Τα Πρωτοφανή και το Προφανές…
Θανάσης Κ.
Αυτή τη στιγμή στην ευρύτερη περιοχή μας, την Ανατολική Μεσόγειο, συμβαίνουν κοσμοϊστορικά πράγματα, αληθινά πρωτοφανή…
Κι εμείς, εδώ, δυσκολευόμαστε να τα δούμε…
* Για πρώτη φορά δημιουργείται στρατηγική συμμαχία μεταξύ Ισραήλ και Αραβικών χωρών
Δεν είναι μόνο η πρόσφατη στρατηγική προσέγγιση Ισραήλ – Εμιράτων.
Δεν είναι μόνο η λίγο παλαιότερη στρατηγική προσέγγιση Ισραήλ-Ιορδανίας.
Δεν είναι μόνο η στενή, πλην «διακριτική», συνεργασία του Ισραήλ με την Αίγυπτο του Σίσι μετά το 2014.
Είναι ότι ολόκληρος σχεδόν ο Αραβικός κόσμος (πλην Κατάρ) προσεγγίζει ραγδαία το Ισραήλ και προσπαθεί να συνεργαστεί μαζί του για να αντιμετωπιστούν δύο θανάσιμοι εχθροί του στην περιοχή: της Τουρκίας του Ερντογάν και του Ιράν.
Η Ελλάδα είχε προηγηθεί σε αυτό. Το 2013 ο Σαμαράς, ως Πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί το Ισραήλ και είχε εγκαινιάσει την στρατηγική σύγκλιση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου (καθ’ υπόδειξιν του Άλεξ Ρόντου τότε) είχε προηγηθεί το 2011 κι είχε κι αυτός επισκεφτεί το Ισραήλ το 2010. Αλλά η επίσκεψη εκείνη ήταν στα πλαίσια «αναβάθμισης των διμερών σχέσεων» των δύο χωρών. Η ελληνική αντιπροσωπεία επισκέφθηκε τότε και τη Παλαιστινιακή Αρχή στη Ραμάλα και δεν υπήρξε καμία νύξη για στρατηγική συνεργασία των δύο χωρών, ούτε διανοήθηκε κανείς να βάλει και την Κύπρο στην «εξίσωση».
Αντίθετα όταν πήγε ο Σαμαράς στο Ισραήλ, αρνήθηκε να επισκεφτεί τη Ραμάλα (όπως συνηθιζόταν ως τότε), εξήγγειλε τον για τη συνεργασία των δύο χωρών, ενώ προώθησε και την πλήρη ένταξη της Κύπρου στον «άξονα»: Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ!
Η ελληνική διπλωματία δεν το είχε δει με πολύ καλό μάτι τότε: Προειδοποιούσε το Σαμαρά ότι οι Άραβες «θα ενοχληθούν» και θα κάνουν «αντίποινα» κατά της Ελλάδος.
Ο Σαμαράς τους απάντησε ότι σε λίγο οι Άραβες θα προχωρούν μόνοι τους σε στρατηγικές σχέσεις με το Ισραήλ και κάποιοι κολλημένοι στην Αθήνα ακόμα θα διστάζουν! Αποδείχθηκε προφητικός.
Τότε ούτε και οι Αμερικανοί (του Ομπάμα) είδαν με πολύ καλό μάτι τον «άξονα» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ. Αλλά δεν αντέδρασαν έντονα. Ο Σαμαράς τους είπε διακριτικά, ότι αυτό που τότε δεν τους «πολυάρεσε» γιατί μπορούσε «να ενοχλήσει» την Τουρκία, σε λίγο θα το έβλεπαν ως «απαραίτητο εργαλείο» για την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής. Αποδείχθηκε και σε αυτό προφητικός…
* Για πρώτη φορά σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των Αραβικών χωρών συσπειρώνονται σε μια αντι-ισλαμιστική βάση!
–Παλαιότερα είχαν συσπειρωθεί σε εθνικοαπελευθερωτική βάση (πριν 100 χρόνια) για να αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό, με την επανάσταση του Χουσεϊν αλ Χασεμί στην Αραβία (1916).
–Αργότερα, οι Άραβες συσπειρώθηκαν για να αποτινάξουν τη δυτική αποικιοκρατία. Των Βρετανών και των Γάλλων (και των αποτελεσμάτων της Συμφωνίας Σαίκς-Πικό στη Μέση Ανατολή, ήδη από το 1916).
