Παιδιά, τα πράγματα είναι σοβαρά…Έτσι ξεκινάει μια σειρά τηλεοπτικών σποτ για την ενημέρωση του κοινού σχετικά με τον κορονοιό…
Του Θανάση Κ.
Μόνο που ένα από τα τελευταία κόπηκε! Γιατί ήταν… «σεξιστικό», λέει!
Παιδιά τα πράγματα είναι όντως, πολύ σοβαρά!
Ο σαρκασμός, ο αυτοσαρκασμός, η σάτιρα, το χιούμορ, όλα βρίσκονται σε καθεστώς απηνούς δίωξης πια!
Γιατί ο,τιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί «προσβλητικό» για κάποιον ή για κάποιαν…
Κι αμέσως κόβεται! Εδώ είναι το πρόβλημα…
Ότι οι μουρλοί εισακούονται!
Γιατί μουρλοί και «ψεκασμένοι» πάσης φύσεως θα υπάρχουν πάντα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι’ αυτό.
Αλλά όταν τέτοιοι είδους φανατικά άτομα επιβάλλονται στην κοινωνία, αυτό είναι πρόβλημα όλων. Και μπορούμε να κάνουμε κάτι. Να το σταματήσουμε!
Αλλιώς, έχουμε πρόβλημα – και σε λίγο θα έχουμε πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα: Ελευθερίας…
Τέρμα με τις βλακείες περί αναπαραγωγής «στεροτύπων πατριαρχίας» (patriarchy) και «τοξικής αρρενωπότητας» (toxic masculinity).
Αν το σποτάκι αυτό (όπου πρωταγωνιστούσε ο ηθοποιός Χρίστος Λούλης) είναι «σεξιστικό», τότε να… πάμε όλοι για κούρεμα! Με την «ψιλή»…
Δεν θα σας εξηγήσω γιατί ΔΕΝ ήταν «σεξιστικό»! Να το δείτε μόνοι σας…
Αν κάποιον τον «πρόσβαλλε», λέει, έχει ο ίδιος ή η ίδια πρόβλημα.
Και σοβαρό μάλιστα. Να πάει να το κοιτάξει. Υπάρχουν και φάρμακα για τόσο σοβαρές περιπτώσεις…
Αλλά δεν θα μας επιβάλει την τρέλα που κουβαλάει…
Αν ήταν «σεξιστικό» το σποτάκι αυτό, τότε έχετε δει καθόλου Αριστοφάνη;
Χίλιες φορές πιο «σεξιστικός»!
Έχετε διαβάσει καθόλου Όμηρο; «Σεξιστής» όσο δεν πάει!
Έχετε διαβάσει καθόλου «Σαίξπηρ»; Εκεί να δείτε…
Πλάτωνα έχετε διαβάσει; Αριστοτέλη έχετε διαβάσει;
Επίκουρο; Στωϊκούς; Σενέκα; Κικέρωνα; Μάρκο Αυρήλιο;
Σπινόζα; Μακιαβέλι; Μοντεσκιέ; Χομπς; Ρουσώ; Κάντ;
Τι θα γίνει; θα τα πετάξουμε όλα στην πυρά;
Όλα έχουν αποσπάσματα που – με την ίδια ακριβώς «λογική» – μπορούν να εκληφθούν ως «σεξιστικά»!
Ο Φρειδερίκος Ένγκελς στο έργο του «Καταγωγή της Οικογένειας, την Ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» με μια έννοια μπορεί να θεωρηθεί «σεξιστής».
Το έργο του Κάρολου Μάρξ (που όπως και ο Ένγκελς) ανάγει τα πάντα στις ταξικές σχέσεις και στην ταξική επιβολή, όχι στις σχέσεις των δύο φύλων – θα μπορούσε κι αυτό να χαρακτηριστεί «σεξισμός».
