Η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση. Ναι, και η Ευρώπη! Η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς, όμως σε άλλου είδους κρίση – κι από χρόνια… Σε κρίση, όμως βρίσκεται και η Ευρώπη!
Του Θανάση Κ.
Δεν υπάρχει βέβαια, οικονομική κατάρρευση και δυσπραγία, όπως συμβαίνει κατά κανόνα όταν έχουμε μεγάλες κρίσεις…
Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές οικονομίες κατάφεραν να ξεπεράσουν το (παγκόσμιο) οικονομικό σοκ του 2008, να διατηρήσουν την ευημερία των λαών τους (πλην Ελλάδος, βέβαια) – σε κάποιες περιπτώσεις κατάφεραν, στο μεταξύ, να κάνουν και αναπτυξιακά άλματα…
Εντούτοις, η Ευρώπη βρίσκεται σε κρίση! Τη βλέπουμε ήδη – και θα τη δούμε πολύ πιο δραματικά μετά τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, τον ερχόμενο Μάιο.
Πώς εκφράζεται η κρίση αυτή;
Με την συρρίκνωση των «συστημικών» κομμάτων της – κεντροαριστερών και κεντροδεξιών.
–Οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν ουσιαστικά «εξαερωθεί» παντού (πλην Βρετανίας).
–Και οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν κι αυτοί αρχίσει να «πιέζονται» – από τα δεξιά τους.
Είναι ίσως η πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία, που τα μεγάλα «συστημικά» κόμματα διαλύονται ή συρρικνώνονται, ενώ η οικονομία πηγαίνει (ακόμα, τουλάχιστον) πολύ καλά, ενώ το μοντέλο τους (μοιάζει τουλάχιστον, να) λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά παράγοντας σταθερότητα και ευημερία…
Τι ακριβώς συμβαίνει;
Τρία μεγάλα κοσμοϊστορικά φαινόμενα:
* Πρώτον, οι χώρες της Δύσης έπεσαν θύματα της… επιτυχίας τους: ότι εξήγαν στον υπόλοιπο κόσμο το καλύτερο οικονομικό και πολιτικό σύστημα που υπήρξε ποτέ: Της ανοικτής οικονομίας και της σταθερής δημοκρατίας.
Τις τελευταίες δεκαετίες το «δανείστηκαν» και πολλές άλλες χώρες, οι οποίες όμως, το εφαρμόζουν a la carte κατά πως τις βολεύει, με αποτέλεσμα, να κάνουν κι αυτές αναπτυξιακά άλματα και να ανταγωνίζονται επικίνδυνα πια τις δυτικές κοινωνίες.
Οι οποίες με τη σειρά τους, έχουν «βολευτεί στην υπεροχή τους» (που τώρα πια αμφισβητείται) και δεν μπορούν να την προστατέψουν.
Επειδή ακριβώς ήταν ασυναγώνιστες μέχρι τώρα, ξέμαθαν να είναι αληθινά ανταγωνιστικές. Και πάσχουν από τις «γεροντικές ασθένειες» των «βολεμένων».
–Η θεσμική τους σταθερότητα έχει εκφυλιστεί σε γραφειοκρατική αγκύλωση.
–Η δημοκρατική τους ευαισθησία, σε ακραίο «δικαιωματισμό»…
–Η χρόνια κοινωνική τους Ειρήνη, σε αδυναμία να εφαρμόσουν μεγάλες τεχνολογικές καινοτομίες, στις οποίες αντιδρούν τα παλαιά συνδικάτα και οι συντεχνίες.
–Η διάχυση της ελευθερίας και της ευθύνης στο εσωτερικό τους, έχει δυναμώσει τα ισχυρά εγκαθιδρυμένα συμφέροντα που μπλοκάρουν κάθε μεγάλη μεταρρύθμιση που τα απειλεί. Κι έτσι την αναστέλλουν ή την εκφυλίζουν.
Η μεταμαοϊκή Κίνα αναπτύχθηκε 45 φορές μέσα σε 42χρόνια – κάτι χωρίς προηγούμενο στην Παγκόσμια Ιστορία! Πώς να την ανταγωνιστεί η Ευρώπη που θέλει ατέλειωτες Επιτροπές και υποεπιτροπές και χιλιόμετρα εθνικής και κοινοτικής γραφειοκρατίας – και ατέλειωτες διαπραγματεύσεις, στο εσωτερικό και διεθνώς – προκειμένου να… εγκρίνει το επόμενο λογισμικό της Microsoft ή της Apple – ή προκειμένου να αδειοδοτήσει το επόμενο μοντέλο των i-tablets;
Η αναπτυξιακή «κόπωση» λοιπόν, οδήγησε σε μια σειρά από στρεβλώσεις και συνολικό βάλτωμα.