Αποκορύφωμα, ο Πόλεμος του 1956, όταν ο Νάσερ της Αιγύπτου εθνικοποίησε την Διώρυγα του Σουέζ, οι αγγλογάλλοι παρακίνησαν το Ισραήλ να επιτεθεί και να καταλάβει μέρος της Χερσονήσου του Σινά, η ΕΣΣΔ απείλησε τότε με παγκόσμια εμπλοκή και η Αμερική επενέβη, ταπείνωσε του Αγγλογάλλους και υποχρέωσε τους Ισραηλινούς να εκκενώσουν το Σινά (που επέστρεψε στην Αίγυπτο).
–Στη συνέχεια ο Αραβικός κόσμος συσπειρώνεται σε εθνικιστική βάση εναντίον του Ισραήλ και μόνο. Και παρέμεινε αυτή η αντι-ισραηλινή ενότητα για δεκαετίες.
Το 1978 η Αίγυπτος κάνει χωριστή Συμφωνία με το Ισραήλ (Κάμπ Ντέηβιντ), παίρνει πίσω ολόκληρη τη Χερσόνησο του Σινά (που είχε ξανά-χάσει με Πόλεμο το 1967 και δεν κατάφερε να ανακτήσει με Πόλεμο το 1973) με μόνο «αντάλλαγμα» να αναγνωρίσει πλήρως το Ισραήλ. Τότε η Αίγυπτος κερδίζει τα χαμένα εδάφη της, αλλά απομονώνεται για αρκετά χρόνια από τα υπόλοιπα αραβικά κράτη…
Οι ήττες των Αράβων στους πολέμους κατά του Ισραήλ και η διάσπαση του αντι-ισραηλινού αραβικού μετώπου οδηγούν σε σταδιακό μαρασμό τα καθεστώτα της περιοχής. Ο αραβικός εθνικισμός παύει να συσπειρώνει – κι αρχίζει να διχάζει.
Το Σουνιτικό Ισλάμ αρχίζει να ξεσηκώνεται και να οργανώνεται. Οι επαναστάσεις των Σουνιτών φονταμενταλιστών γίνονται το 2010-11 – είναι η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» που σαρώνει πολλά αραβικά καθεστώτα.
Τελικά δεν ήταν δημοκρατικές επαναστάσεις κατά «αυταρχικών καθεστώτων», όπως νόμιζαν οι δυτικές διπλωματίες!
Ήταν εξεγέρσεις που άνοιξαν το δρόμο στους ισλαμιστές και στηρίχθηκαν από την Τουρκία του Ερντογάν…
Η Τουρκία ως τότε ήταν ένα παραδοσιακά κοσμικό μουσουλμανικό κράτος που διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ, και ικανοποιητικές σχέσεις με τη Δύση. Μετά το 2004, ωστόσο, ο Ερντογάν κατάφερε να κερδίσει την εξουσία στην Τουρκία. Και σιγά-σιγά άλλαξε τον προσανατολισμό της: Προσέγγισε τους Ισλαμιστές την εξτρεμιστικής «Μουσουλμανικής αδελφότητας» και προσπάθησε να επωφεληθεί των Σουνιτικών Επαναστάσεων (της «Αραβικής Άνοιξης») για να διευρύνει την επιρροή του στον αραβικό κόσμο μέσω του Ισλάμ πλέον.
Όμως οι κοσμικές δυνάμεις των Αράβων ανασυγκροτήθηκαν και αντεπιτέθηκαν. Συγκρούστηκαν σκληρά με τους Ισλαμιστές και κατάφεραν (αλλού με το βοήθεια των Ρώσων, όπως στη Συρία, αλλού χωρίς βοήθεια, ή με τη διακριτική στήριξη των Ισραηλινών πλέον), να ανατρέψουν τις θέσεις των ισλαμιστών.
Στην Αίγυπτο επικράτησε ο στρατηγός Σίσι. Στα κράτη του Κόλπου άλλαξε η γραμμή διαδοχής της Δυναστείας των Σαούντ, όπου για πρώτη φορά επικράτησε ένας κλάδος της Οικογένειας που δεν είναι Ουαχαμπιστές (φανατικοί μουσουλμάνοι) και άρχισε να υπόσχεται μεταρρυθμίσεις. Η Ιορδανία και τα Εμιράτα προχώρησαν σε στενότερες σχέσεις με το Ισραήλ. (Ειδικά τα κράτη του Κόλπου ανησυχούν και για τις βλέψεις του Ιράν, δίπλα τους.)