Και στη σύγχρονη Λογοτεχνία, η Άγκαθα Κρίστι, μπορεί να θεωρηθεί… ρατσίστρια (Δέκα Μικροί Νέγροι)
Και ο Μπερνάρ Σω «σεξιστής» (Πυγμαλίων)
Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου αυτού, με τον τίτλο «Ωραία μου Κυρία» (My fair Lady) θεωρήθηκε κάποια στιγμή από τους «πολιτικώς ορθούς», ως «αρχετυπικό» της πατριαρχικής επιβολής!
Όπως και το αριστούργημα The King and I (με τον Γιούλ Μπρύνερ) και το μυθιστόρημα του Ζωρζ Ονέ, Αρχισιδηρουργός.
Τα αριστουργήματα αυτά τα έχουν ήδη καταδικάσει ως «σεξιστικά» οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές της «Πολιτικής ορθότητας».
Όπως και το έργο του Αλέξανδρου Δουμά πατρός, ιδιαίτερα το ιστορικό μυθιστόρημα «Οι τρείς σωματοφύλακες»!
Αυτό κι αν είναι φαλλοκρατικός σεξισμός σε όλο το «μεγαλείο» του! Λέει…
Και ο Μαρκ Τουέην, ο πιο ταλαντούχος συγγραφέας της Αμερικής (κατά Χέμινγουη) είχε ακόμα και πρόσφατα, ένα αιώνα σχεδόν μετά το θάνατό του, προβλήματα με τη σύγχρονη λογοκρισία! Απαγορεύθηκαν κάποια έργα του στη Φιλαδέλφεια. Κι ύστερα λογοκρίθηκαν. Και τελικά καταδικάστηκαν οι λογοκριτές στην Αμερικανική Δικαιοσύνη…
Για σκεφτείτε εδώ να λογοκρίναμε τον Αριστοφάνη! Ο οποίος σε κάθε σχεδόν από τις άφθαστες κωμωδίες του μπορεί να κατηγορηθεί ταυτόχρονα για «σεξισμό», «ομοφοβία» και «ρατσισμό»…
Για σκεφτείτε να λογοκρίναμε τον Ροϊδη («Πάπισσα Ιωάννα»)
Ή τον Κωστή Παλαμά («Δωδεκάλογος του Γύφτου»)
Ή τον Παπαδιαμάντη (η «Φόνισσα»)
Ή τον Καζαντζάκη (για το ρόλο της μοιραίας «Κιρκάσιας» στον Καπετάν Μιχάλη, ή για το ρόλο της Εβραίας Ραχήλ που ξελογιάζει τον ίδιο μέσα σε ένα ξωκλήσι, στην «Αναφορά στο Γκρέκο». Ή για το ρόλο της Μαγδαληνής στο «Χριστός ξανασταυρώνεται)
Ή τον Ξενόπουλο για την επιφυλλιδογραφία του στη «Διάπλαση των Παίδων» με το ψευδώνυμο «Φαίδων».
Για να μη μιλήσουμε για την ερωτική ποίηση του Εμπειρίκου!
(Που αν τη ξεφυλλίσουν μόνο, οι φανατίλες της «πολιτικής ορθότητας», πρώτον… το έμφραγμα δεν το γλιτώνουν! Και δεύτερον, θα κυνηγάνε να του κάψουν τα βιβλία!)
Μήπως θα απαγορεύσουν και το εμβληματικό γυμνό άγαλμα του Αύγουστου Ροντέν: το φιλί; Εκεί να δείτε «σεξισμός»…
Μήπως θα απαγορεύσουν και τα «ερωτικά σκίτσα» του Μίλος Μανάρα; Μήπως και τα επίσης ερωτικά σκίτσα της Απολλώνια Saintclair;
Κάποια απ’ αυτά θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ως η αποκορύφωση του σεξισμού! Κι όμως είναι αριστουργηματικά.
Τέλος θα πρέπει να απαγορεύσουν και τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου! Ή το «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» του Σαίξπηρ…
Και στα δύο η Πατριαρχία συντρίβει τον νεανικό έρωτα.
