Μια μία συγκινητική ανάρτηση στο Facebook, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης αποχαιρετά τον πατέρα του Κώστα Παπαστεργίου, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 93 ετών.
«Δεν θα μιλήσω για τον Δήμαρχο Κώστα Παπαστεργίου… Θέλω να γράψω δυο λόγια για τον πατέρα μου Κώστα Παπαστεργίου. Πράγματα που ίσως δεν ήταν τόσο γνωστά. Αυτά που έζησα και ένοιωσα εγώ ως γιος του» γράφει ο Δημήτρης Παπαστεργίου, συνοδεύοντας την ανάρτησή του με μία φωτογραφία του ίδιου με τον πατέρα του, σε μικρή ηλικία.
Ολόκληρη η ανάρτηση του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης:
«Υπάρχει άραγε τρόπος να αποχαιρετήσεις τον πατέρα σου;
Ο πατέρας μου Κώστας Παπαστεργίου έφυγε σήμερα, στα 93 του, ήσυχα και ήρεμα.
Έφυγε, αλλά μας άφησε πίσω του τόσα πολλά…
Δεν θα μιλήσω για τον Δήμαρχο Κώστα Παπαστεργίου. Το τί έκανε, του το αναγνώρισαν τόσες φορές οι Τρικαλινοί, τον τίμησαν, του έδωσαν πίσω ατέλειωτη αγάπη. Όχι (μόνον) όσο ήταν Δήμαρχος, αλλά κυρίως μετά. Και αυτό μετράει περισσότερο.
Θέλω να γράψω δυο λόγια για τον πατέρα μου Κώστα Παπαστεργίου. Πράγματα που ίσως δεν ήταν τόσο γνωστά. Αυτά που έζησα και ένοιωσα εγώ ως γιος του. Αν και ήταν τόσο ανοιχτός άνθρωπος, τόσο πράος και προσηνής, που μάλλον δεν θα γράψω κάτι νέο. Σκεφτείτε ότι οι φίλοι του, οι συγχωριανοί του από την Πόρτα (Πύλη Τρικάλων), ακόμη και τώρα τον φώναζαν Κωστάκη!
Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1931 στην Πύλη, παιδί του Μήτσου και της Μαρίνας. Μια πολύτεκνη οικογένεια που ζούσε στην ουσία δίπλα αλλά και μέσα στο τσαγκάρικο (στο τσαρουχοϋποδηματοποιείο όπως έγραφε στην ταμπέλα!) του παππού μου. Δημήτρης Κ. Παπαστεργίου και αυτός, όπως εγώ.
Φοβερή οικογένεια. Ο πατέρας μου και ο θείος μου ο Μίμης βρέθηκαν τη δεκαετία του ’50 στην Αθήνα, στο Μετσόβιο, στους Πολιτικούς Μηχανικούς, τα υπόλοιπα αδέλφια έμεινα πίσω, να συνεχίσουν την παράδοση του παππού, να δουλέψουν, να κάνουν οικογένειες. Ο ίδιος πάντα μου έλεγε με περηφάνια ότι ήταν πολύ καλός φοιτητής, αλλά το μόνο που μπορώ να πιστοποιήσω, ήταν πως… έκανε καταπληκτικά γράμματα. Μάλιστα τον τελευταίο χρόνο, προσπαθώντας να σώσω ότι απέμεινε από τις πλημμύρες του Daniel στο υπόγειο του σπιτιού, βρήκα απολαυστική αλληλογραφία ανάμεσα στον πατέρα μου, τον αδελφό του και τον παππού για διάφορα… φλέγοντα ζητήματα της οικογένειας Παπαστεργίου! Αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε ενδοοικογενειακά με τσίπουρο!
Μετά γύρισε στα Τρίκαλα, ιδιώτευσε ως μηχανικός, βρέθηκε κάποια στιγμή στον Δήμο ως Δημομηχανικός, γνώρισε τη μητέρα μου την Έφη, παντρεύτηκαν και έφεραν στο κόσμο εμάς, τη Μαρίνα, τον Βασίλη και εμένα.
Όντας πάντα ανήσυχος και μπροστά από την εποχή του, το 1975 εκλέγεται Δήμαρχος στα Τρίκαλα. Και ξανακατέβηκε, και ξαναβγήκε, και ξανακατέβηκε και και και…
16 χρόνια Δήμαρχος, προφανώς στο σπίτι δεν πολυυπήρχε. Όταν ερχόταν για φαγητό, σχεδόν το γιορτάζαμε! Ευτυχώς το Δημαρχείο ήταν (και παραμένει) απέναντι από το πατρικό μου, οπότε τον έβλεπα εκεί. Με θυμάμαι να μπουσουλάω ανάμεσα στα τραπέζια του Δημοτικού Συμβουλίου και να παίζω εκεί γύρω. Μάλλον κάπως έτσι κόλλησα και εγώ το μικρόβιο.
