Σε ένα κοινωνικό πείραμα αισθάνεται ότι ζει όποιος ακούει τις αντιδράσεις της κυβέρνησης για τα αποτελέσματα του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου και δεν φοράει κομματικές παρωπίδες.
Του Αλέξανδρου Ελευθεριάδη
Αυτό που συμβαίνει με την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα και την προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας θα μπορούσε να δημιουργεί ακόμα και γέλιο αν δεν ήταν τόσο θλιβερό και, κυρίως, τόσο επικίνδυνο για τα εισοδήματα των πολιτών αλλά και για την ίδια την Δημοκρατία.
Μάλιστα, ακόμα πιο σουρεαλιστικό καθίσταται το σκηνικό εντός του οποίου διαδραματίζονται οι οδυνηρές αυτές εξελίξεις αν αναλογιστεί κανείς ότι στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα κόμμα το οποίο θεωρούσε εξωφρενικές τις απαιτήσεις του mail Χαρδούβελη, από τις οποίες, με τις πιο συγκρατημένες εκτιμήσεις, βρισκόμαστε, συνολικά, κοντά στα 10 δισ. ευρώ παραπάνω, για την ώρα.
Επειδή εισερχόμαστε και σε περίοδο νηστείας, αυτό που κάνει η κυβέρνηση και τα φιλικά προς εκείνη ΜΜΕ θυμίζει την προσπάθεια ορισμένων να βαφτίσουν το κρέας, ψάρι. Όπως κι αν βαφτίσει όμως κάποιος το κρέας, κρέας θα παραμείνει, κι όπως κι αν βαφτίσει κάποιος τα νέα μέτρα που έρχονται, νέα μέτρα θα παραμείνουν.
Και τι μέτρα! Κατευθείαν στον πυρήνα της πλουτοκρατίας. Δηλαδή τους εργαζόμενους που παίρνουν λίγο πάνω από 600 ευρώ και τους συνταξιούχους. Στην Ελλάδα του 2008, όντως, ίσως θα ήταν παράλογη η ύπαρξη αφορολόγητου και θα έπρεπε να φορολογούνται όλοι, με έναν μικρό συντελεστή, μέχρι ένα συγκεκριμένο ποσό. Στην Ελλάδα του 2017 όμως είναι πραγματικά απόπειρα δολοφονίας όσων κατάφεραν να επιβιώσουν από την ισοπεδωτική πολιτική των τελευταίων ετών, στην οποία μεγάλη συμμετοχή και ευθύνες έχουν φυσικά και οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δηλώνουν αθώες.
Θέλει τεράστιο θράσος να ζητάς από τα χαμηλά στρώματα ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή στους φόρους, όταν τα τελευταία χρόνια το μόνο που παραμένει αφορολόγητο, για λίγο ακόμα προφανώς, είναι ο αέρας που ανασαίνουμε.
Τι να θυμηθεί κανείς; Την εκτόξευση του ΦΠΑ στο 24%; Την… τεράστια επιτυχία της περήφανης διαπραγμάτευσης να υπαχθούν στην συγκεκριμένη φορολογική κλίμακα και τα είδη του σούπερ μάρκετ (κίνηση, τα αποτελέσματα της οποίας αποτυπώθηκαν σε πρόσφατη έρευνα που καταδεικνύει το πόσο μίκρυνε το λεγόμενο καλάθι της νοικοκυράς); Τους φόρους στις συνδέσεις ίντερνετ; Στη συνδρομητική τηλεόραση; Στο τηλέφωνο; Στα καύσιμα; Στον καφέ; Στα τσιγάρα; Σε είδη δηλαδή που δεν απευθύνονται μόνο στους οικονομικά ισχυρούς αλλά χτυπάνε, κυρίως, τα λαϊκά στρώματα, στα οποία θα λείψει ακόμα και το ένα ευρώ. Πόσα ακόμα να δώσει ο εργαζόμενος που φοβάται να πάει μέχρι και στον γιατρό; Που έχει να αγοράσει καινούργια ρούχα μήνες, ακόμα και χρόνια; Που τρέφεται με… προσφάτως ληγμένα προϊόντα για να τα πάρει σε πιο χαμηλή τιμή; Αυτοί κατέστρεψαν την χώρα; Αυτοί πρέπει να τιμωρηθούν; Ή είναι απλώς τα πρόβατα που πάνε στο σφαγείο αδιαμαρτύρητα και καμιά φορά κουνώντας χαρωπά τα σημαιάκια της ελπίδας που έρχεται;
Και κάτι ακόμα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει ως… αντισταθμιστικό μέτρο την μείωση του ΕΝΦΙΑ. Ναι, του ΕΝΦΙΑ που θα καταργούσε και κατέκρινε την προηγούμενη κυβέρνηση όταν εκείνη είχε υποσχεθεί την μείωσή του κατά 7%. Τώρα, που για να να μειωθεί ο συγκεκριμένος φόρος ξεπουλάμε το αφορολόγητο (εκείνο που θα ανεβάζαμε στις 12.000 ευρώ) θα πρέπει να σκεφτεί κάτι ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του, που μπορεί να τους εκπλήξει. Ίσως ο εργαζόμενος των 600 ευρώ δεν έχει δικό του σπίτι, άρα δεν πληρώνει ΕΝΦΙΑ, άρα δεν θα είναι μία η άλλη στην τσέπη του. Θα είναι: παίρνω τα λεφτά από εσένα, για να τα γλυτώσει ο απέναντι. Ο οποίος, σε πολλές περιπτώσεις, άδικα τα πληρώνει κι εκείνος, Όμως, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται να θυσιάζεσαι για τον απέναντι, σίγουρα δεν βοηθά για να γεμίσει το ψυγείο σου.
