει χρόνο (ούτε τη διάθεση πλέον) να ασχοληθεί με τις μονομανίες του κ. Τσίπρα και με τις εμμονικές του ιδεοληψίες να χαριεντίζεται χαζογελώντας με κάθε μειονότητα εξαγνισμένη στην κολυμβήθρα του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος μόνο και μόνο επειδή είναι μειονότητα.
Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Ελευσίνας και στην πρώην Πίτσος νυν Pyramis τον έχουν «χ@σμ@νο» μετά συγχωρήσεως τον οίστρο του κ. Τσίπρα να δικαιώσει τις αποκαλύψεις του κ. Βαξεβάνη ή να δημιουργήσει εικόνα γενικευμένης ανασφάλειας, έχουν εγκαταλείψει μαζικά την αριστερή παραμυθία και βγάζουν μεροκάματο με τον ιδρώτα τους, ζουν και κινούνται στην κανονική ζωή και συναγελάζονται με αυτόν που τους εξασφάλισε εισόδημα. Τόσο απλά!
Ότι αυτός που το έπραξε είναι ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης και όχι ένας αριστερός εργατοπατέρας της επαναστατημένης συνδικαλιστικής αριστοκρατίας των μηχανισμών είναι προς τιμήν του κ. Γεωργιάδη, αυτή η αλήθεια δεν αλλάζει όσοι Ρομά και να βρεθούν στο δρόμο, όσα λάστιχα και να καούν, όσες δήθεν παρακολουθήσεις, απολύτως αναπόδεικτες, να δημοσιοποιηθούν.
Ο κ.Τσίπρας «δεν πουλάει» στο πολιτικό γίγνεσθαι και επειδή δεν γνωρίζει πώς να πουλήσει κι επειδή δεν διαθέτει «πολιτικό εμπόρευμα» ικανό να συγκινήσει την κοινωνία και να την οδηγήσει να κάνει ουρές έξω από το μαγαζάκι της Κουμουνδούρου.
Την προηγούμενη φορά που «πούλησε» και κατάφερε να ξεπουλήσει και να γίνει κυβέρνηση ήταν επειδή τα απέναντι μαγαζιά φαλίρισαν από μόνα τους, έμεινε αυτός να καβαλήσει το κύμα της αγανάκτησης, να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και να πείσει ένα πόπολο να αγοράσει ένα προϊόν φαντασιακό μεν, μοναδικό δε.
Γιατί τότε εμφανίζονται να τον ακολουθούν πιστά όλοι εκείνοι που συγκατοικούν στην αριστερή πολυκατοικία της Κουμουνδούρου, να ομνύουν στην εικόνα του, κάποιοι από αυτούς (ακόμη και πανεπιστημιακοί «δάσκαλοι») να εξυμνούν τις ανύπαρκτες ικανότητες του και μερικοί (ευτυχώς ελάχιστοι) να τον αντιμετωπίζουν ως επίγειο θεό και να τρέχουν με τα ρούχα στη θάλασσα για να αποχαιρετήσουν τον μέγα ηγέτη που αποχωρεί με το καίκι;
Η πλειοψηφία επειδή πιστεύει (συμβαινει και αυτό) στην αριστερή ιδεοληψία του πατερούλη που θα αναλάβει στα στιβαρά του χέρια τον κρατικό μηχανισμό και θα λύσει, ως καλός «Στάλιν» όλα τα προβλήματα οδηγώντας τον λαό στον σοσιαλιστικό παράδεισο! ΚΙ οι παππάδες το ίδιο λένε και τρώνε με χρυσά κουτάλια αιώνες τώρα πουλώντας ελπίδα στο πόπολο.
Ένα μεγάλο τμήμα επειδή «έγιναν νοματαίοι» από τον Τσίπρα, είναι άμεσα συνδεδεμένοι μαζί του, περνάνε καλά με την ταμπέλα του κομματικού ινστρούχτορα, ελπίζουν πως θα ξανακαβαλήσουν ένα κύμα και θα ξαναγίνουν σύντομα υπουργοί και στελέχη του κρατικού μηχανισμού ( μερικοί προετοιμάζονται και για ταμίες του κόμματος όταν θα γίνει κυβέρνηση), είναι ένα ισχυρό όραμα η κυβερνητική εξουσία, δεν την απορρίπτει εύκολα κανείς.