Όλος ο Αραβικός κόσμος άρχισε να συσπειρώνεται εναντίον της Τουρκίας. Οι Άραβες ανέκτησαν την εθνική τους ταυτότητα μόλις πριν 100 χρόνια αποτινάσσοντας των ζυγό των Οθωμανών. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να… ξαναμπούν – έστω και με ηπιότερο τρόπο – σε μια νέο-Οθωμανική επιρροή.
Η Τουρκία του Ερντογάν είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εχθρός του Αραβικού εθνικισμού και ο πιο θανάσιμος εχθρός των κοσμικών καθεστώτων του Αραβικού κόσμου. Στη Λιβύη ήδη έχει στηθεί το σκηνικό της σύγκρουσης. Με μια Τουρκία, που όχι μόνο στηρίζει ανοιχτά τους ισλαμιστές, αλλά έχει ανοιχθεί και σε πολλά μέτωπα. Που δεν μπορεί να κρατήσει…
Αυτή η αντι-τουρκική συσπείρωση του Αράβων είναι αληθινά πρωτοφανής, τουλάχιστον για τα γεωπολιτικά δεδομένα των εξήντα τελευταίων ετών…
* Τρίτο «πρωτοφανές»: όλη αυτή η τεράστια συσπείρωση των Αράβων – που έχει ιστορικό βάθος και γεωπολιτική δυναμική πλέον – έρχεται να συμμαχήσει με τη Γαλλία!
Τη Γαλλία δεν την συμπαθούσαν οι Άραβες. Τη θεωρούσαν «παλαιά αποικιοκρατική δύναμη». Η Γαλλία είχε προσπαθήσει να ελέγξει τις περιοχές τους συμμαχώντας με τους Βρετανούς από την εποχή των Σάϊκς-Πικό, είχε διατηρήσει τον έλεγχο της Συρίας, της Αλγερίας κλπ. ενώ συμμάχησε με το Ισραήλ κατά των Αράβων το 1956 (και όχι μόνο…)
Ωστόσο σήμερα η Γαλλία είναι η μόνη δυτική δύναμη που μπορεί να στηρίξει τους Άραβες στρατιωτικά εναντίον της Τουρκίας (την ώρα που «προσφέρεται» και η Ρωσία, αλλά δεν θεωρείται «αξιόπιστος εταίρος»)…
Επί 222 χρόνια (από 1798 και την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο) η Γαλλία προσπαθεί να συγκροτήσει τη δική της ηγεμονία στην νότια Μεσόγειο και τον Αραβικό κόσμο…
Δεν τα κατάφερε ο Ναπολέοντας, δεν τα κατάφερε ο ανιψιός του πενήντα χρόνια αργότερα, δεν τα κατάφεραν όλοι οι μεταγενέστεροι ηγέτες της Γαλλίας στη δεύτερη, Τρίτη και Τέταρτη Γαλλική Δημοκρατία. Τελικά δεν τα πολύ-κατάφερε ούτε ο ιδρυτής της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Κάρολος Ντε Γκώλ
Κι έρχεται σήμερα η «ευκαιρία» να… «παρακαλούν» οι Άραβες μια δυτική χώρα να τους βοηθήσει να θεμελιώσουν τα κοσμικά καθεστώτα τους, κόντρα στην διαβρωτική πολιτική των ισλαμιστών «από τα μέσα» και στη επίσης διαβρωτική επιρροή – αλλά και τις επεκτατικές βλέψεις – της Τουρκίας «απ’ έξω».
Για πρώτη φορά μια δυτική χώρα καλείται να ρισκάρει ελάχιστα, για να επιτύχει τα περισσότερα απ’ όσα είχε ποτέ διανοηθεί!
Κι αυτή την ευκαιρία η Γαλλία δεν θα την αφήσει ανεκμετάλλευτη.
–Απέναντι σε μια Αμερική που αποσύρεται (ανεξαρτήτως ενοίκου στο Λευκό Οίκο – η απόσυρση των Αμερικής είχε αρχίσει επί Ομπάμα!)
–Απέναντι σε μια Ρωσία που δεν την εμπιστεύεται κανείς!
–Απέναντι σε μιαν Ενωμένη Ευρώπη, που δεν υπάρχει και δεν μπορεί (γεωπολιτικά).
