Εκλογές ήταν και πάνε, πέρασαν (στις 25 Ιουνίου λήγει τυπικά το ζήτημα), να ζήσουμε να τις θυμόμαστε μαζί με αυτές της 21ης Μαΐου, αφού στο μεταξύ σοβαρευτούμε και καταργήσουμε, μεταξύ άλλων, κάτι δήθεν «δημοκρατικές κατακτήσεις», όπως αυτή της προσωρινής κυβέρνησης, τις οποίες σύμπας ο κοινοβουλευτικός κόσμος στις αστικές δημοκρατίες τις έχει ξεπεράσει προ αιώνων.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Σε βασιλόφρονα φρασεολογία «οι εκλογές απέθαναν, ζήτω οι εκλογές», δηλαδή οι εκλογές του 2027, τότε που, λογικά, θα αναμετρηθούν η κανονική κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη με μια κανονική τετραετία στην πλάτη της και μια αντιπολίτευση άγνωστη προς το παρόν, σαφώς διαφορετική από τη σημερινή και πολιτικά αχαρτογράφητη, σε κάθε περίπτωση λιμή και ισχνότατη.
Έχω πει (και το επαναλαμβάνω μετά λόγου γνώσεως) πως «αν δεν γυρίσει η γη ανάποδα ο Μητσοτάκης στις 25 Ιουνίου (το ίδιο έκανε και στις 21 Μαΐου) κερδίζει τις εκλογές του 2027, αυτές του 2023 τις κέρδισε ήδη από το 2020», με βάση και την πάγια εκλογική λογική που υποστηρίζει ότι οι εκλογές κερδίζονται στη διάρκεια της τετραετίας και όχι στο τελευταίο δίμηνο, τότε μόνο απώλειες μπορούν να περιοριστούν.
Αν ρίξει κανείς μια απλή ματιά στο μετεκλογικό τοπίο, όπως εγκύρως προβλέπεται πως θα σχηματιστεί με βάση όλες τις μετρήσεις, μιλάμε για ένα κόμμα, έναν αρχηγό και μια κυβέρνηση και απέναντι… την έρημο Σαχάρα! Ότι ως αντιπολίτευση έχει υιοθετηθεί να αποκαλείται απλώς δεν θα υπάρχει, πέραν κάποιων μικρών κι αδύναμων σχηματισμών «βαρείας και βαθείας θλίψεως», οι οποίοι θα διαγκωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία στο πολιτικό χάος, ευελπιστώντας πως σε ένα ορατό μέλλον είναι πιθανό να προκύψει μια κανονική πολιτική εναλλακτική δυναμική.
Η εικόνα είναι σαφής και σχηματισμένη, απομένει απλώς να δει κανείς πως στην πορεία των τεσσάρων ετών θα εξελιχθεί, τι πολιτικές αποτυπώσεις θα έχει και σε ποια αφετηρία θα βρει το 2027 τα τότε κόμματα απέναντι και πάλι (;) στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αν στο μεταξύ δεν την έχει κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για την Ευρώπη, ως αφεντικό στην Ένωση.
Περιγράφοντας την τετραετία που ξεκινάει στις 26 Ιουνίου τρία είναι τα στοιχεία που θα την χαρακτηρίσουν:
Πρώτο, η εφαρμογή σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό των προεκλογικών δεσμεύσεων της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να προκύψει μια στέρεη δικαιολογητική βάση υπέρ της τωρινής εκλογικής υπεροχής της. Όσο πιο μεγάλο το ποσοστό ικανοποίησης των πολιτών, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες και το 2027 να έχουμε την ίδια εκλογική εικόνα, δηλαδή να κερδηθούν τότε οι εκλογές του 2031.
Δεύτερο, η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να παραμείνει ή όχι στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και στη θέση του πρωθυπουργού και για την τετραετία 2027/2031 ή να μεταπηδήσει σε θέση-κλειδί στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια αποθεωτική υλοποίηση της πρωτόγνωρης αποδοχής που σήμερα έχει. Στη δεύτερη περίπτωση η Νέα Δημοκρατία θα χρειαστεί μεγάλα αποθέματα λογικής για να συνεχίσει με ένα νέο αρχηγό στον ίδιο δρόμο.
Τρίτο, οι εξελίξεις στην κεντροαριστερή αντιπολίτευση με δεδομένη την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ που αφήνει ανοιχτό το γήπεδο να παίξουν μπάλα και άλλα σχήματα, με το ΠΑΣΟΚ πρώτη υποψήφια δύναμη να καταλάβει το σύνολο ή μεγάλο μέρος του χώρου που εγκαταλείπει αποχωρώντας η Κουμουνδούρου. Στα ζητούμενα του χώρου και η ανάδειξη νέων προσώπων με ικανότητες που θα μπορούσαν να διαδεχθούν τον κ. Τσίπρα, έχοντας πρώτα αποβάλλει τον ακραίο αριστερό λαϊκισμό του.
Βεβαίως, υπάρχει και εναλλακτικό σενάριο: Το 2025 η έναρξη της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος να οδηγήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην διεξαγωγή πρόωρων εκλογών με αφορμή αυτή ακριβώς την διαδικασία και να ζητήσει από τους πολίτες την εντολή να αλλάξει δραματικά τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ένα νέο εκλογικό κύκλο έως το 2029, εξέλιξη που ανατρέπει την σημερινή «φυσιολογική» προοπτική των πραγμάτων.
Αυτή η «ενδιάμεση εκλογής» δεν είναι πολύ πιθανή με βάση την απέχθεια του Μητσοτάκη σε έκτακτες εκλογικές κρίσεις που καταργούν τον τετραετή κύκλο, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς. Και σε αυτή την περίπτωση όμως ο βασικός ρόλος ανήκει στην έως τότε υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να έχει διατηρηθεί η κρίσιμη πρώτη ύλη για τον σχηματισμό ιας ισχυρής πλειοψηφίας υπέρ των απαραίτητων συνταγματικών αλλαγών.
Σημείωση: Το πολιτικό σχήμα «ένα κόμμα – κάποια αποκόμματα» που θα ισχύσει από τη Δευτέρα 26 Ιουνίου θα κάνει μεγάλο λάθος να το εκλάβει κάποιος ή κάποιοι ως «λευκή επιταγή» και να αρχίσει διάφορες πολιτικές ταρζανιές, θεωρώντας πως δεν υπάρχει αντίπαλος.
Αντίπαλος σε κάθε απόπειρα κυβερνητικού ωχαδερφισμού υπάρχει, ενισχύεται μάλιστα αποφασιστικά και δεν πρόκειται να αφήσει κανένα να κάνει ό,τι του κατέβει και να νιώθει ανεξέλεγκτος και πανίσχυρος. Το όνομα του «αντιπάλου»; Κυριάκος Μητσοτάκης!
Ο τύπος είναι «πολιτικός δολοφόνος» και δεν καταλαβαίνει τίποτε αν χρειάζεται να παρέμβει και να αποκαταστήσει μια κυβερνητική παραφωνία.
Όποιος πιστεύει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα δεν έχει παρά να δοκιμάσει!
