Του Θανάση Κ.
Μέσα στο σοκ της “Μεταπολίτευσης”, οι νεολαίοι της δεκαετίας του ’70 μεγάλωσαν μέσα σε μια… σχιζοφρενή κατάσταση, όπου από τη μία πλευρά η Αριστερά αναπολούσε το “ηρωϊκό στοιχείο” (των παλαιότερων “αγώνων” της) και από την άλλη η αριστερή ιδεολογία αποδομούσε συστηματικά τους “ήρωες”.
–Από τη μια το “στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα” κι από την άλλη αντιπολεμικά συνθήματα και πασιφιστικά κηρύγματα…
–Από τη μια “πέσατε θύματα αδέλφια μου εσείς, σε άνιση μάχη κι αγώνα…” κι από την άλλη: “όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει…”
–Από τη μία ο Ιστορικός Υλισμός που εξιδανίκευε το “ταξικό μίσος” και κήρυσσε τον “ταξικό Πόλεμο” ως “κινητήρια δύναμη της Ιστορίας”.
Κι από την άλλη… make love not war!
— Από τη μια τα αντάρτικα τραγούδια: “Εμπρός ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ για την Ελλάδα” κι από την άλλη η χλεύη για ο,τιδήποτε εθνικό-πατριωτικό.
–Από την μια τραγουδούσαν το “παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άνδρες με όπλα στους νόμους στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί…”
Κι από την άλλη να βγαίνουν δικοί τους “διανοούμενοι” να υπερασπίζονται το …κάψιμο του ελληνικού εθνικού συμβόλου και να διακηρύσσουν ότι η σημαία μας είναι ένα… “κομμάτι ραμμένο πανί”!
Το “κόκκινο λάβαρο” είναι “ιερό”.
Το εθνικό σύμβολο είναι… “παλιόπανο”!
Η Αριστερά μισούσε τα εθνικά σύμβολα.
Αλλά λάτρευε τα δικά της κομματικά σύμβολα.
Το να κάψει κανείς μια γαλανόλευκη ήταν “υγιής ένδειξη αμφισβήτησης”.
Το να κάψει κανείς ένα λάβαρο με σφυροδρέπανο, ήταν “έγκλημα προδοσίας”!
Η Αριστερά ποτέ δεν ξεκαθάρισε, αν θεωρεί τον εαυτό της τμήμα της μεγάλης εθνικής παράδοσης…
Αν θεωρεί τον αγώνα της Παλιγγενεσίας μια κληρονομιά για την οποία είναι και η ίδια υπερήφανη, ή μιαν “απάτη”, ένα “ψέμα”, μια εθνικιστική ψευδαίσθηση…
Μια “εθνικιστική προπαγάνδα”!
(Οι Μάρξ και Ένγκελς σε κείμενά τους μετά το 1848 – κυρίως το 1853, κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου – είχαν εκφραστεί με άκρα περιφρόνηση για την εξέγερση των Ελλήνων το 1821, ενώ υμνούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία!
Αυτά τα κείμενα που τα έφερε στην επιφάνεια ο Παναγιώτης Κονδύλης, η Ελληνική Αριστερά της εποχής προσπαθούσε για χρόνια να τα αποσιωπήσει…)
Το πρόβλημα αυτό η Αριστερά δεν το έλυσε ποτέ.
Για τους “Ορθόδοξους” Κομμουνιστές του ΚΚΕ της εποχής, ένας ήταν ο “πατριωτισμός”: Η υπεράσπιση της “μεγάλης Σοσιαλιστικής Πατρίδας”, της τότε ΕΣΣΔ!
Και τελικά, μετά το 1989, έμειναν χωρίς “πατρίδα”…
Όσο για τους “ανανεωτικούς της Αριστεράς”, το ΚΚΕ εσωτερικού της εποχής, ξεκίνησαν το 1974 (μόλις έγινε η Μεταπολίτευση) να μιλάνε για τους “Στόχους του Έθνους” (βασικό “καθοδηγητικό κείμενο” με το οποίο εμφανίστηκαν τότε) και κατέληξαν να μισούν ο,τιδήποτε το “εθνικό”!
Και να ισχυρίζονται ότι τα σύγχρονα έθνη είναι… “προπαγανδιστικά κατασκευάσματα”, κι όχι ιστορικά ρεύματα με πολιτιστική ιδεοπροσωπεία.
Τελικά, οι μέν Ορθόδοξοι Κομμουνιστές απλώς απομονώθηκαν και μοιάζουν πια ως “απολιθώματα” στο σύγχρονο κόσμο…
Ενώ οι “ανανεωτές” προσχώρησαν σε μιαν εκδοχή της σύγχρονης “παγκοσμιοποίησης”, που διακηρύσσει το “τέλος των εθνικών κρατών” και τη δημιουργία “παγκόσμιας διακυβέρνησης”.
