Του Θανάση Κ.
Στη Γαλλία – που είναι πάντα «εργαστήρι» των πολιτικών ζυμώσεων του μέλλοντος στην Ευρώπη – τα αποτελέσματα προκάλεσαν μάλλον… «αναμενόμενο σοκ»:
— Το «Κεντρώο» Κόμμα του Προέδρου Μακρόν (Ensemble) βγήκε πρώτο, με πολύ μεγάλη διαφορά από το δεύτερο, αλλά δεν πέτυχε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Έβγαλε 245 έδρες, επί συνόλου 577 – και του λείπουν 44 έδρες για να έχει την απόλυτη πλειοψηφία των 279 εδρών στην Εθνοσυνέλευση.
— Δεύτερο βγήκε το Κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς, της Οικολογίας και του Σοσιαλισμού (NUPES) του Μελανσόν με 131 έδρες.
–Τρίτο, ο «Εθνικός Συναγερμός» της Μαρίν Λεπέν με 89 έδρες.
— Και τέταρτο, το «Ρεπουμπλικανικό» (Γκωλικό) Κόμμα που έβγαλε γύρω στις 75 έδρες.
Φαινομενικά, το αποτέλεσμα δεν δημιουργεί προβλήματα.
Υπήρξαν και στο παρελθόν περιπτώσεις, όπου το Προεδρικό Κόμμα δεν έβγαζε κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι πια τόσο απλά…
* Το Κόμμα του Μακρόν έχασε την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, αλλά εξακολουθεί να είναι μακράν το πρώτο κόμμα…
* Το δεύτερον Κόμμα δεν «κέρδισε», όπως πήγαν να το εμφανίσουν αρχικά: είναι πολύ πιο πίσω, έχει λίγο παραπάνω από τις μισές έδρες του Μακρονικού Ensemble κι επιπροσθέτως θεωρείται ότι είναι ένα εντελώς ετερογενές συνονθύλευμα που θα κατακερματιστεί στην πορεία. Εφήμερος συνασπισμός «τάσεων» της Αριστεράς και των υπολειμμάτων του πάλαι ποτέ «κραταιού» Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι – όχι Κόμμα…
* Το επόμενο, ο (ακρο)Δεξιός Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν πέτυχε αληθινό άλμα! Από τις 8 έδρες που είχε πριν στις 89 τώρα!
Αυτό δεν αντιπροσωπεύει αντίστοιχη άνοδο στα ποσοστά του. Απλά σημαίνει ότι έσπασε ο αποκλεισμός του από το εκλογικό σώμα.
Μέχρι πρόσφατα το Κόμμα της Λεπέν έφτανε να παίρνει ποσοστά γύρω στο 20% στις Προεδρικές εκλογές, αλλά στις κοινοβουλευτικές ουσιαστικά δεν εκπροσωπούνταν καθόλου! Ήταν το δεύτερο ή τρίτο κόμμα της χώρας, που όμως έμενε εντελώς απ’ έξω από την Πολιτική σκηνή…
Ο λόγος ήταν ότι στο δεύτερο γύρο των κοινοβουλευτικών εκλογών σε κάθε εκλογική περιφέρεια – κι όπου δεν εκλεγόταν κάποιος με την πρώτη – έμεναν μόνο οι δύο πρώτοι υποψήφιοι. Κι όπου συμμετείχε υποψήφιος από το Κόμμα της κας Λεπέν όλοι οι άλλοι συσπειρώνονταν εναντίον του και ψήφιζαν τον αντίπαλό του. Σαν να είχε «πανούκλα».
Βεβαίως, όταν ένα κόμμα της άκρας Αριστεράς μένει συστηματικά και άδικα εκτός Βουλής αυτό το θεωρούμε πάντα «κατάφωρα αντιδημοκρατικό». Όταν ακριβώς το ίδιο συμβαίνει για ένα κόμμα της Άκρας Δεξιάς… είναι απλώς Δευτέρα κι έχει κουφόβραση.
Με αυτό το σύνδρομο της «πανούκλας», το Κόμμα Λεπέν είχε φτάσει το 2017 να πάρει 33% στο δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών, αλλά στις βουλευτικές που ακολούθησαν κέρδισε μόλις 8 έδρες (ποσοστό μόλις 1,5% επί του συνόλου των εδρών!)