Η Γαλλία όμως, και υπάρχει και μπορεί και θέλει. Και το κυριότερο: τη συμφέρει! Ανέλπιστα (μετά την «έκλειψη» και της Βρετανίας) και απόλυτα.
Και δεν διακινδυνεύει και τίποτε, αφού και το Ισραήλ είναι «μέσα»! Με τα μπούνια…
* Τελευταίο πρωτοφανές: Η ενότητα της… Ενωμένης Ευρώπης δοκιμάζεται σοβαρά πλέον. «Ρωγμές» υπήρξαν και το 2003, με το δεύτερο πόλεμο στον Κόλπο, όταν μια σειρά κυβερνήσεις της Ευρώπης συμμετείχαν στο πλευρό των Αμερικανών, ενώ άλλες, όπως η Γαλλική, αρνήθηκαν τότε με πείσμα να συμμετάσχουν.
Αλλά εκείνος ο «διχασμός» ήταν «εισαγόμενος» – κι αποδείχθηκε μόνο προσωρινός! Τον προκάλεσε ένα εγχείρημα μιας «ξένης» δύναμης, των ΗΠΑ. Σε ένα σημείο του κόσμου, το Ιράκ, «εκτός βεληνεκούς» της Ευρώπης τότε.
Σήμερα ο διχασμός προκύπτει μέσα στην ίδια την Ευρώπη και για ζωτικά συμφέροντα της Ευρώπης:
–Για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί μια χώρα – την Τουρκία – η οποία αποσταθεροποιεί ολόκληρη τη Μέση Ανατολή δίπλα στην Ευρώπη. Μεταξύ άλλων, απειλώντας ευθέως και δύο κράτη-μέλη της Ευρώπης!
–Για το αν θα αφήσουν οι Ευρωπαίοι αυτή τη χώρα να απειλεί με στρατιές λαθρομεταναστών εποίκων την ίδια την Ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
–Για το αν οι Ευρωπαίοι θα σπεύσουν να υποστηρίξουν τα κοσμικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου, που είναι και «φυσικοί σύμμαχοι» της Δύσης, αφού αντιστέκονται στους ισλαμιστές.
–Και για το αν θα εμποδίσουν τη διείσδυση των Ρωσίας, η οποία άλλοτε βοηθά τους αντιπάλους του νέο-Οθωμανισμού κι άλλο υποστηρίζει τον Ερντογάν…
Αυτά είναι πλέον υπαρξιακά διλήμματα για το σύνολο της Ευρώπης, πολύ πιο κρίσιμα από τα… ηλεκτρικά αυτοκίνητα!
Και η Ευρώπη θα υπάρξει ως «ενωμένη» (ή θα… ψιλο-διαλυθεί),
ανάλογα με το αν αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις (ή δεν τα καταφέρει…)
Για την ώρα η Γαλλία το τολμά! Ευθέως. Χωρίς να ρωτά κανένα.
(Ενίοτε σέρνει και τη Γερμανία, αλλά αυτό πια δεν είναι το καθοριστικό)
* Και μετά τα «πρωτοφανή», ερχόμαστε στο ΠΡΟΦΑΝΕΣ:
Όσον αφορά την Ελλάδα, έχουμε την τύχη να δημιουργείται ήδη απροσδόκητα γύρω μας, μια πανίσχυρη συμμαχία εναντίον του εχθρού μας.
Το προφανές είναι να ενταχθούμε πλήρως σε αυτήν!
Κι όχι βέβαια να αναρωτιόμαστε αν πρέπει… να πάμε να συνθηκολογήσουμε με τις φαντασιώσεις του παραληρηματικού Ερντογάν.
Η κυβέρνησή μάλλον άκουσε τις εκκλήσεις για άμεση Αμυντική Συμφωνία με τη Γαλλία! Ελπίζουμε να την υπογράψει πολύ σύντομα.
(Όπως ελπίζουμε να μην την υπονομεύσουν στο μεταξύ οι «σύμβουλοι» που κραυγάζουν ότι πρέπει, λέει, η Ελλάδα «να παραμείνει προσκολλημένη στο άρμα της Γερμανίας»!
Ποιο «άρμα», παιδιά;
Από άποψη εξωτερικής πολιτικής η Γερμανία δεν έχει «άρμα»…
Ούτε ηλεκτρικό πατίνι, δεν έχει!
Άντε στο καλό!
Πάρτε τα κουβαδάκια σας και παίξτε παραπέρα…)