Που μοιάζει, όλο και περισσότερο, με παγκόσμια τυραννία!
Κάθε Pax Romana προϋποθέτει μιαν Αυτοκρατορική “Ρώμη” και ρωμαϊκές λεγεώνες να επιβάλλουν τη θέλησή της.
Τελικά, η Αριστερά στην Ελλάδα ποτέ δεν μπόρεσε να ισορροπήσει με την ιδέα του Έθνους, με τα εθνικά σύμβολα και με ο,τιδήποτε σηματοδοτεί την πολιτιστική ταυτότητα της Ελληνικής κοινωνίας.
Που συγκροτήθηκε ως ιστορικό υποκείμενο μέσα από οράματα Απελευθέρωσης, γαλουχήθηκε με ιδεώδη Ελευθερίας και γαλβανίστηκε μέσα από αγώνες Ελευθερίας και Απελευθέρωσης.
Και δημοκρατίας! Που είναι προϋπόθεση και επιστέγασμα Ελευθερίας.
Η σημαία από την άλλη πλευρά – κι όχι κατ’ ανάγκην η Ελληνική σημαία – έχει τη δική της Ιστορία.
Στον αρχαίο κόσμο υπήρχαν απλώς πολεμικά λάβαρα. Κυρίως εμβλήματα των αυτοκρατορικών οίκων (όπως οι Σασσανίδες στην Περσική Αυτοκρατορία) ή των διάφορων λεγεώνων της Ρώμης.
Με κυρίαρχο έμβλημα το Ρωμαϊκό αετό, στο πεδίο της μάχης, ανάγλυφο πάνω από τα αρχικά SQPR (Senatus PopulusQve Romanus – Η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης)…
Η χρήση τους, ως πολεμικών συμβόλων, υπήρξε νομιμοποιητική της εξουσία τους και εμψυχωτική την ώρα της μάχης. (Ρωμαϊκές Λεγεώνες που έχαναν τα εμβλήματά τους πάνω στη μάχη διαλύονταν!)
Στο ναυτικό τα υφασμάτινα σύμβολα – οι πρώτες σημαίες – γενικεύτηκαν για να αναγνωρίζονται οι στόλοι από μακριά…
Στο μεσαίωνα τα λάβαρα ήταν δυναστικά σύμβολα η πολεμικές σημαίες διαφόρων επίλεκτων ταγμάτων – όπως το Ελβετικό πεζικό ή οι Ισπανοί μισθοφόροι, ή οι κοντοτιέροι (“συμβασιούχοι πολεμιστές”) της αναγεννησιακής Ιταλίας.
Οι σημαίες όπως τις ξέρουμε σήμερα, ως εθνικό σύμβολο κυριαρχίας και πατριωτικής συνείδησης – όχι μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά και στην ειρηνική ζωή της κοινωνίας – είναι αποτέλεσμα της νεωτερικής εποχής: Όταν δημιουργήθηκαν εθνικά κράτη.
Είναι σύμβολα εθνικής ενότητας, εθνικής ταυτότητας και εθνικής υπερηφάνειας. Είναι ταυτόχρονα υπόμνηση της ιστορικής διαδρομής τους.
Και δεν μπορούν να υπάρξουν εθνικές κοινωνίες, χωρίς μια διαρκή υπόμνηση της “κοινής αίσθησης του ανήκειν” που νοηματοδοτεί η εθνική σημαία τους.
Ούτε μπορεί να αντέξει μια δημοκρατική κοινωνία τις “φυγόκεντρες δυνάμεις” που απελευθερώνονται μέσα της, από τις διαρκείς εσωτερικές διαμάχες και προστριβές, αν δεν υπάρχει η διαρκής υπόμνηση όλων όσων ενώνουν τους ανθρώπους στους κόλπους της.
Η εθνική σημαία αυτό ακριβώς κάνει!
Στο σύγχρονο νεωτερικό κόσμο η σημαία αποκτά το ανώτατο συμβολικό φορτίο για ολόκληρη την κοινωνία, για την ενότητά της, για την υπερηφάνειά της, για τη σταθερότητα της δημοκρατίας της.
Κι όπου καταργήθηκε η δημοκρατία, όπως στη Βενεζουέλα σήμερα, οι διαδηλώσεις στους δρόμους κατά των τυράννων γίνονταν από το λαό με εθνικές σημαίες “αναπεπταμένες”. Ως ο υπέρτατος συμβολισμός των διαδηλωτών:
–Εμείς είμαστε το Έθνος – εσείς είστε οι δυνάστες του!