Όμως τώρα, το Κόμμα της Λεπέν κατάφερε να ξεπεράσει το «σύνδρομο της πανούκλας». Κι έβγαλε 89 βουλευτές (11 φορές περισσότερους από την προηγούμενη φορά, που ήταν η… καλύτερή του ως τότε!)
Κι αυτό είναι ίσως η πιο σημαντική εξέλιξη.
* Τέλος το τέταρτο Κόμμα, το Γκωλικής καταγωγής «Ρεπουμπλικανικό», κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να κάνει εντυπωσιακό comeback μετά την απογοητευτική παρουσία του στις Προεδρικές εκλογές – και ενώ το άλλο παραδοσιακό κόμμα της Γαλλίας, το Σοσιαλιστικό, έχει πλέον «εξαερωθεί»…
Μετά απ’ όλα αυτά η λύση για τον Πρόεδρο Μακρόν έμοιαζε απλή και προφανής. Να συγκυβερνήσει με το Κεντροδεξιό Κόμμα των Ρεμπουμπλικανών.
Αλλά το πρόβλημα είναι ότι οι Ρεμπουμπλικανοί ΔΕΝ δέχονται να σχηματίσουν κυβέρνηση με τον Μακρόν.
Ενώ τα άλλα δύο Κόμματα, το Αριστερό του Μελανσόν και το σκληρό Δεξιό της ΛεΠέν αποκλείονται εκ των προτέρων.
Και τα ίδια δεν θέλουν και ο Μακρόν δεν τους θέλει.
Κι έτσι, για την ώρα, σκέπτεται να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας που θα
«αθροίζει» διαφορετικές ad hoc κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες για διάφορα σημαντικά θέματα. Κυρίως τις μεταρρυθμίσεις της φιλόδοξης ατζέντας του και τις μεγάλες επιλογές εξωτερικής πολιτικής.
Μερικές παρατηρήσεις:
–Μεγάλες μεταρρυθμίσεις (από τον Μπίσμαρκ, ως τον ΝτεΓκώλ κι από τον Ρούσβελτ ως της Θάτσερ, κι από τον Μιτεράν ως τον Ρέιγκαν και από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου) έγιναν πάντα από ηγέτες που είχαν μεγάλη και «άνετη» και ευρεία και αδιαμφισβήτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με θρυμματισμένη κοινοβουλευτική στήριξη κατά περίπτωση, δεν προχώρησαν ποτέ τολμηρές μεταρρυθμίσεις! Ποτέ και πουθενά…
–Το τι ακριβώς είναι «κεντρώο», τι «δεξιό», τι «ακροδεξιό», τι «αριστερό» και τι «ακροαριστερό», είναι πολύ συζητήσιμα πλέον. Ιδιαίτερα στη Γαλλία…
Για παράδειγμα, στα ζητήματα της παράνομης μετανάστευσης, της «αφομοίωσης» τους, της «πολύ-πολιτισμικότητας» κλπ., οι θέσεις του «Κεντρώου» Μακρόν και του Κόμματός του, είναι πολύ πιο «δεξιά» από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα!
Και στα ζητήματα αυτά οι θέσεις που θεωρούνται εδώ «ακροδεξιές» στη Γαλλία σχηματίζουν ήδη τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία (από το μεγαλύτερο μέρος του Κόμματος Μακρόν, από το Γκωλικό Κόμμα και από το Κόμμα Λεπέν).
Στα ζητήματα προτεραιότητας στο εθνικό κράτος το ίδιο.
Στα ζητήματα αντίθεσης προς το woke culture, δηλαδή στις περισσότερες και πιο τοξικές πτυχές της (τάχα μου) προοδευτικής «πολιτικής ορθότητας» το ίδιο…
Σε όλη αυτά τα ζητήματα οι εμφανιζόμενες εδώ ως «σύγχρονες προοδευτικές» απόψεις, είναι απολύτως μειοψηφικές στην καινούργια Γαλλική Εθνοσυνέλευση.
Ένα πολύ ενδεικτικό περιστατικό: Πριν μερικούς μήνες, η Προεδρική υποψηφία του Γκωλικού Κόμματος Πεκρές, εμφανίστηκε στο προσκήνιο με ιδιαίτερα «δεξιές» απόψεις. Με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί δημοσκοπικά στην αρχή. Κάποιοι τότε αποτολμούσαν την πρόβλεψη ότι μπορούσε και να μπει στο δεύτερο γύρο.
