Ουδεμία έκπληξη με όσα στον διαβόητο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ συμβαίνουν! Κάτι ρετάλια της άλλοτε κραταιάς και κυβερνώσας αριστεράς βιώνουν με τρομακτική δειλία και απέραντη μικρότητα την πολιτική εξαέρωση τους και μέσα σε ένα κλίμα πανηγυρισμών εκ μέρους της κοινωνίας των πολιτών απέρχονται στις τρύπες τους, όπου θα διαβιούν στο μέλλον ως κλασσικοί τυφλοπόντικες, ζηλωτές της αείμνηστης σταλινοκρατίας.
Του Χρήστου Υφαντή
Ότι όλο αυτό το σκηνικό, που παραπέμπει σε αμερικανική σαπουνόπερα με την κυρά Όλγα να το παίζει Alexis σε σκηνικό «Δυναστείας» και να μηχανορραφεί την καταστροφή του Κασσελάκη με Ζαχαριάδη, Θεοχαρόπουλο και Σπίρτζη «Ηρακλείς του Στέμματος της γηραιάς κυρίας», εξελίσσεται στο «άντρο» της άλλοτε «ανανεωτικής αριστεράς» και αφορά σε καθαρά οικονομικά διακυβεύματα ( βασικά κρατική επιχορήγηση για όσο κρατήσει) είναι αποδεικτικό της σαπίλας και της παρακμής ενός χώρου που κάποτε έπαιξε στα ζάρια τη χώρα για να ικανοποιήσει τις εμφυλιακές ονειρώξεις του κι ευτυχώς έχασε.
Τα κωμικά επεισόδια που διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια αλληλουχία επιλογών αυτοκαταστροφής αποτελούν δοξαστικές πινελιές σε ένα καμβά κλασσικής αριστερής αλληλοεξόντωσης, παραδοσιακή μέθοδος και στην καθ΄ ημάς σταλινογενή νεοκομμουνιστική νομενκλατούρα, προς δόξαν της κοινωνίας των πολιτών η οποία γρήγορα κατάλαβε με τι πολιτικούς απατεώνες είχε να κάνει και τους στέλνει στο πυρ το εξώτερον, χωρίς καμία διάθεση πισωγυρίσματος.
Οι εκλογές για Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αν θα διεξαχθούν ή όχι, με τι όρους θα διεξαχθούν και άλλες γαργαλιστικές λεπτομέρειες που έλκουν την κομματική παραφιλολογία και τις παραπολιτικές στήλες ελάχιστη έως καμία σημασία έχουν μπροστά στο ευτυχές γεγονός της αυτοδιάλυσης ενός ιδεοληπτικού πολιτικού χώρου εμμονικών άεργων παλαβών με την ευθύνη των επιγόνων του «άχαστου ηγέτη» και την υψηλή επίβλεψή του. Ο ίδιος πανηγυρίζει για τις εξελίξεις, καθώς γνωρίζει άριστα πως μόνο μέσα από την οργανωμένη αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μπορούν (υπό ακραίες προϋποθέσεις) να ευοδωθούν τα δικά του σενάρια για την πανηγυρική παλινόρθωση του στον θρόνο της «κυβερνώσας αριστεράς».
Όλη αυτή η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και όσα ακόμη πρόκειται να συμβούν σε αυτή την μοναδική στα πολιτικά χρονικά φαρσοκωμωδία είναι και έργο Τσίπρα, τουλάχιστον έχει τις ευλογίες του για μερικούς πολύ πρακτικούς λόγους, κυριότερος των οποίων είναι η ασφαλής εκτίμηση πως απέναντι στον Κασσελάκη σε μια διαδικασία προεδρικής εκλογής χάνει ακόμη και ο «άχαστος ηγέτης».
Να μην γελιόμαστε! Η αντιπαράθεση που εξελίσσεται ως επιθυμητή πανδημία στην Κουμουνδούρου δεν έχει αντιπάλους τον Κασσελάκη από τη μια μεριά και κάτι
Φάμελλους, Πολάκηδες και Φαραντούρηδες από την άλλη. Αυτοί όλοι, εκτός από γραφικοί πολιτικά, είναι μπροστινοί του Alexis, ο οποίος κρυμμένος στην ασφάλεια ενός «παραμύθι-ιδρύματος» τρέμει στην ιδέα να βγει «στα μαρμαρένια αλώνια» για να αντιμετωπίσει τον Κασσελάκη καθώς γνωρίζει άριστα πως θα χάσει και μάλιστα με διαφορά.
Οι διάφορες υποψηφιότητες που κατατίθενται, όλες «στο όνομα του Κυρίου του Θεού τους» δεν είναι τίποτε άλλο από την διαμόρφωση των προϋποθέσεων (σε κάθε αποτέλεσμα και αν γίνουν εκλογές) για να επανέλθει «καβάλα στ΄άσπρο άλογο» ο «ένας, ο λεβεντονιός, ο καραμπουζουκλής» και να διεκδικήσει την ονείρωξη «της μεγάλης κεντροαριστεράς», η οποία, προς το παρόν, δημιουργεί πλαίσιο αυτοϊκανοποίησης μόνο στον Ζαχαριάδη, τον Θεοχαρόπουλο και τον Σπίρτζη, οι υπόλοιποι απλώς βλέπουν «με ενδιαφέρον».
Αν ο Κασσελάκης διαγραφεί ή παραμείνει στην κούρσα των εκλογών, αν οι εκλογές διεξαχθούν ή όχι, αν μετά την 1η Δεκεμβρίου (ενδεικτική ημερομηνία) στην Κουμουνδούρου θα έχουν απομείνει «μερικοί εκ των βουλευτών του κόμματος» και άλλοι θα έχουν κουνήσει μαντίλι, αν ο Ανδρουλάκης θα είναι στις 2 Δεκεμβρίου αξιωματική αντιπολίτευση κι αν η Νέα Αριστερά θα επανακάμψει σερνόμενη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ελάχιστη σημασία έχουν στον δρόμο προς το 2,5% που βαδίζει «πανευτυχής» ο κάθε Συριζαίος, ειδικά αν ανήκει στην «ευγενή κατηγορία όσων είναι σαράντα χρόνια στο κίνημα κι έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση τη αριστεράς»( τάδε έφη ο κ. Ζαχαριάδης).
Τι κρίμα, που κανένας άλλος δεν ασχολείται ούτε με τα χρόνια που διέθεσε ο κ. Ζαχαριάδης στην υπόθεση τη αριστεράς, ούτε, πολύ περισσότερο, με εκείνα που ο ίδιος θέλει να διαθέσει στην ίδια χαμένη υπόθεση, μπορεί εύκολα να τα χαραμίσει, κανέναν δεν απασχολεί η διάθεση του για αυτοκαταστρφή, αρκεί αυτή να μην απειλεί την κοινωνία και τη χώρα.
Το 2025 ήδη από τις πρώτες μέρες του θα βρει την Κουμουνδούρου ερείπια, τον Κασσελάκη αρχηγό κόμματος, την κυρά Όλγα να πλακώνεται για την νεοκομμουνιστική ορθοδοξία με την Αχτσιόγλου και τον Τσίπρα να ετοιμάζει τις βαλίτσες του για να ηγηθεί της «μεγάλης κεντροαριστεράς», η οποία στο μεταξύ δεν θα υπάρχει, όπως ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνο στο θολωμένο μυαλό μερικών άεργων της Κουμουνδούρου και μερικών γραφικών σε όμορα πολιτικά σχήματα, που χρειάζονται ψήφους για να εκλεγούν πρόεδροι.