Κι όπου καταλύθηκαν αυταρχικά καθεστώτα – είτε στην περίοδο του αντιαποικιακού αγώνα στις δεκαετίες ’50, ’60 και ’70, είτε μετά την πτώση των Κομμουνιστικών καθεστώτων, τη διάλυση της ΕΣΣΔ, της Τσεχοσλοβακίας και την Γιουγκοσλαβίας – εθνικά κράτη δημιουργήθηκαν στη θέση τους!
Που το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να αποτυπώσουν παμπάλαια εθνικά τους σύμβολα πάνω στις καινούργιες σημαίες τους.
Η εποχή της νεωτερικότητας πολλαπλασιάζει συνεχώς το έθνη, δεν τα καταργεί.
Πολλαπλασιάζει τις σημαίες που νοηματοδοτούν την εθνική τους ταυτότητα, την υπερηφάνεια και την κυριαρχία. Δεν τις απαξιώνει.
Όσοι επαγγέλλονται “το τέλος των εθνών και των εθνικών κρατών”, εν ονόματι της “νεωτερικότητας”, δεν καταλαβαίνουν τίποτε!
Μας πάνε κατευθείαν πίσω στο Μεσαίωνα, όταν δεν υπήρχαν ούτε “έθνη”, όπως τα ξέρουμε σήμερα, ούτε εθνικές κοινωνίες, ούτε εθνικές σημαίες. Μόνο δυναστικά σύμβολα…
Μπορεί οι τεχνολογικές επαναστάσεις να μας έφεραν “πιο κοντά”, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκαν οι διαφορές μας. Αντίθετα, η “εγγύτητα” πολλαπλασιάζει τις “τριβές” διαφορετικών συμφερόντων.
Μπορεί να απαιτείται μεγαλύτερη συνεργασία για να αντιμετωπίσουμε “παγκόσμιες προκλήσεις”, αλλά αυτό επιβάλει διακρατικές συνεργασίες μεταξύ των λαών – και των εθνικών κοινωνιών τους – όχι κατάλυση της ελευθερίας τους! Όχι υποταγή τους σε μια “παγκόσμια Αυτοκρατορία”!
Όσοι “ευαγγελίζονται” το τέλος των εθνικών κρατών, δηλαδή τη λεγόμενη “Παγκόσμια διακυβέρνηση”, ουσιαστικά οδηγούνε σε μια Παγκόσμια Τυραννία.
Και δεν μας λένε – κυρίως γιατί δεν ξέρουν – ποιά θα είναι η σύγχρονη “Ρώμη” που θα την επιβάλλει – δια πυρός και σιδήρου.
Δεν μας πάνε απλώς πίσω στο Μεσαίωνα!
Μας πάνε ακόμα πιο πίσω: στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας…
Και δεν μας λένε ακόμα, πως για να γίνει κάτι τέτοιο, δεν αρκεί μόνο να σαρωθούν τα σύνορα (no borders), πρέπει να σαρωθούν και οι λαοί και οι πολιτιστικές τους ταυτότητες…
Πρέπει να δεχθούν όλοι να γίνουν “πληθυσμοί” πολιτιστικά αλλοτριωμένων ατόμων!
Και να αλωθούν μαζί τους και οι δημοκρατίες. Πράγμα που ούτε οικειοθελώς θα το δεχθούν ποτέ οι σύγχρονες κοινωνίες, ούτε υπάρχει δύναμη στον κόσμο να τους το επιβάλει δια της βίας. Ευτυχώς, εδώ που τα λέμε…
(Και η πάλαι ποτέ “μόνη υπερδύναμη” έχει προ πολλού παραιτηθεί από τέτοιες “φιλοδοξίες”! Την εθνική της ταυτότητα προσπαθεί να διασώσει, την εθνική της ομοιογένεια προσπαθεί να περιφρουρήσει και το αυστηρά εθνικό της συμφέρον θέτει πλέον ως προτεραιότητα. Όχι μόνο τώρα. επί Τράμπ. Αλλά και προηγουμένως, επί Ομπάμα…)
Η απόφαση να βγαίνει ο σημαιοφόρος (στα παιδιά του δημοτικού) με κλήρωση, αποτελεί ένα ακόμα, μικρό και “αθώο” βήμα περαιτέρω αποδυνάμωσης της σημαίας.