Που με τη σειρά τους, προκάλεσαν και δημογραφική γήρανση.
Αντίθετα απ’ ότι πιστεύουν διάφοροι, η δημογραφία είναι το όπλο των λαών που βρίσκονται σε ανέχεια – κι είναι παράλληλα, η μεγάλη αδυναμία των κοινωνιών που βρίσκονται σε μόνιμη και αδιατάρακτη ευημερία…
* Δεύτερον, το δημοκρατικό σύστημα της Δύσης δεν βγάζει πια αληθινούς ηγέτες! Βγάζει «διαχειριστές» (συνήθως μιας χρήσεως) και «ισορροπιστές»…
Ενώ το ζητούμενο για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται είναι ηγέτες που «θα σπάσουν αυγά» και θα ανατρέψουν «πετρωμένες» ισορροπίες.
Η Ευρώπη βγάζει «διαχειριστές» με ορίζοντα τετραετίας – συνήθως μέχρι τις επόμενες εκλογές – όχι με ορίζοντα δεκαετιών για τις επόμενες γενεές.
Πράγματι, οι πολιτικοί διαχειριστές της Δύσης ασχολούνται περισσότερο με την «επικοινωνία» του σήμερα – την ώρα που οι μεγάλοι ηγέτες του υπόλοιπου κόσμου, ανοίγουν για τις χώρες τους ιστορικούς δρόμους του αύριο.
Κι ενώ υπήρξαν πολλοί – στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν – δημοκρατικοί ηγέτες στη Δύση – και μάλιστα ηγέτες με το ήτα Κεφαλαίο. Τότε…
Υπήρξαν πράγματι ηγέτες που έμειναν στην εξουσία πολλά χρόνια – γιατί είχαν όραμα για τη χώρα τους και θέληση και επιμονή να το επιβάλουν:
Ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ (έμεινε Πρόεδρος 12,5 χρόνια),
ο Μιτεράν πάνω από 10ετία, η Θάτσερ επίσης πάνω από δεκαετία,
ο Κόλ κοντά 15ετία – για να μην πάμε στους δικούς μας, τον Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Κανένας από αυτούς δεν ήταν «διαχειριστής μιας χρήσεως». Ήταν όλοι τους ηγέτες με όραμα και με έργο – κι ήταν επίσης δημοκρατικοί ηγέτες…
Τέτοια ηγετικά αναστήματα ΔΕΝ υπάρχουν πια σήμερα στην Ευρώπη.
Έχουν εκλείψει!
Και οι λαοί το έχουν καταλάβει. Κι άρχισαν να «ψάχνουν ηγέτες» εκτός συστήματος – στα «άκρα», στις αντισυστημικές δυνάμεις των κοινωνιών τους.
Που περισσότερο διακηρύσσουν τι πρέπει να γκρεμίσουν, παρά πως και τι θα χτίσουν μετά πάνω στα ερείπια…
Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο…
* Τρίτον, το μεταναστευτικό – κυρίως τα κύματα των παράνομων μεταναστών – ήταν στην Ευρώπη ο «καταλύτης» που έσπασε τα συστημικά κόμματα.
Περίεργο πράγμα: κοινωνίες όπως οι δυτικοευρωπαϊκές, οι οποίες στο παρελθόν απορρόφησαν μεγάλους αριθμούς μεταναστών, αυτή τη φορά έχουν τρομάξει! Γιατί; Γιατί δύο λόγους:
–Διότι παλαιότερα οι ροές ήταν ελεγχόμενες και η ενσωμάτωση λειτουργούσε πλήρως. Ενώ τώρα οι ροές είναι ανεξέλεγκτες και «ενσωμάτωση» δεν υπάρχει…
–Και δεύτερον, διότι στο παρελθόν, όσοι έρχονταν νόμιμα, αποδέχονταν πλήρως όσα ίσχυαν στις χώρες υποδοχής τους. Κι έτσι οι τοπικές κοινωνίες τους αγκάλιαζαν και τους αφομοίωναν, γιατί δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν.
