Του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, πολιτικού επιστήμονα
Μία χρονική κλεψύδρα ίπταται πάνω από το πολιτικό σύστημα αλλά και από την ίδια την κοινωνία μιας και το Μαξίμου έχει εναποθέσει όλους τους σχεδιασμούς και τις ελπίδες σε μια διαφαινόμενη συμφωνία για αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους.
Στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα τα πράγματα έχουν γίνει σύνθετα και πολύπλοκα. Αντιμετωπίζει ταυτόχρονα τέσσερις κρίσεις-λερναίες ύδρες που δε λένε να καταλαγιάσουν.
Καλείται να αντιμετωπίσει μία παραπαίουσα οικονομία, τις άνευ προηγουμένου τουρκικές προκλήσεις και αξιώσεις, το κυπριακό ζήτημα το οποίο κάτι η επιτηδευμένη κωλυσιεργεία των Τούρκων(αναμένουν τις διαθέσεις του Τραμπ για το μοίρασμα της τράπουλας), κάτι η ανικανότητα (και) Ελλήνων αξιωματούχων, έχει μπει στον βάναυσο χρονικό ‘πάγο’.
Η τέταρτη (χαριστική) συνισταμένη αποτελεί το γενικευμένο αίσθημα οργής και καχυποψίας που αποτυπώνεται πλέον καθαρά σε όλες τις σφυγμομετρήσεις, αριστερών τε και δεξιών. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο τα δεδομένα είναι ασαφή και οι επιλογές εγκυμονούν κινδύνους.
Το πρώτο σενάριο λέει ότι οι ετέροι επιβάλλουν ένα σκληρότατο τέταρτο μνημόνιο προσφέροντας ως αντάλλαγμα υποσχετικά ψίχουλα για αναδιάρθρωση ουχί απομείωση βεβαίως βεβαίως του ελληνικού χρέους.
[irp posts=”82533″ name=”Παιδική εργασία, η ντροπή του πολιτισμένου κόσμου”]
Εκεί θα υπάρξει γόνιμο έδαφος βλάστησης ενός νέου θριαμβολογικού αφηγήματος που θα έχει ως αποτέλεσμα να κερδηθούν ορισμένοι μήνες μπορεί και χρόνος. Το κακό σενάριο θέλει τους Γερμανούς ενόψει εκλογών το 2017 να παρατείνουν την αβεβαιότητα, τον Αλέξη Τσίπρα να προκηρύσσει εκλογές σε ένα εμφυλιακά πολωμένο σχήμα, τον Κυριάκο να κερδίζει, να κληθεί όμως να περιμαζέψει καμένη γη μετά τον ολετήρα του τρίτου μνημονίου.
Αίφνης ο Τσίπρας θα βρεθεί αντιπολιτευόμενος σε μια πολιτική για την οποία εκείνος θα ευθύνεται, η κοινωνία που τώρα βρίσκεται σε λήθαργο αντανακλαστικών και δεν αντέχει νέα μέτρα να αντιδρά βίαια, να προκρίνονται ξανά εκλογές αυτή τη φορά όμως άνευ του μπόνους οπότε πάμε σε ακυβερνησία και χάος.
Απαιτείται το μίνιμουμ σοβαρότητας, ευθύνης και συναίσθησης της κατάστασης από όλους τους εμπλεκόμενους.
Ειδάλλως ζήτω που καήκαμε.