Την περίοδο του Μαρξιστικού φανατισμού που είχε συνεπάρει την Ελληνική διανόηση όλα τα κλασικά έργα αντιμετωπίζονταν μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της «ταξικότητας». Γιατί οι μαρξιστές είχαν βρει στην «ταξική ανάλυση» τότε το «κλειδί» που ανοίγει όλες τις πόρτες. Και τη «μόνη αλήθεια», που χωρίς αυτήν δεν έστεκε καμία άλλη. Κι αν υπήρχε αυτή, δεν χρειαζόταν καμία άλλη…
Αυτό τον ανελέητο σκοταδισμό ζήσαμε πριν μερικές δεκαετίες!
Όμως, πέρασε η μόδα της «ταξικότητας». Τώρα υπάρχει μόνο ως γραφική ανάμνηση του αμαρτωλού παρελθόντος κάποιων. Και ουδείς την παίρνει στα σοβαρά πια…
Και στη θέση της μπήκε μια άλλη, επίσης τοξική ανάγνωση: της «Πολιτικής ορθότητας», αυτή τη φορά! Οπότε τα πάντα αντιμετωπίζονται από τη σκοπιά της αποδόμησης των πατριαρχικών, ρατσιστικών και ομο-φοβικών στερεοτύπων. Δηλαδή της ισοπέδωσης των πάντων!
Και ξαναγυρίζω στον Αριστοφάνη! Αν έπαιρναν «τοις μετρητοίς» το κείμενό του, δεν θα καταλάβαιναν τίποτε από το έργο του. Και θα το παρέδιδαν στην πυρά αλαλάζοντες ως ορδές μεσαιωνικών ιεροεξεταστών.
Και μαζί τον Σαίξπηρ, ο οποίος στον Άμλετ εμφανίζει μιαν Οφηλία παθητική νεαρή γυναίκα, αληθινή «σκιά» δίπλα στον τραγικό Δανό πρίγκηπα, που αγωνίζεται να διαλευκάνει τον θάνατο του Βασιλιά πατέρα του και υποπτεύεται την «άπιστη» μητέρα του και τον εραστή της, Κλαύδιο σφετεριστή του θρόνου του. Από τη «φεμινιστική» σκοπιά είναι το αποκορύφωμα της τοξικής πατριαρχίας. Στην παγκόσμια Λογοτεχνία, όμως, παραμένει ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα…
Το ίδιο ρατσιστικά και αντιφεμινιστικά μπορούν να «διαβαστούν» ο Οθέλλος του Σαίξπηρ (ο οποίος επιπροσθέτως είναι και μαύρος και σκοτώνει τη γυναίκα του, Δυσδαιμόνα). Για να μη μιλήσουμε για τη σατανική Λαίδη Μακβέθ…
Τα μεγάλα πνευματικά έργα είναι πολυδιάστατα. Αν τα διαβάσεις επιφανειακά, απομονώνοντας μια διάσταση μόνο, τα ισοπεδώνεις και τα καταστρέφεις. Ακρωτηριάζεις το νόημά τους. Και μένουν σκέτες καρικατούρες…
Οι φανατικοί όλων των εποχών αυτό έκαναν. Απομόνωναν μια μόνο πλευρά και ακύρωναν όλες τις υπόλοιπες. Όχι για να τα οικειοποιηθούν. Αλλά για να τα απαγορεύσουν.
Οι πουριτανοί του Μεσαίωνα έντυναν τα αρχαία αγάλματα και γιατί δεν άντεχαν το γυμνό και απαγόρευαν το Βοκκάκιο στην Ευρώπη (και τον Τσώσερ στη Βρετανία) γιατί δεν άντεχαν τα «προστυχογραφήματά» τους!
Οι κομμουνιστές επί Στάλιν απαγόρευαν το αστικό μυθιστόρημα ως «παρακμιακό». (Και τον αμερικανικό κινηματογράφο ως «ιμπεριαλιστική» προπαγάνδα).
