«Πέντε πάνω, πέντε κάτω» η Κυβέρνηση «θα τα βρει» έως την 9η Ιουνίου, οι κινήσεις των τελευταίων ημερών και τα διλήμματα που τέθηκαν με προεξάρχον την «σταθερότητα» στην οποία ομνύουν πάντες στη χώρα, ειδικά οι παραγωγικές τάξεις, οδηγούν στην ασφαλή εκτίμηση πως θα διατηρηθεί άνετα το ποσοστό των αντίστοιχων εκλογών του 2019 και, αν η συγκυρία στην ευρύτερη περιοχή βοηθήσει «απειλώντας την σταθερότητα», θα αυξηθεί λιγάκι.
Του Χρήστου Υφαντή
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το επιτελείο του έχουν αποδειχθεί «μανούλες» στο να κάνουν και να κερδίζουν Εκλογές, κακά τα ψέματα τα περισσότερα χαρτιά (από αυτά που μετράνε τελικά) στα χέρια τους είναι, εξαρτάται πως θα τα παίξουν και πως ο Κυριάκος θα συνδυάσει την εκλογική μάχη με την απολύτως αναγκαία «αναδιάρθρωση» στο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο από την ώρα που συγκροτήθηκε (τα ο καλοκαίρι του 2023) «μπάζει» μόνιμα και δεν μαζεύεται.
Στον «Κασσελακικό» (καθότι ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπάρχει μόνο στα χαρτιά και στη φαντασία κάποιων) η συγκυρία δείχνει ευνοϊκή στην μέχρις εσχάτων μάχη για τη δεύτερη θέση, ο ακραίος, ο ψεκασμένος λαϊκισμός του κυρ Στέφανου υπεραποδίδει αυτή την περίοδο, ότι επικοινωνιακά είναι παρακολούθημα του Βελόπουλου ούτε που τον νοιάζει (ούτε τους αποκάτω του), έτσι ή αλλιώς με την αριστερά δεν έχει ποτέ καμία σχέση, ούτε ποτέ την επεδίωξε, παραμύθι σε απελπισμένους πούλησε (με τη βοήθεια μεγασχημόνων του ελληνικού επιχειρείν) κι έγινε αρχηγός, παραμύθι πουλάει και τώρα για να εγκαθιδρυθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του κ. Κασσελάκη ανάλογα με το έδαφος που πατάει όταν δρα είναι εξόχως χαρακτηριστικές μιας πολιτικής εκκρεμούς ( ο λαός το αποκαλεί «όπου φυσάει ο άνεμος»), στην Ελλάδα είναι «με την ειρήνη» και την Παλαιστίνη απέναντι στο κακό Ισραήλ, στο Αμέρικα με το αμυνόμενο Ισραήλ και τον Μπάϊντεν, αν κοντοζυγώσει στα σύνορα με τη Ρωσία κανείς δεν ξέρει τι θα ξεφουρνίσει, με το φράχτη στον Έβρο έλυσε όλα τα θέματα και ουδόλως ασχολείται με το αν ο υπόλοιπος «Κασσελακικός» έχει απομείνει άφωνος να παρακολουθεί το «πήγαιν’ – έλα» του αρχηγού.
Το μεγάλο πρόβλημα εμφανίζεται στο ΠΑΣΟΚ! Ο μονίμως θυμωμένος (και στην φάτσα) κ. Ανδρουλάκης δεν προλαβαίνει να μετράει πολιτικές και δημοσκοπικές φάπες, ήδη έχει περάσει στην τέταρτη θέση (με τρίτο τον ιδιοκτήτη των επιστολών του Ιησού και καραφλό πωλητή μαντζουνιών για την καράφλα), πιέζεται σκληρά και από το ΚΚΕ του Κουτσούμπα, το προσωπικό του μέλλον στην καρέκλα του προέδρου προδιαγράφεται εξαιρετικά αμφίβολο, τα «κοράκια» των διαδρόμων έχουν πάρει θέση για την αναμενόμενη προεδροφαγία (αν το αποτέλεσμα «βοηθήσει»), φως δεν υπάρχει από πουθενά και δεν προβλέπεται.
