Το ρεπορτάζ του Αλέξη Παπαχελά στο ΣΚΑΙ για το τι συνέβη τη νύχτα της φοβερής πυρκαγιάς στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου του περασμένου καλοκαιριού, συντάραξε την Ελληνική κοινωνία!
Όχι γιατί αποκάλυψε κάτι που δεν υποπτευόμασταν μέχρι τώρα…
Αλλά γιατί επιβεβαίωσε πλήρως όσα ήδη φανταζόμασταν, αλλά οι περισσότεροι δεν τολμούσαν να πιστέψουν:
Στο Μάτι φάνηκε η πλήρης διάλυση του κράτους.
Στο Μάτι αποθεώθηκε ο απόλυτος κυνισμός της πιο αδίστακτης και ανίκανης πολιτικής ηγεσίας που έχει υπάρξει ποτέ.
Αυτό το σκηνικό αναδεικνύει το ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ για τη τραγική νύχτα της πυρκαγιάς στο Μάτι…
Του Θανάση Κ.
Τίποτε δεν λειτούργησε εκείνο το απόγευμα.
Αν δεν υπήρχε καθόλου κράτος, ίσως η καταστροφή να ήταν μικρότερη – πάντως μεγαλύτερη δεν θα ήταν!
Αν κανείς δεν περίμενε από κάποιους αρμόδιους να κάνουν κάτι, ίσως κάποιοι να έπαιρναν την πρωτοβουλία να εκκενώσουν την περιοχή όταν είδαν να πλησιάζει η φωτιά,
Ίσως κάποιοι να έφερναν κάποια πυροσβεστικά μέσα εκ των ενόντων, για να αναχαιτίσουν τη φωτιά στην «αντιπυρική γραμμή» της λεωφόρου Μαραθώνος…
Και σίγουρα την κρίσιμη στιγμή ΔΕΝ θα έστελναν την κίνηση της Μαραθώνος ΜΕΣΑ στο Μάτι, την στιγμή που όσοι βρίσκονταν ήδη εκεί (κάτοικοι και επισκέπτες) έψαχναν τρόπο να βγουν.
Κι έτσι παγιδεύτηκαν τόσοι άνθρωποι μέσα στον πύρινο όλεθρο.
Η πελαγωμένη Αστυνομία τους έστειλε…
Το κράτος αποδείχθηκε ανύπαρκτο.
Κι όπου «εμφανίστηκε», έκανε χειρότερη ζημιά…
Κι ύστερα η κυβέρνηση αποδείχθηκε αδίστακτη: έστησε μια επικοινωνιακή φιέστα, για να κρύψει τις πρωτοφανείς ανθρώπινες απώλειες.
Ενώ την επόμενη μέρα, όταν με φρίκη μαθεύτηκε ο τεράστιος αριθμός των νεκρών – αλλά και όσων λίγο έλειψε να χάσουν τη ζωή τους και παρέμειναν αβοήθητοι για ώρες – η κυβέρνηση του ολέθρου, άρχισε να κατηγορεί τα ίδια τα θύματα (ζωντανούς και νεκρούς!) την… κλιματική αλλαγή (εντελώς άσχετο) και τα κανάλια που έδειχναν την αποτρόπαιη αλήθεια της συμφοράς.
–Αποδείχθηκε πρώτον: ότι η φωτιά χρειάστηκε πάνω από μιάμιση ώρα να φτάσει από τη κορυφογραμμή της Πεντέλης στο Μάτι!
Ξεκινώντας από περιοχή που κανονικά φυλάσσεται σε 24ωρη βάση από πυροσβεστικά οχήματα επιφυλακής τους καλοκαιρινούς μήνες.
Αλλά τα οχήματα αυτά είχαν φύγει το μεσημέρι της μέρας εκείνης και είχαν πάει στην Κινέτα, για να αντιμετωπίσουν άλλη πυρκαγιά…
Κι ύστερα η φωτιά, διέσχισε μιαν ημί-δασώδη πλαγιά, όπου θα μπορούσε άνετα να είχε κατασβηστεί από ιπτάμενα μέσα (αεροπλάνα και ελικόπτερα), τα οποία όμως, είχαν σταλεί – και αυτά – στην πυρκαγιά της Κινέτας!
Ένα μόνο παλαιό αεροπλάνο έκανε μια ρίψη σε όλο το κρίσιμο διάστημα κι ύστερα έφυγε κι αυτό – για να πάει «αλλού»…
Κι ύστερα πάνω στην Μαραθώνος θα έπρεπε να υπήρχαν δεκάδες πυροσβεστικά πλέον (αφού επί μιάμιση ώρα έβλεπαν τη φωτιά να τους πλησιάζει, χωρίς ιπτάμενα μέσα να την αναχαιτίζουν).