Το κατεστημένο του Κόμματός της διαμαρτυρήθηκε έντονα και τη «μάζεψε». Οι θέσεις της έγιναν πιο «κεντρώες» και τελικά η κα. Πεκρές… «πάτωσε» στις Προεδρικές εκλογές.
Στις βουλευτικές που ακολούθησαν το Κόμμα επανήλθε στη «δεξιά γραμμή» και πήγε ανέλπιστα καλά…
Η Γαλλική κοινωνία μετακινείται δεξιότερα. Η παραδοσιακή πολιτική ελίτ της χώρας κυνηγάει το «κέντρο» στα… Αριστερά, την ώρα που οι ψηφοφόροι κινούνται δεξιότερα.
Ο Μακρόν δεν έκανε αυτό το λάθος. Και επιβίωσε.
Αλλά κι αυτός βρέθηκε με ένα «κέντρο» που είναι απομονωμένο. Οι δεξιοί δεν τον εμπιστεύονται και οι αριστεροί τον μισούν (όπως μισούν συνήθως ακόμα και τον ίσκιο τους…)
Ο Μακρόν κέρδισε γιατί το παίζει «κεντρώος», αλλά πήγε δεξιότερα.
Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερε να κερδίσει την αυτοδυναμία, γιατί η κοινωνία πήγε ακόμα δεξιότερα.
Κι αυτό εκφράστηκε κυρίως απ’ όσους ΔΕΝ πήγαν να ψηφίσουν. Γιατί η αποχή ήταν από τις υψηλότερες που έχουν σημειωθεί ποτέ…
Και πάντως η σκληρή δεξιά κατάφερα να σπάσει αυτή τη φορά το «σύνδρομο της πανούκλας», δηλαδή την πολιτική της απομόνωση…
Πολλοί ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, που συνήθως ψήφιζαν στο δεύτερο κόμμα τον αντίπαλο του κόμματος της Λεπέν, αυτή τη φορά αρνήθηκαν να συσπειρωθούν εναντίον της. Στην καλύτερη, δεν πήγαν να ψηφίσουν καθόλου…
— Επόμενη παρατήρηση: το δεύτερο και το τρίτο Κόμμα της Γαλλικής εθνοσυνέλευσης (το Αριστερό του Μελανσόν και το Δεξιό της Λεπέν) έχουν κάτι κοινό: Δεν στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Πολιτική υπέρ της Ουκρανίας. Ούτε καν την πολύ πιο «μετριοπαθή» πολιτική του ίδιου του Μακρόν. Είτε έχουν «συμπάθειες» προς τη Ρωσία του Πούτιν, είτε έχουν «αντιπάθεια» προς το ΝΑΤΟ – είτε και τα δύο μαζί – πάντως την άνευ όρων στήριξη Ζελένσκι την καταγγέλλουν.
Ενώ και το τέταρτο, το Γκωλικό Κόμμα είναι σαφώς πιο φυλοδυτικό, αλλά κι αυτό δεν προκρίνει κλιμάκωση της σύγκρουσης Ευρώπης-Ρωσίας. Μάλλον εκτόνωση αναζητά. Όπως και ο ίδιος ο Μακρόν, εξ άλλου…
Παρήγορο είναι, πως όλα ουσιαστικά τα κόμματα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης – πλην του Μελανσόν, βέβαια – είναι απολύτως υποστηρικτικά στις ελληνικές θέσεις. Και έναντι της Τουρκίας συνολικά, αλλά και έναντι της εισβολής των παράνομων «εργαλειοποιημένων» στην Ευρώπη. Εδώ ευτυχώς που η υπάρχει η πολύ μεγάλη μετακίνηση των Ευρωπαίων ψηφοφόρων δεξιότερα.