[irp posts=”113060″ name=”EUROGROUP: Αφορολόγητο, συντάξεις, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ- Τα νέα μέτρα του 2017″]
Η ντροπή στις συντάξεις
Κι αυτά σχετικά με το αφορολόγητο. Διότι αν καταργηθεί και η προσωπική διαφορά στις συντάξεις (που θα καταργηθεί) θα μαζέψουμε πολλούς συνταξιούχους από τα ΑΤΜ. Δεν εξετάζουμε το γεγονός αν καλώς δόθηκαν τα χρήματα αυτά εξαρχής στους συνταξιούχους. Σίγουρα κάποιοι πήραν παραπάνω από τις εισφορές που είχαν πληρώσει.
Το να κατακρεουργείς όμως το εισόδημα ενός ηλικιωμένου, ο οποίος αδυνατεί να εργαστεί κιόλας, άρα βρίσκεται στο έλεός σου, και να τον καταδικάζεις να ζήσει τα χρόνια που του απομένουν στην εξαθλίωση είναι αλητεία. Άλλο η κατάργηση στους νέους συνταξιούχους, κάτι το οποίο άλλωστε ήδη γίνεται, κι άλλο να ενημερωθεί ένας 75χρονος ότι ξαφνικά θα πρέπει να ζει πχ με τα μισά χρήματα. Αλήθεια, στα σούπερ μάρκετ θα γίνονται δεκτές οι επιστολές του κ. Κατρούγκαλου προς τους συνταξιούχους στις οποίες δεσμευόταν ότι οι μειώσεις στις συντάξεις τους θα είναι οι τελευταίες και έρχονται αυξήσεις; Ή θα τολμήσει κανείς να ονομάσει ξανά τα ψίχουλα που δόθηκαν τον Δεκέμβριο “13η σύνταξη”;
Τι δώσαμε και τι (δεν) πήραμε
Συνοπτικά, τα πράγματα έχουν ως εξής. Δώσαμε συντάξεις και αφορολόγητο για να πάρουμε υποσχέσεις, συνέχιση της ομηρίας στο ζήτημα του χρέους μέχρι το 2018, καμία δέσμευση για την ένταξή μας στην ποσοτική χαλάρωση και ίσως κάποιες ελαφρύνσεις που έτσι κι αλλιώς είχαμε στο παρελθόν (πχ επιστροφή του ΦΠΑ της εστίασης στο 13%). Αντιθέτως, για την ώρα, κρατήσαμε ως κόκκινη γραμμή τις ομαδικές απολύσεις οι οποίες, επί της ουσίας, δεν αφορούν πλέον καμία επιχείρηση στην αγορά εκτός από τις συστημικές τράπεζες.
Ποιο είναι το κλειδί σε όλα αυτά; Μα, η δήλωση του κυρίου Τζανακόπουλου. Τα μέτρα θα ισχύσουν από το 2019. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κυβέρνηση αγοράζει χρόνο παραμονής στην εξουσία και, κυρίως, δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση να εφαρμόσει μέτρα τα οποία δεν διαπραγματεύτηκε η ίδια. Με λίγα λόγια. Η ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή των πολιτών, μπορεί να πει κάποιος, την ωφελεί κιόλας αφού εκείνη θα βρίσκεται, πιθανότατα, στον ρόλο της αντιπολίτευσης που θα καταγγέλλει.
Αλήθεια, ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που, χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, από την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προειδοποιούσε τον Αντώνη Σαμαρά να μην δεσμεύσει την χώρα γιατί έχουν αλλάξει οι συσχετισμοί και δεν έχει ουσιαστική νομιμοποίηση; Μία κυβέρνηση που και τα δύο κόμματα που την αποτελούν πασχίζουν να φτάσουν το 18% τι νομιμοποίηση έχει να υποθηκεύσει ακόμα περισσότερο το μέλλον της Ελλάδας;
Η κριτική θα ήταν λιγότερο σκληρή αν δεν είχε ως στόχο ανθρώπους που δεν σταματούσαν να χαρακτηρίζουν ως προδότες, γερμανοτσολιάδες και ξεπουλημένους εκείνους των οποίων τα έργα συνεχίζουν σήμερα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.
Μαγικές λύσεις, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Ούτε υπάρχει κάποια κομματική δύναμη που προσφέρει σιγουριά ότι θα καταφέρει να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο. Θέλει χρόνο, κόπο, θυσίες, αυτοθυσία (δυστυχώς είναι φανερό ότι παλεύουμε για τις επόμενες γενιές), κι όλα αυτά για να αγοράσουμε απλώς ένα λαχείο που ίσως και να κερδίσει. Σίγουρα όμως η σημερινή κατάσταση δεν είναι το καλύτερο που μπορούμε. Ούτε βοηθά το να αποδεχθούμε στωικά την μοίρα μας.
Για την ώρα, όποιος δεν ανήκει σε κομματικούς στρατούς, στους βολεμένους ή σε αυτούς που θα ωφεληθούν από την καταστροφή, παρακολουθεί, ανήμπορος να αντιδράσει, την τελική (;) πράξη ενός δράματος που ξεκίνησε με την υπογραφή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και ολοκληρώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο από τα χέρια της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
ΥΓ Τεράστια λάθη έχει κάνει φυσικά και η Τρόικα. Εκείνη όμως δεν είναι η -επίσημη- ελληνική κυβέρνηση, ούτε έχει την υποχρέωση να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας μας. Εκεί βρίσκεται η διαφορά.