Και θα μπορούσαν να έχουν μουλιάσει στο νερό το πρανές ΠΡΙΝ τη λεωφόρο, ώστε να πνίξουν την πύρινη λαίλαπα εκεί. Ή τουλάχιστον να την αναχαιτίσουν, να την επιβραδύνουν και να την αποδυναμώσουν πριν περάσει απέναντι και μπει στον οικισμό.
Αλλά δεν υπήρχαν πυροσβεστικά οχήματα ΟΥΤΕ στην Μαραθώνος.
Και αυτά είχαν σταλεί στην Κινέτα…
(Ο γράφων ΔΕΝ έχει σπίτι στο Μάτι! Αλλά ξέρει την περιοχή από τα παιδικά του χρόνια. Ξέρει και τον οικισμό και τη θάλασσα. Ψάρευε για χρόνια στην περιοχή κι έχει γυρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή όλη την έκταση από το Κόκκινο Λιμανάκι ως το Μαραθώνα κι από τη θάλασσα ως το πρανές της Πεντέλης. Και με ποδήλατο και με τα πόδια στη στεριά. Και με βάρκα και κολυμπώντας και με ψαροντούφεκο στη θάλασσα…
Δεν οργίζομαι μόνο για την ολέθρια καταστροφή.
Αγανακτώ και για τις απίθανες …μακακίες που ακούστηκαν μετά!)
Κι ύστερα, εκείνο το μοιραίο απόγευμα του περσινού Ιουλίου, αφού η φωτιά κατέβαινε ανεμπόδιστη και ήταν βέβαια πια ότι θα περάσει τη λεωφόρο Μαραθώνος και θα μπει στο Μάτι, θα μπορούσαν άνετα να εκκενώσουν το Μάτι.
Ούτε αυτό έκαναν! Γιατί είχαν αλλάξει έτσι το Σχέδιο Πολιτικής Προστασίας – για να δώσουν «αρμοδιότητες» και λόγο ύπαρξης σε όλους τους εκλεγμένους «φίτζουλες» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης – ώστε να χρειάζονταν πολλαπλές «διαβουλεύσεις» και «εγκρίσεις» και «υπογραφές» (που δημιουργούσαν και «ευθύνες» για όποιον τις παρέκαμπτε), ώστε για μια απόφαση ζωής και θανάτου που έπρεπε να ληφθεί από κάποιον μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, να χρειάζονται ώρες ολόκληρες συνδιαλέξεων μεταξύ «αρμοδίων» – που έπρεπε, προηγουμένως, να βρεθούν στο τηλέφωνο, να τους εξηγηθεί η κατάσταση, να καταλάβουν τι συνέβαινε, να τους παρουσιαστούν οι «εναλλακτικές λύσεις» και τα εκατέρωθεν επιχειρήματα κι ύστερα να δώσουν την έγκρισή τους. Φέξε μου και γλίστρησα.
Η εκκένωση ΔΕΝ έγινε ποτέ! Και κάηκε ο κόσμος…
Και το χειρότερο: αντί να παρθεί απόφαση για εκκένωση του οικισμού, η τροχαία έστελνε τα αυτοκίνητα μέσα στο Μάτι!
Κι αυτό ολοκλήρωσε την καταστροφή. Και πολλαπλασίασε τα θύματα!
Προφανώς δεν ήξεραν οι δόλιοι οι αστυνομικοί που βρέθηκαν εκεί, πως το Μάτι έχει κρημνώδεις ακτές προς τη θάλασσα. Κι αυτό δεν είναι θέμα «ρυμοτομίας», ούτε «σχεδίου Πόλεως», ούτε «αποκλεισμού του αιγιαλού»…
Όταν οι ακτές μιας παραθαλάσσιας περιοχής είναι κρημνώδεις, από την ίδια τη φύση του ανάγλυφου ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει «πρόσβαση» στη θάλασσα. Ποτέ!
Οι άνθρωποι που κάηκαν έφτασαν «στη θάλασσα»…
Και κάηκαν εκεί! Γιατί βρέθηκαν σε ύψος 12-17 μέτρων με βράχους από κάτω. Κι ένα κοριτσάκι που πανικόβλητο επιχείρησε να πηδήξει, για να μην καεί, σκοτώθηκε επί τόπου…
Αλλά κι όσοι έφτασαν στη θάλασσα δεν σώθηκαν όλοι.
Κάποιοι που έμειναν στην ακτή ζεματίστηκαν από το πύρινο κύμα της πυρκαγιάς, ή δηλητηριάστηκαν από τις τοξικές αναθυμιάσεις.
