Μια συγκλονιστική μαρτυρία ατόμου, του οποίου τα στοιχεία έχει στη διάθεσή του το ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ, μέσω του facebook αποδεικνύει πως υπάρχει και η άλλη Ελλάδα κόντρα στο ραγιαδισμό και στον κατευθυνόμενο ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες.
Από την παρακάτω ιστορία μόνο οι αναίσθητοι δεν ανατριχιάζουν:
5 Μαρτίου 22:15 έξω από τη γραμματεία των εξωτερικών ιατρείων του νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού που εφημερεύει. Στο παθολογικό τμήμα η αναμονή ξεπερνούσε τις δύο ώρες, ένταση, άγχος, εκνευρισμός! Απ’ την αυτόματη πόρτα των ιατρείων μπαίνει μια ομάδα προσφύγων, 3 γυναίκες, η μια με ενα μωρό στην αγκαλιά της τυλιγμένο με κουβέρτα και αλλα 3 παιδιά ηλικίας 8-12 ετών περίπου. Στα ρούχα τους στο ύψος του στήθους φορούσαν μπλε αυτοκόλλητα με το σήμα των ιατρών χωρίς σύνορα. Στα πρόσωπα τους ζωγραφισμένος ο τρόμος και η ταλαιπωρία.. η απόγνωση! Κανείς δεν πλησίαζε ώσπου ένας νοσοκόμος πήγε προς το μέρος τους..
Τα ελληνικά δεν τον βοηθούν, κάνει νεύμα ρωτώντας τους.. τι συμβαίνει; η απάντηση ήρθε με σπαστά αγγλικά απο τα χείλη της γυναίκας που κρατά το μωρό στην αγκαλιά της..”two days..no eat…sick” ο νοσοκόμος της κάνει νεύμα να τον ακολουθήσουν…εντύπωση μου έκανε η συμπεριφορά των υπόλοιπων παιδιών που είχαν αγκιστρωθεί, στην κυριολεξία, πάνω στις άλλες γυναίκες! Τους οδηγεί στο παθολογικό τμήμα που γινόταν ο κακός χαμός.
Το μωρο ειναι άρρωστο καίγεται στον πυρετό πρέπει να περάσει ειπε στον κόσμο που περίμενε να έρθει το νούμερό του για να εξεταστούν. Η πρώτη σκέψη που εκανα ήταν πως τωρα θα γίνει χαμός, θα πέσουν να τον φάνε, ήταν σαν να άκουγα φράσεις του τύπου: “και μεις περιμένουμε ώρες”, “κι εμείς με πυρετό περιμενουμε” ισως και μια αποστροφή στη θέα της μαντίλας και του μπλε αυτοκόλλητου. Διαψεύστηκα! Όλοι έκαναν χώρο να περάσουν, η μητέρα με το παιδί μπήκε μέσα κι εξω παρέμειναν οι υπόλοιποι. Κανένα σχόλιο, καμία αντίδραση, καμία φασαρία. Η διάψευσή μου συμπληρώθηκε απο μια πράξη που ειλικρινά δεν πρόκειται ποτε να ξεχάσω όσο ζω…
Μια κυρία, μάλλον η γιαγιά ενός παιδιού που είχε ίωση, σηκώθηκε κι έδωσε στη θέση της στα 3 παιδιά να καθίσουν κι έφυγε. Παρακολουθούσα έκπληκτος την όλη σκηνή μέχρι που βλέπω τη γιαγιά να επιστρέφει έχοντας στα χέρια της μια τσάντα γεμάτη κρουασάν, σοκολάτες και νερά εμφιαλωμένα… Πλησίασε τις δυο γυναίκες που στεκόντουσαν μπροστά απο τα 3 παιδιά και τους έδωσε τη τσάντα.. “να τα δώσεις στα παιδιά να φάνε” ειπε αδιαφορώντας αν γνώριζαν ή όχι ελληνικά.
Οι γυναίκες, ξαφνιασμενες (και πως να μην ειναι άλλωστε, εδώ ακόμα κι εγω παρακολουθούσα αποσβολωμένος το περιστατικό) ευχαρίστησαν τη γυναίκα με μια ευγενική σιωπή, μ’ ενα βλέμμα ευγνωμοσύνης και πρόσφεραν τη τσάντα στα παιδιά που παρακολουθούσαν έντρομα. Γιατί τα γράφω ολα αυτά; Γιατί μέσα στα στοργικά μάτια αυτής της γιαγιάς, μέσα στη συγκατάβαση των υπολοίπων διέκρινα το μεγαλείο του Έλληνα, αισθάνθηκα μετά από πολλα χρόνια υπερήφανος!
Ένας λαός που δοκιμάζεται, που υποφέρει…αντιστέκεται με πείσμα κι ανθρωπιά! Όχι με όπλα μα μ’ ανθρωπιά! Είναι ο ίδιος λαος που στη κατοχή έκρυβε και φρόντιζε ευρωπαίους συμμάχους για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Ο παππούς μου, όπως πολλοί Έλληνες, περπατούσε κάθε μέρα χιλιόμετρα ολόκληρα για να περιποιηθεί και να ταΐσει τρεις Άγγλους αξιωματικούς που έκρυβε σε απόκρημνη σπηλιά. Αψηφώντας το κίνδυνο, μοιράζοντας τα πενιχρά τρόφιμα που είχε για να σωθούν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι οι ίδιοι Ευρωπαίοι που αποστρέφουν το πρόσωπό τους απο μια ανθρώπινη δυστυχία. Ναι, στο πρόσωπο αυτής της γιαγιάς ζωντάνεψαν τα περήφανα μάτια του παππού μου!
Ας μην βιαστούν κάποιοι να με χαρακτηρίσουν αριστερό ή κουμουνιστή ή οτιδήποτε άλλο ικανοποιεί το στενό μυαλό τους. Όπως έχω δηλώσει και στο παρελθόν ειμαι βαθιά πολιτικοποιημένος μα χωρίς καμία κομματική ταυτότητα ή στέγη. Τα δάκρυα εχουν ολα το ίδιο χρωμα, η πείνα την ίδια πικρή γεύση, ο τρόμος και η απόγνωση δεν γνωρίζουν χρωμα ή φυλή! Έναν ξεριζωμό που κάποιοι αποφάσισαν και διαφεντεύουν. Ναι, μέσα στα μάτια της γιαγιάς κρύβεται το μεγαλείο του Έλληνα! Σήμερα ενα παιδί αφυδατωμένο απ’ τον πυρετό θα νοσηλευτεί και θα κοιμηθεί σ’ ενα νοσοκομείο, θα ζήσει! Κάποια αλλα παιδιά θα κοιμηθούν άρρωστα ή νηστικά σε κάποια σκηνή μες το κρύο και τη βροχή, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αυριο! Καληνύχτα κεμαλ αυτός ο κόσμος για ν αλλάξει πρέπει να ενωθουν όλα αυτά τα πονεμένα μάτια γεμάτα στοργή! Σαν αυτά της γιαγιάς! Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της!
Στο μεταξύ το ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ επικοινώνησε και με το Νοσοκομείο στο Κιλκίς όπου μας ανέφεραν πως υπάρχει μεγάλη προσέλευση από γυναίκες που βρίσκονται σε ενδιαφέρουσα αλλά και μικρά παιδιά και οι περισσότεροι έχουν ιώσεις.