Το ΠΑΣΟΚ μετράει καθημερινά απώλειες και καταγράφει ένα περιβάλλον πολιτικά δυστοπικό με την έννοια πως εμφανίζεται χωρίς κανένα ρόλο (και λόγο ύπαρξης) στο πολιτικό σκηνικό, με εξουδετερωμένη κάθε προοπτική του και την εκπροσώπηση του να υστερεί απελπιστικά σε σχέση με τον Μητσοτάκη αλλά και με τους ακραίους λαϊκιστές στα δεξιά και στα αριστερά του.
Η αίσθηση να μιλάς και να μην σε ακούει κανένας μπορεί να διαλύσει ταχύτατα όλες τις προσδοκίες που επενδύθηκαν πάνω στο παρεάκι της Κομοτηνής και απέναντι στον Λοβέρδο, ο οποίος εμφανίζεται να πριονίζει τις ελπίδες των Ανδρουλάκηδων για την δεύτερη θέση, η εκδίκηση είναι πάντα ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Ο Κυριάκος Βελόπουλος ζει τον μύθο του στο Greece, γεννάνε και τα κοκόρια του, χώμα πιάνει (ειδικά από εκείνο που «μπαζώθηκε» στα Τέμπη «για να χαθούν τα ίχνη της συνομωσίας του Κούλη με τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέα» και ποτίστηκε με ξυλόλιο που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία στο πρώτο βαγόνι!!!) χρυσάφι (πολιτικό και δημοσκοπικό) γίνεται, άλλωστε είναι εύκολο στη χώρα αυτή να βρεις τον μήνα που θρέφει τους έντεκα, δώσε στον Έλληνα σενάριο και συνομωσία και σε κάνει πρωθυπουργό!
Με τούτα και μ’ εκείνα την απάντηση στον σημερινό αχταρμά και την διέξοδο στο πολιτικό αλαλούμ που επικρατεί καλούνται να την δώσουν και πάλι οι δυνάμεις εκείνες που καταγράφηκαν κάποτε με τον όρο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο», στον χώρο δράσης των οποίων ήδη παρατηρείται κινητικότητα και μια προϊούσα άρνηση να δεχθούν να τεθεί εκ νέου εν αμφιβόλω η όποια πρόοδος έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στον εκσυγχρονισμό του κράτους ή να ακυρωθούν οι μεταρρυθμίσεις που ήδη ξεκίνησαν.
Η προοπτική ένα δίδυμο της συμφοράς Κασσελάκη-Βελόπουλου να εμφανιστεί ως κυβερνητική εναλλακτική και να διεκδικήσει (όπως το αλήστου μνήμης Τσίπρα-Καμμένου) το 2027 την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, ισχυροποιημένο από ένα αποτέλεσμα στις 9 Ιουνίου, δεν είναι απλώς τρομακτική, είναι γελοία!
Οι Ευρωεκλογές, με την δεδομένη δυναμική τους, «καλούνται» να δώσουν αυτό ακριβώς το μήνυμα: κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ξαναζήσει την περίοδο 2015-2019, έστω και ως φάρσα ( επειδή τραγωδία θα είναι έτσι ή αλλιώς), ούτε να θέσει σε διακινδύνευση μια μεταρρυθμιστική δυναμική που με τα πάνω της και τα κάτω της εξελίσσεται και αποδίδει καρπούς.
Αυτή τη δυναμική του «προοδευτικού κέντρου» κανείς δεν μπορεί να την υποτιμήσει. Η ψέκα, ως πολιτικό προϊόν, είναι καλή για θεωρίες συνομωσίας και παρεΐστικο χαβαλέ, αλλά ως εκεί.
Η πολιτική και ειδικότερα η κυβέρνηση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την διαχειριστούν ένας αθεράπευτα (παρά τα μαντζούνια) καραφλός τηλεοπτικός διακινητής συνομωσιών κι ένας απολυμένος ως ανίκανος ντίλερ της Goldman Sachs.