Κάποιους που κολύμπησαν πιο μέσα στη θάλασσα, για να μη ζεματιστούν, τους πήρε το ρεύμα ακόμα πιο μέσα, γιατί ο άνεμος φύσαγε προς το πέλαγος
Όσοι κατάφεραν να σωθούν, ήταν γιατί τους έσωσε η… «ιδιωτική πρωτοβουλία»! Αυτό που λέμε στοιχειώδης ανθρωπιά σε κρίσιμες στιγμές: Κάποιοι από το γειτονικό λιμάνι πήραν τα φουσκωτά τους κι έσπευσαν μέσα στο σκοτάδι να μαζέψουν όσους μπορούσαν. Κι μια ομάδα «Ειδικών Δυνάμεων» του Λιμενικού που τυχαία βρισκόταν εκεί, έσπευσε να σώσει όσους πρόλαβε.Κι ο καπετάνιος ενός ακτοπλοϊκού που πλησίαζε να «δέσει» κανονικά στη Ραφήνα, είδε ανθρώπους στη θάλασσα – στα βαθιά – σταμάτησε και τους διέσωσε από βέβαιο θάνατο…
Και κάπως έτσι αποφύγαμε διπλάσια θύματα…
Στο μεταξύ η «Κυβέρνηση», τις ώρες εκείνες, ήξερε αλλά προσπαθούσε να κρύψει τους νεκρούς (που κατέφθαναν ήδη στα νεκροτομεία) κι όχι να σώσει τους ζωντανούς που πάλευαν ακόμα – με τη φωτιά από τη μια, με τα κύματα από την άλλη, αλλά και με το σκοτάδι που απλωνόταν παντού…
Κι ύστερα η Κυβέρνηση των ηλιθίων άρχισε να… βρίζει τους κατοίκους που πήγαν κι έχτισαν, λέει, σε μια «δασική περιοχή».
Που όμως, βάσει των επίσημων αεροφωτογραφιών (του 1950, γιατί με αυτές ορίζονται οι δασικοί χάρτες) ΔΕΝ ήταν δασική!
Πρώτα πήγαν οι κάτοικοι και μετά έβαλαν δένδρα.
Το Μάτι και οι γύρω περιοχές ήταν άδενδροι αγροί ως τις αρχές της δεκαετίας του ’50 που άρχισε να αποικίζεται ξανά (μετά την ερήμωση του Πολέμου και του Εμφυλίου)…
Αντίθετα, λίγο παραπάνω από το Μάτι, στο πρανές, βρίσκεται το Ντράφι. Το οποίο ήταν δασική περιοχή τότε, αλλά μετά κόπηκαν τα δένδρα και χτίστηκε. Και ύστερα κάηκαν και τα υπόλοιπα δένδρα και επεκτάθηκε η οικιστική περιοχή.
Τι μας λένε τώρα; Ότι πρέπει να καεί και το Ντράφι;
Μας έλεγαν ακόμα, ότι «δεν υπήρχε σχέδιο Πόλεως».
Στο Μάτι υπήρξαν τρία σχέδια Πόλεως – το πρώτο από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και το τελευταίο στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας.
Τα μόνα πραγματικά «αυθαίρετα» κτίσματα που νομιμοποιήθηκαν σκανδαλωδώς – επί χούντας – είναι οι τρεις πολυκατοικίες πάνω στην ακτογραμμή.
Κι αυτά – συμπτωματικώς – δεν κάηκαν στην περσινή λαίλαπα!
Ασφαλώς στο Μάτι ΔΕΝ υπάρχουν πλατιοί δρόμοι εισόδου-διαφυγής!
Όπως δεν υπάρχουν σε κανένα παραδοσιακό οικισμό ή νεώτερο παραθεριστικό οικισμό – πουθενά στην Ελλάδα!
Ούτε καν στα προάστια των Αθηνών. Ακόμα κι αυτά που έχουν πράσινο.
Τι μας λένε οι ηλίθιοι; Ότι πρέπει να καεί ολόκληρη η Ελλάδα;
Και πήγαν μετά και κατηγορούσαν επί τόπου τους χαροκαμένους κατοίκους της περιοχής Ματιού, ότι αυτοί έφταιγαν, λέει, για είχαν κάνει «αυθαίρετη δόμηση». Εννοώντας κάποιες πέργκολες… και κάποιες «επεκτάσεις».
Που όμως δεν είχαν καμία σχέση με την μετάδοση της φωτιάς…
Γιατί άλλο πράγμα «αυθαίρετο κτίσμα», κι άλλο «αυθαίρετη δόμηση» πάνω σε κτίσμα που έχει κανονική άδεια.
Η συντριπτική πλειονότητα του οικημάτων στο Μάτι ανήκαν στη δεύτερη περίπτωση. Και η καταστροφή τους δεν είχε καμία σχέση με το γεγονός ότι προσέθεσαν μια… βεράντα στην παραθεριστική κατοικία τους.