Και αν για το ότι μου μετέφερε την αγάπη για την αυτοδιοίκηση οφείλω να τον ευχαριστήσω, αυτό για τον οποίο πάντα θα τον ευγνωμονώ είναι… το ότι με έκανε καλό μάστορα! Ναι! Αν κάποιος με ρωτούσε όταν ήμουν μικρός τί δουλειά κάνει ο πατέρας μου, θα του έλεγα… μάστορας, αφού επισκεύαζε τα πάντα! Ήταν πραγματικά πολυμήχανος! Σκέτος Κύρος Γρανάζης! Δεν υπήρχε περίπτωση να μην φτιάξει κάτι. Έστω και αν εμείς πολλές φορές τον κοροϊδεύαμε για το τελικό -κυρίως αισθητικό- αποτέλεσμα. Έχοντας τόσα εργαλεία στο σπίτι, δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από το κάρμα μου. Έστω και αν πλέον αυτά τα εργαλεία είναι ψηφιακά.
Δεν θα πω ψέματα, στο σπίτι δεν τον χόρτασα και το ίδιο με απασχολεί και εμένα με τα παιδιά μου. Αν κάποιες φορές δεν με βλέπετε σε πίτες, δεξιώσεις και εκδηλώσεις, να ξέρετε ότι αυτό φταίει! Όμως ήταν πάντα εκεί, δίπλα μας, με τον τρόπο του. Να κάνει τα πάντα για να μας βοηθήσει.
Μπορώ να ξεχάσω ότι τον έστελνα στο Μοναστηράκι (Δήμαρχο άνθρωπο) να μου πάρει παράνομους -τότε- ραδιοφωνικούς πομπούς; Να μου μάθει να οδηγώ με τον θρυλικό μας σκαραβαίο στα Περτουλιώτικα λιβάδια; Ευτυχώς έχει άπλα εκεί… Να μου δώσει τα πρώτα χρήματα για να αγοράσω τις άδειες του λογισμικού που χρειαζόμουν, στα πρώτα μου επιχειρηματικά βήματα.
Και να με συμβουλεύσει να ΜΗΝ ασχοληθώ με τα κοινά, μόλις ένα βράδυ πριν ανακοινώσω τον Δεκέμβριο του 2013 την κάθοδό μου στις εκλογές, μαζί με την ομάδα μου. Προφανώς τότε δεν τον άκουσα!
Πάντα ήταν εκεί για όλους μας. Όλη την οικογένεια, τους φίλους του, ακόμη και ανθρώπους που απλά του ζητούσαν βοήθεια. Ανοιχτός, με χιούμορ, εξαιρετικός στην παρέα, αλλά και αυστηρός όταν πρέπει. Με αρχές για τις οποίες δεν έκανε πίσω.
Εξαιρετικός στα κείμενά του, φοβερά τακτικός στα πράγματά του αλλά και στις σκέψεις του, μας άφησε πραγματικά τόσα πολλά. Για τον ίδιο, θέλω να πιστεύω πως κορυφαία στιγμή ήταν η συγγραφή του βιβλίου του για τον Ασκληπιό και την καταγωγή του από την αρχαία Τρίκκη. Άλλωστε είχε βάλει σκοπό να φτιάξει και το άγαλμά του πάνω από το ποτάμι, κάτι που πρόλαβε να κάνει, έστω και αν ο Ασκληπιός μας βγήκε λίγο κοντός…
Τα τελευταία χρόνια, ως παππούς, στάθηκε πάλι δίπλα μας, σε εμάς και τα εγγόνια του σε οτιδήποτε. Λίγο η ηλικία, σίγουρα η απώλεια των δύο νεότερων αδελφών του τους οποίους λάτρευε, τον επηρέασαν σημαντικά.
Τα τελευταία 4 χρόνια ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Για εκείνον πρωτίστως αλλά και για εμάς. Δεν ξέρω τι κατάλαβε από όσα έγιναν. Δεν θα το πω ως παράπονο ότι δεν παρακολούθησε τις αλλαγές στη ζωή μου, αφού κάπου μέσα του είμαι βέβαιος πως το έχει κρατήσει. Και για τα τρία παιδιά του. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς το γαλήνιο πρόσωπό του αυτές τις τελευταίες ώρες στο Νοσοκομείο Τρικάλων. Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τους γιατρούς και το προσωπικό του.
Ένας τόσο ήρεμος, οξυδερκής, ικανός και τόσο γλυκός άνθρωπος έφυγε. Συνεχίζω να νοιώθω το παιδί της φωτογραφίας, που του κρατά το χέρι στα εγκαίνια του ζωολογικού κήπου. Αντίο μπαμπά. Σε ευχαριστώ για όλα! Και μην αρχίσεις πάλι τα μαστορέματα εκεί πάνω…»