Οι τζιχαντιστες κατέστρεψαν τα αγάλματα της Παλμύρα ως έργα «απίστων» που προσέβαλλαν την δική τους Πίστη τους.
Και οι «Πολιτικώς ορθοί» ζητούν να απαγορευθούν τα πάντα, ως σεξιστικά, ομοφοβικά και ρατσιστικά…
Ακόμα και αθώα σποτάκια στην τηλεόραση.
ΥΓ.1 Όταν τους περνάει, πάμε κατευθείαν στο Μεσαίωνα.
Συνήθως, όμως, δεν τους περνάει, γιατί οι κοινωνίες ξυπνάνε γρήγορα από το λήθαργό τους και τους παίρνουν στο κυνήγι.
Στο μεταξύ αγωνιζόμαστε πάντα για την ίδια πνευματική Ελευθερία απέναντι σε κάφρους (με διαφορετικές στολές, διαφορετικά προσχήματα και διαφορετικές παντιέρες – πάντως κάφρους).
ΥΓ.2 Κάποτε ρωτήθηκε ο Λένιν (από τον ομοϊδεάτισσά του Νινέζα Αρμάν) τι έχει να πει για τις ελεύθερες σχέσεις μεταξύ νέων ανδρών και γυναικών.
Ο Λένιν προσπάθησε να αποφύγει, η Νινέζα επέμενε, οπότε ο αρχηγός της μπολσεβίκικης επανάστασης ξέσπασε:
- Η γυναίκα, της λέει, για μένα είναι σαν ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Όσο κι αν διψάω, δεν θα ακουμπήσω τα χείλη μου εκεί που έχει πιεί κι ένας άλλος!
Αναμφίβολα πρόκειται για μια απολύτως φαλλοκρατική και σεξιστική άποψη! Κι όχι μόνο με τα σημερινά δεδομένα.
Πιο φαλλοκράτης πεθαίνεις1
(Λέγεται ότι ο Στάλιν και ο Τρότσκι από την άποψη αυτή ήταν ακόμα χειρότεροι)
Αλλά μη το πείτε απότομα στις «πολιτικά ορθές» φεμινίστριες, γιατί θα πάθουν κάτι. Δεν ξέρω τι, αλλά θα είναι σοβαρό…
ΥΓ.3 Παρεμπιπτόντως αν εννοούσαν το ένα χιλιοστό όσων λένε, περί «πατριαρχικής ιεραρχίας» και «καταπίεσης», θα πήγαιναν και θα διαδήλωναν υπέρ των γυναικών που λόγω της Πίστης τους υποχρεώνονται να κάνουν κλειτοριδοεκτομή από μικρές και να φοράνε Μπούργκα ή Χιτζάμπ σε όλη τους τη ζωή. Κι αν τολμήσουν να κυκλοφορήσουν μόνες τους τα αδέλφια τους χαρακώνουν τα πρόσωπά τους! Κι αν κάνουν το λάθος να εγκαταλείψουν τον άνδρα ή το σπίτι τους τις λιθοβολούν μέχρι θανάτου!
Η διαμαρτυρία για τέτοιες φρικαλεότητες και τέτοια εγκλήματα, όντως θα ήταν πολύ σοβαρή υπόθεση. Και θα ήμασταν κι όλοι εμείς μαζί τους!
Αλλά γι’ αυτά δεν ιδρώνει τ’ αυτάκι τους.
Τα θεωρούν ενδείξεις… πολύ-πολιτισμικότητας!
Το σποτάκι του Χρίστου Λούλη τις πείραξε.
Η κραυγαλέα ανοησία διαγωνίζεται την πιο απεχθή υποκρισία!
Κι όλα αυτά άνευ αντιστάσεως πια!
Γι’ αυτό σας λέω: Τα πράγματα είναι σοβαρά…