Όλη η Ελλάδα έχει τέτοιες οικιστικές «αυθαιρεσίες» σε νόμιμα κτίσματα.
Θα πρέπει να καεί η Ελλάδα;
Και ποιοι τα λένε αυτά; Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που πάσχιζε λίγες μέρες πριν την καταστροφή, να νομιμοποιήσει αυθαίρετα κτίσματα στο Κόκκινο Λιμανάκι, ακριβώς δίπλα στο Μάτι, που τελικά κάηκαν συνθέμελα;
Τόση υποκρισία! Τόση ξανδιατροπιά!
Αυτό το ξεγύμνωμα που έκανε το ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ στους «Ηρόστρατους» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ διδακτικό για όλους…
Διότι όταν βλέπετε αδίστακτους να έρχονται,
όταν βλέπετε ανερμάτιστα θρασίμια να διεκδικούν την διακυβέρνηση,
μη το παίρνετε αψήφιστα.
Γιατί μπορεί να το βρείτε στο σπίτι σας!
Μη λέτε, εντάξει μωρέ, δώστους κι αυτούς μιαν ευκαιρία να κυβερνήσουν.
Γιατί μπορεί βρείτε το σπίτι σας αποκαΐδια…
Όταν λέτε, εντάξει μωρέ, «χειρότεροι θα είναι από τους προηγούμενους»;
Ναι, μπορεί να αποδειχθούν ασύγκριτα χειρότεροι από τους προηγούμενους!
ΥΓ.1 Στις πυρκαγιές του 2007 κάηκαν και εκεί άνθρωποι, αλλά όχι έτσι. Τότε είχαμε μια βδομάδα που φλεγόταν όλη η Ελλάδα, με 40αρια απ’ άκρης σ’ άκρη.
Με 100δες ταυτόχρονα μέτωπα φωτιάς από την Εύβοια και την Ήπειρο, ως την Πελοπόννησο….
–Αντίθετα, τη μέρα που κάηκε το Μάτι πέρσι, είχαμε 35 βαθμούς ανώτερη θερμοκρασία (πολύ «ήπια» για την εποχή) κι είχαμε μόλις τρία μέτωπα ταυτόχρονα…
–Το 2007 κινητοποιήθηκε ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός χιλιάδες δασοπυροσβέστες, πυροσβέστες, δημοτικοί υπάλληλοι στρατός, εποχιακοί, δεκάδες πτητικά μέσα και εθελοντές παντού.
–Το 2018 ΔΕΝ υπήρχε κρατικός μηχανισμός, δεν υπήρχαν πτητικά μέσα, δεν υπήρχαν πυροσβεστικά οχήματα, δεν υπήρχαν εθελοντές, χάθηκε η μάχη με τη φωτιά γιατί ποτέ δεν δόθηκε καμία μάχη με τη φωτιά.
–Το 2007 οι φωτιές μαίνονταν παντού – νύχτα μέρα – επί πάνω από μια βδομάδα…
Στο Μάτι χάθηκαν διπλάσιες ζωές μέσα σε τρείς ώρες!
ΥΓ 2 Στις εκλογές του 2014 κάποιοι «αστοί» κατά τα άλλα, πήγαν και έβγαλαν δήμαρχο στο Μαραθώνα (όπου υπάγεται το Μάτι) ένα κάπως «σιτεμένο» πρώην ρόκ σταρ που τους υποσχέθηκε να τους κάνει… «Ριβιέρα»!
Δεν είχαν παράπονο με τον προηγούμενο δήμαρχο – ένα νοικοκύρη και επιτυχημένο, που τον είχαν βγάλει ήδη δύο-τρεις φορές.
Αλλά ήθελαν να δοκιμάσουν τον «επικοινωνιακό» και φαντεζί «τυπά» που ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στη Μύκονο κι είχε «πέρασμα» στα κανάλια…
Και την κρίσιμη στιγμή της πυρκαγιάς, ο εν λόγω ήταν στη Μύκονο – ψηλοντίρλα – και ξεσάλωνε!
Κι όταν έμαθε τι γινόταν στο δήμο του, πίεζε την πυροσβεστική να στείλει τα οχήματα – που δεν είχε – να πάνε να σβήσουν τη φωτιά από τον… κήπο του!
Ένα αρχιεγωϊστή καραγκιόζη εξέλεξαν. Κι Αυτό εισέπραξαν.
Τους έκανε Κρανίου Τόπου – όχι… Ριβιέρα!
Συμπέρασμα: όταν ψηφίζουμε στο εξής, να τα θυμόμαστε όλα αυτά.