Τώρα έρχονται παράνομα, δεν θέλουν να ενσωματωθούν – επιδιώκουν να παραμείνουν με τους δικούς τους όρους. Με τους δικούς τους κανόνες. Ακόμα και επιβάλλοντας τα δικά τους ήθη. Κάποια από τα οποία είναι «απαράδεκτα» για τις δυτικές κοινωνίες! Όπως η Σαρία (μουσουλμανικός νόμος) για παράδειγμα. Κι αυτό οι τοπικές κοινωνίες δεν το ανέχονται. Κι αρχίζουν να τους βλέπουν «εχθρικά». Πράγμα, επίσης πολύ επικίνδυνο…
Κι έτσι οι δυτικές κοινωνίες είτε εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (που δεν μπόρεσαν να ελέγξουν τις ροές της λαθρομετανάστευσης) είτε τα πιέζουν να μετατοπιστούν δεξιότερα. Είτε πηγαίνουν οι ίδιοι δεξιότερα…
–Στις ΗΠΑ ο Τράμπ εδραίωσε την θέση του μετά τις «επαναληπτικές» εκλογές της προηγούμενης εβδομάδας. Έχασε την πλειοψηφία στην Βουλή (όπως τη χάνει σχεδόν πάντα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ), αλλά διεύρυνε την επιρροή του στη Γερουσία (πράγμα που συμβαίνει σπάνια) – κι ακόμα διεύρυνε τη συνολική του επιρροή στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα πλέον (στο οποίο μέχρι πρόσφατα ήταν «ξένο σώμα»…).
–Στη Γερμανία, η παλαιά κραταιά Μέρκελ είναι πλέον «αποδιοπομπαίος τράγος» για το κόμμα της. Που την ανάγκασε με παραίτηση και ψάχνει να βρει τρόπο να την «εκπαραθυρώσει» κι από την Καγκελαρία στο πολύ άμεσο μέλλον…
–Στη Γαλλία το Γκωλικό κόμμα επανέρχεται δριμύτερο – με σαφώς δεξιότερες θέσεις – μετά την ήττα του στις πρόσφατες εκλογές, ενώ ο Μακρόν βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και οι Σοσιαλιστές απλώς… δεν υπάρχουν!
–Στην Ιταλία, ολόκληρη η χώρα έχει μετακινηθεί δεξιότερα!
Και ο Σαλβίνι, από ανερχόμενο δεύτερο κόμμα στις τελευταίες εκλογές – λίγους μήνες αργότερα είναι ήδη το πρώτο κόμμα σε όλες τις σφυγμομετρήσεις.
Αντίστοιχα στη Σλοβακία, στη Σλοβενία, στην Τσεχία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στη Δανία, και βεβαίως, στην Ουγγαρία και στην Πολωνία.
Όλη η Ευρώπη πάει δεξιότερα!
Τα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα καλούνται αυτό να το διαχειριστούν, για να μην τους βγουν άλλα ανεξέλεγκτα κόμματα από τα δεξιά τους – ενώ οι Αριστεροί, Κεντροαριστεροί και Σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται παντού σε ελεύθερη πτώση.
Οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες εξακολουθούν να προβληματίζονται για τις ασυγκράτητες και ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές. Και να αναζητούν πολιτικούς ηγέτες και πολιτικές για να τις αναχαιτίσουν.
Όποιος αυτό δεν το βλέπει, δεν βλέπει τίποτε!
Πολλοί, όμως ΔΕΝ το βλέπουν. Γιατί δεν μπορούν ή γιατί δεν θέλουν…
Ο τελευταίος σημαντικός Σοσιαλδημοκράτης ηγέτης της Γερμανίας Μάρτιν Σούλτς αγωνίζεται να δημιουργήσει ένα μέτωπο των… «πεθαμένων»!
Κυριολεκτικά προσκλητήριο πολιτικών «ζόμπυς»!
Καλεί τον Τσίπρα από την Ελλάδα, ο οποίος πηγαίνει και τους κάνει και «μαθήματα», αλλά απευθύνεται και στον Γάλλο ακροαριστερό Μαλανσόν (ο οποίος με 8% του εκλογικού σώματος τουλάχιστον, θα φέρει πολύ περισσότερους ευρωβουλευτές από τη Γαλλία, απ’ όσους θα φέρει ο Τσίπρας με 20% από την Ελλάδα).