Προς μεγάλη θλίψη των «προοδευτικών» – οπαδών της μαντήλας, της Σαρίας και της… κλειτοριδοεκτομής. Καθώς και των ΜΚΟ που τους κινητοποιούν, αλλά την ίδια στιγμή τους απομονώνουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
ΥΓ.1 Στην Ιταλία, η κυβέρνηση Ντράγκι μάλλον δεν πάει πολύ μακριά. Κι εδώ ανεβασμένο είναι το ακροδεξιό Κόμμα των «Φρατέλι Ιταλιάνι». Ενώ και το άλλο δεξιό Κόμμα της Λίγκας (του Σαλβίνι), είναι πεσμένο από τα πρόσφατα δημοσκοπικά ποσοστά του, αλλά αρκετά πάνω από το προηγούμενα εκλογικά ποσοστά του.
Στην Ιταλία έγινε και το εξής… σπαραξικάρδιο: Το Κόμμα των «Πέντε Αστέρων» η Ευρωπαϊκή συστημική τάξη το θεωρούσε «λαϊκίστικο». Μέχρι που κατάφερε να ρυμουλκήσει σε πιο «μετριοπαθείς» – δηλαδή «συστημικές» – θέσεις, οπότε έπαψε να τους θεωρεί «επικίνδυνους λαϊκιστές» και τώρα πια τους θεωρεί «υπεύθυνο πολυσυλλεκτικό κόμμα».
Μόλις έγιναν «υπεύθυνο πολυσυλλεκτικό κόμμα» τα Πέντε Αστέρια καταποντίστηκαν δημοσκοπικά.
Τότε πλέον οι «κακοί ακροδεξιοί» ήταν η Λίγκα του Σαλβίνι. Μόλις αναγκάστηκαν να τη βάλουν στην κυβέρνηση Ντράγκι, δεν έπαψαν εντελώς να τους βρίζουν, αλλά μετρίασαν την κριτική που τους κάνουν.
Αποτέλεσμα ο Σαλβίνι, ο οποίος προηγουμένως είχε εκτοξευθεί δημοσκοπικά, άρχισε να υποχωρεί. Αλλά δεν έχασε όλες τις δυνάμεις του. Απλώς πλήρωσε το τίμημα της συμμετοχής στην κυβέρνηση.
Αυτή τη φορά ωστόσο εκτοξεύθηκαν οι αληθινά ακροδεξιοί «Φρατέλι». Ο Σαλβίνι είναι ο ίδιος ακριβώς όπως πριν. Αλλά αφού εμφανίστηκαν πιο «κακοί» απ’ αυτόν, ο Σαλβίνι έπαψε να είναι (πολύ) «κακός»…
Η κοινωνία μετακινείται κι εδώ δεξιότερα. Και οι ελίτ προσπαθούν να φτιάξουν «κεντρώα σχήματα» για να ανακόψουν αυτή τη μετατόπιση. Μέχρι και τον ταλαίπωρο Μπερλοσκούνι επιστρατεύουν πια…
Αντίστοιχα συμβαίνουν και στην Ισπανία…
ΥΓ.2 Αυτό που έχει γίνει έμμονη ιδέα σε κάποιους, η αναζήτηση του «κέντρου» δεν είναι πια αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται «σωστό» και «λογικό» και «αυτονόητο» κάθε στιγμή: να εκφράζει η πολιτική τάξη και οι πολιτικοί συσχετισμοί το «κέντρο βάρους της κοινωνίας» – κι όσα την ενώνουν.
Περισσότερο μοιάζει να αποτελεί πανικόβλητη αντίδραση κάποιων ελίτ στην μετακίνηση των κοινωνιών δεξιότερα. Πράγμα που θέλουν να ανακόψουν. Και στην πραγματικότητα το τροφοδοτούν συνεχώς…
ΥΓ. 3 Αν περιμένει να οικοδομήσει κανείς «κεντρώα φυσιογνωμία» μέσα από γραφικές παρελάσεις πολύχρωμων «δικαιωματιστών», κάτι δεν έχει καταλάβει σωστά. Ιδιαίτερα σε στιγμές που η Τουρκία δίπλα τρίζει τα δόντια, και διάσημοι πολιτικοί ή διανοούμενοι σε όλο τον κόσμο προειδοποιούν πλέον, ότι από το ερχόμενο φθινόπωρο έρχεται παγκόσμια κρίση. Πρωτοφανής μάλιστα.
Των οικιών ημών εμπιπραμένων, εμείς μετράμε πόσα είναι τα… διαφορετικά φύλα!
Μπράβο παιδιά, και εις ανώτερα…
