Του Μάνου Χατζηγιάννη
Ακόμη και σήμερα 26 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου μια θολή απορία πλανάται σε όσους ασχολούνται με την σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Το τείχος του Βερολίνου το έριξαν οι λαοί ή οι… ιμπεριαλιστές ή μήπως κάποιοι…σύντροφοι που τελικά αποδείχτηκαν “εκ των έσω προδότες”;
Όλοι αναρωτιούνται πως έπεσε το τείχος, λίγοι θυμούνται πως χτίστηκε. Και ως γνωστόν όποιος δεν μαθαίνει από την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει…
Το τείχος του Βερολίνου ή τείχος της ντροπής για τους ίδιους τους Γερμανούς αποτέλεσε για πάνω από 28 χρόνια τη συνοριογραμμή ανάμεσα στην Δύση και το σιδηρούν παραπέτασμα. Για όλους εμάς που μάθαμε γερμανικά τη δεκαετία του 80 ήταν λίγο πολύπλοκο να χωρέσει στο παιδικό μυαλό μας γιατί έπρεπε να θυμόμαστε και την Deutsche Demokratische Republik και την Bundes Demokratische Republik, αφού επρόκειτο ουσιαστικα΄για την ίδια χώρα. Δεν ήταν όμως έτσι…
Το τείχος του Βερολίνου ήταν ιστορικό επακόλουθο της ήττας των Ναζιστών στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την παράδοσή της στις 8 Μαΐου 1945, η Γερμανία διαιρέθηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής υπό σοβιετική, αμερικάνικη, βρετανική και γαλλική διοίκηση, σύμφωνα με την συμφωνία της Γιάλτας. Οι Σοβιετικοί στην πορεία άφησαν στους Δυτικούς τις δυτικές συνοικίες της πόλης, οι οποίες βρέθηκαν, με αυτό τον τρόπο, πλήρως απομονωμένες και διατήρησαν τη δική τους ζώνη, μέχρι το 1961 οπότε στο απόγειο του ψυχρού πολέμου ΗΠΑ-ΕΣΣΔ ξεφύτρωσε το ιστορικό αυτό έκτρωμα.
Η σημερινή Γερμανία δεν είναι βέβαια η Γερμανία του Χίτλερ πλην όμως ουκ ολίγοι λαοί της Ευρώπης παρομοιάζουν την καγκελαρία με το Δ΄ Ράιχ μιας και η οικονομική μέγγενη που σφίγγει γύρω από τους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου έχει γερμανική σφραγίδα κατασκευής. Η Γερμανία είναι εχθρός για τους περισσότερους λαούς της Ευρώπης. Όχι εχθρός των κυβερνήσεων, των απλών πολιτών. Συνάμα όμως είναι και η πιο διχασμένη χώρα στην ήπειρό μας.
Η περίπτωση της Pegida
Το μέγιστο θέμα του προσφυγικού ξεσκέπασε τις τεράστιες διαφωνίες της γερμανικής κοινωνίας και ανέδειξε δυνάμεις που μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν σε κάθε κοινό νου.
Ένα μεγάλο κομμάτι από τ ογερμανικό πόπολο σήμερα με αφορμή το προσφυγικό ζητάει φράχτες, τείχη κλπ. Επίσης παρατηρούνται αυξανόμενες επιθέσεις εναντίον χώρων φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.
Και από πέρυσι στο προσκήνιο έχει εμφανιστεί ένα μόρφωμα του οποίου η ρητορεία ακούγεται ολοένα και πιο θελκτική στον μέσο Γερμανό.
Λίγοι εκτός Γερμανίας και σίγουρα πολύ λιγοι στην Ελλάδα γνωρίζουμε το Pegida, έναν σχηματισμό στη Γερμανία που σε λίγους μήνες έχει ανεβάσει κατά πολύ τη δυναμική του κυρίως με αφορμή το προσφυγικό, κραυγάζοντας-θεωρητικά- εναντίον της Ισλαμοποίησης της Ευρώπης, αλλά έχοντας κάτω από τον μανδύα του χωρέσει εξόφθαλμα νεοναζιστικά στοιχεία
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο ιδρυτής του, Lutz Bachmann, έχει φωτογραφηθεί «ντυμένος» σαν Αδόλφος Χίτλερ…
Το κίνημα της Pegida βρίσκεται στο επίκεντρο πολλών διαφωνιών. Γεννήθηκε στη Δρέσδη, τον Οκτώβριο του 2014. Ο ιδρυτής του κινήματος είναι ο προαναφερθείς Lutz Bachmann, 41 ετών, με πλούσιο παρελθόν και κατηγορείες για ληστεία και διακίνηση ναρκωτικών.
Αυτός όμως ο τύπος έχει τη δυνατότητα τουλάχιστον στη Δρέσδη να καλεί σε διαδήλωση και να μαζεύονται …για πλάκα 18 χιλιάδες άτομα.
Όλα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2014, όταν οι δρόμοι του Αμβούργου έγιναν πεδίο συγκρούσεων Κούρδων και ισλαμιστών.
Τότε ο Bachmann άνοιξε μια σελίδα στο Facebook για να επιστήσει την προσοχή στην ισλαμοποίηση της Γερμανίας. Δημοσίευσε και ένα μανιφέστο με 19 σημεία, όπου μεταξύ άλλων ζητάει “ενίσχυση των ιδανικών της ιουδαιο-χριστιανικής κοινωνίας μας”, και καταφέρεται ενάντια στη θέσπιση των νόμων με βάση τη Σαρία. . Ωστόσο, το μανιφέστο αυτό είναι άκρως ανεκτικό στο θέμα της ομοφυλοφιλίας.
Σύμφωνα με μια μελέτη από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης, ο τυπικός υποστηρικτής της Pegida είναι ένας άνθρωπος της μεσαίας τάξης, περίπου 48 ετών, ζει στη Σαξονία (74%) και έχει λάβει μέση ή ανώτερη εκπαίδευση. Άξιον αναφοράς είναι πως δεν πρόκειται για απελπισμένους που υπέκυψαν στην ακροδεξιά ρητορεία αφού σύμφωνα με την έρευνα μόνο το 2% είναι άνεργοι.
Και με βάση όλα αυτά το ερώτημα που τίθεται είναι προφανές. Στην ούτως ή άλλως απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη και κοινωνικά διχασμένη Γερμανία τι μέλλον μπορεί να έχει ένα κίνημα σαν την Pegida; Και σε ποιο βαθμό μπορεί εξ αυτής να γεννηθούν νέα τείχη;