Ο Μελανσόν, όμως δεν θέλει να δει τον Τσίπρα ούτε ζωγραφιστό! Και ζητάει δημόσια να καταγγελθεί πανευρωπαϊκά ως «γελοίο και ανυπόληπτο πρόσωπο»!
Οι «Πράσινοι», στους οποίους απευθύνεται επίσης ο κ. Σούλτς, έχουν πολιτική υπέρ της λαθρομετανάστευσης, πράγμα, όμως, που υπήρξε η «αχίλλειος πτέρνα» των Σοσιαλδημοκρατών – και από το οποίο θέλουν σιωπηλά να απεμπλακούν οι ίδιοι…
Συμπέρασμα πρώτο: Χαμός στο ίσιωμα!
Συμπέρασμα δεύτερο: Μην ασχολείστε με το… ψυχόδραμα των Κεντροαριστερών στην Ευρώπη.
Ό,τι κι αν κάνουν, στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο θα είναι και πολύ συρρικνωμένοι και αγιάτρευτα κατακερματισμένοι μεταξύ τους!
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η Δεξιά που βρίσκεται σε άνοδο παντού στην Ευρώπη, θα καταφέρει σε όλες τις εκδοχές της -με εξαίρεση την ακροδεξιά – να συγκλίνει σε μιαν ενιαία γραμμή για ολόκληρη την Ευρώπη!
Με Ελευθερία, Δημοκρατία, Ανταγωνιστικότητα. Ασφάλεια και Σταθερότητα.
Με εσωτερική συνεννόηση μέσα στην Ευρώπη, για το πώς θα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, από κοινού, τις μεγάλες προκλήσεις από τον υπόλοιπο κόσμο.
Με σεβασμό στα εθνικά κράτη και στις εθνικές ιδιοπροσωπείες των λαών τους. Σεβασμός που είναι απαραίτητος για να υπάρξει και η απαραίτητη αλληλεγγύη μεταξύ τους.
Γιατί φανατικοί νεοταξίτες που θέλουν να «σαρώσουν τα εθνικά κράτη» υπονομεύουν και την Ένωση της Ευρώπης και την Αλληλεγγύη των λαών της.
Με επιστροφή στις μεγάλες παραδοσιακές αξίες της Ευρώπης, που τα τελευταία χρόνια τις εγκαταλείψαμε.
Και με αποφασιστικότητα για τα μεγάλα άλματα στο μέλλον, που τα τελευταία χρόνια δεν μας απασχολούν καθόλου.
Και με στροφή στα πραγματικά προβλήματα και στις αληθινές προτεραιότητες του μέσου Ευρωπαίου πολίτη:
Για το δημογραφικό μαρασμό που πρέπει να αντιμετωπιστεί,
για τον πυρηνική οικογένεια που πρέπει να στηριχθεί,
για την λαθρομετανάστευση που πρέπει να αναχαιτιστεί.
Κι όχι να τσακωνόμαστε μεταξύ για το πώς θα ονομάζεται κάθε αμφι-ομο-ετερο-διεμφυλικό άτομο κάθε φορά που… αλλάζει γνώμη!
Ας κάνει ό,τι θέλει. Δεν το ενοχλούμε – μη μας ταλαιπωρεί.
Άλλα είναι τα σοβαρά προβλήματα των κοινωνιών μας.
Λέγεται πως τα τελευταία χρόνια πριν την Άλωση, κι ενώ οι Οθωμανοί ήταν έτοιμοι να κατακτήσουν την Πόλη, οι έσχατοι Βυζαντινοί λόγιοι ασχολούνταν – και τσακώνονταν – «περί του φύλλου των αγγέλων»!
Δεν είναι αλήθεια αυτό! Καρικατούρα της ιστορικής πραγματικότητας είναι…
Τώρα όμως ζούμε κάτι αντίστοιχο– που είναι επίσης καρικατούρα.
Με τα προβλήματα της Ευρώπης ανοικτά, εμείς συχνά ασχολούμαστε αν το … Jason- Παρασκεβούλα θα χρησιμοποιεί για το όνομά του το αρσενικό άρθρο το θηλυκό ή το ουδέτερο.
Έλεος, πια…
Οι κοινωνίες μας, ξέρουμε προς τα που μετατοπίζονται.
Οι προκλήσεις του μέλλοντος, ξέρουμε που βρίσκονται.
Ας πάψουμε, λοιπόν να ασχολούμαστε με το «φύλο των αγγέλων».