Το πιο σκληρό, το πιο συνειδητοποιημένο κομμάτι ( με λένε Έφη και η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την αριστερά) επειδή βρίσκεται σε σειρά αναμονής για να διεκδικήσει την καρέκλα του ηγέτη, μόλις μια νέα εκλογική ήττα προστεθεί στις τέσσερις προηγούμενες και η ιστορική αριστερή παράδοση («ο ηγέτης φεύγει ή πεθαμένος ή όταν έχει συλληφθεί») πάψει να αποτελεί ανάχωμα στις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
Με τούτα και μ΄εκείνα ένα είναι ξεκάθαρο: ο κ. Τσίπρας είναι μια ουσιαστικά χαμένη υπόθεση, υπάρχει μόνο για να επιβεβαιωθούν οι αριστεροί μύθοι, η πολιτική του διαδρομή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα άθροισμα ισορροπιών, μια υποταγμένη σε μια συλλογική φαντασίωση για τον «άχαστο ηγέτη» αποδοχή, μόλις ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ τραβήξουν για μια ακόμη φορά την κουρτίνα τίποτε δεν θα μείνει να σκεπάζει την πολιτική του γύμνια.
Ο κ. Μητσοτάκης αυτό ακριβώς σχεδιάζει! Έχει αποκόψει τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ από κάθε κοινωνική δραστηριότητα με εμφανές πολιτικό φορτίο, έχει μεταφέρει το παιχνίδι στην κανονική ζωή, εκεί όπου οι αριθμοί και η κοινή λογική έχουν κυρώσει όλες τις παραδοσιακές ιστορικές αριστερές φαντασιώσεις, παίζει εν ου παικτοίς για τον ένοικο της Κουμουνδούρου στην οικονομία, πολιτεύεται με όρους που ο κ. Τσίπρας όχι μόνο δεν μπορεί να ακολουθήσει, στην ουσία δεν τους κατανοεί, πολύ περισσότερο δεν είναι ικανός να τους ανατρέψει.
Ο κ. Τσίπρας είναι ένα αδειανό πολιτικό σακί όλοι το γνωρίζουν πλέον, κανένας δεν εκπλήσσεται από την εγγενή του ανικανότητα, ούτε παραξενεύεται από τις επιλογές του, αυτά συμβαίνουν όταν όσα έχει στο μυαλό σου έχουν μείνει ακούνητα, αγέλαστα στρατιωτάκια και με αυτά πρέπει να πορευτείς απέναντι σε ιλιγγιώδεις εξελίξεις στην οικονομία και στις κοινωνίες, σε απόψεις και παραδόσεις που δεν έχουν απλώς ανατραπεί, έχουν εξαερωθεί από την νέα κοινωνία.
Υ.Γ. Ευγενής, όπως ο ίδιος, σεμνή, όπως ο ίδιος, πολιτισμένη, όπως ο ίδιος και βαθιά πολιτική, δηλαδή ανθρώπινη η ανακοίνωση του κ. Πιερρακάκη για την υποψηφιότητα του στην Α΄ Αθήνας, δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηρίσει (και αυτή) την ατομική και την πολιτική ποιότητα του ανδρός και, ταυτόχρονα, να επανατοποθετήσει την εκλογική μάχη στην πρωτεύουσα.
Ότι και ο «Κυριάκος της ψηφιακής διακυβέρνησης» βρέθηκε να αλέθεται στις μυλόπετρες της γνωστής αριστερής πολιτικής συμμορίας με όχημα τα παιδιά του είναι μέτρο ακραίας παρακμής ακόμη και για τους ακολούθους της Κουμουνδούρου, με αποκλειστική ευθύνη των ίδιων των Τσιπραίων.
Οι πολίτες της Αθήνας προφανώς και θα δώσουν την δική τους απάντηση στις εκλογές.