Και ταυτόχρονα, μια συνέπεια προηγούμενης αποδυνάμωσης της βαθμολογίας στα δημοτικά σχολεία:
Αφού όλοι παίρνουν “άριστα”, πώς να ξεχωρίσουμε τον “αριστούχο”;
Και αφού έχουμε καταργήσει την άμιλλα, πως να βαθμολογούμε τα παιδάκια;
Αφού η “σύγχρονη παιδαγωγική “απαγορεύει”, λέει, να διορθώνουμε τα λάθη των μικρών μαθητών – τέτοιες μακακίες λένε στα σχολεία μας – πώς να τους βαθμολογούμε;
Κι αφού όλοι “άριστοι” είναι πια, πώς να τους δίνουμε τη σημαία χωρίς κλήρωση;
Και πως μετά τα παιδάκια να νιώσουν υπερηφάνεια που κράτησαν τη σημαία;
Η κλήρωση προκαλεί αίσθηση… “κολοφαρδίας”, όχι αισθήματα υπερηφάνειας!
Αν ταυτίζουν το κράτημα της σημαίας με την τύχη, αν και ο χειρότερος μπορεί να την κρατήσει, γιατί να νιώσουν υπερηφάνεια, όταν τη βλέπουν να περνάει;
Γιατί να νιώσουν συγκίνηση όταν τραγουδάνε τον Εθνικό ύμνο;
[irp posts=”143106″ name=”Σάλος στα σχολεία, καταργούν τον εθνικό ύμνο και την έπαρση σημαίας”]
Γιατί να νιώσουν θαυμασμό για τους “ήρωες” του ’21, που σιγά-σιγά αποκαθηλώνονται κι αυτοί;
Γιατί να νιώσουνε υπερηφάνεια για την εθνική τους ταυτότητα, όταν δεν συμβολίζει τίποτε, όταν έχει χάσει κάθε νόημα, όταν έχει απαξιωθεί πλήρως και μαζί τα σύμβολα που τη νοηματοδοτούν;
Να πως “οικοδομείται” ο κόσμος των τέλεια αδιαφοροποίητων αλλοτριωμένων ατόμων, νωρίς-νωρίς. Από την παιδική ηλικία…
Χωρίς συλλογική ταυτότητα. Χωρίς συλλογική μνήμη. Χωρίς εθνική υπερηφάνεια και προσωπική αξιοπρέπεια.
Γιατί είναι αξιοπρεπής όποιος βάζει ιδανικά πάνω από ένστικτα.
Όποιος δεν έχει ιδανικά, τι σόϊ “αξιοπρέπεια” μπορεί να έχει…
Χωρίς υγιή άμιλλα, δεν υπάρχει αξιοκρατία.
Χωρίς αξιοκρατία, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια.
Χωρίς αξιοπρέπεια και αξιοκρατία, δεν υπάρχει “κοινωνία”.
Υπάρχει μόνο ένας “συρφετός” αδιαφοροποίητων ατόμων, ισοπεδωμένων προς τα κάτω. Μια “αγέλη αρπακτικών”…
Τελικά, έτσι καταργείται η έννοια του “πολίτη”…
Καταργείται η “κοινωνία των προσώπων”.
Τελικά δεν υπάρχει κοινωνία.
Και δεν υπάρχει δημοκρατία.
Άρα δημιουργείται χώρος για να αναπτυχθεί μια “παγκόσμια διακυβέρνηση” πάνω σε “πληθυσμούς” πια – όχι “λαούς”…
Δηλαδή πάνω σε ξεσαλωμένα και τρομοκρατημένα “ανδράποδα”.
Αυτό το “μοντέλο” δεν θα περάσει. Πουθενά!
Είναι πλέον ξεπερασμένο. Είναι “πασσέ”…
Άντε να πεις στους Δανούς να καταργήσουν τη σημαία τους, που είναι η παλαιότερη από τις σύγχρονες σημαίες στον κόσμο…
Άντε να πεις στους Σουηδούς και τους Νορβηγούς, να καταργήσουν το σταυρό από τη σημαία τους (όπως και στους Δανούς και στους Ελβετούς)…
Άντε να πεις στους Βρετανούς να καταργήσουν τον τριπλό σταυρό από τη δική τους union jack, που συμβολίζει το Aγιο Γεώργιο προστάτη Άγιο της Αγγλίας, τον Άγιο Πατρίκιο προστάτη Άγιο της Ιρλανδίας και τον Άγιο Ανδρέα προστάτη Άγιο της Σκωτίας.
Άντε να πεις στους Αμερικανούς να καταργήσουν τη δική τους σημαία με τα stars and stripes. Που συμβολίζει όχι μόνο τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ (τα αστέρια), αλλά και τις 13 πολιτείες (οι 13 οριζόντιες ρίγες) που ξεκίνησαν την Επανάσταση της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας το 1776…
Άντε να πεις στους Ολλανδούς να καταργήσουν την “τρικολόρε” σημαία τους, που την φέρουν από το 16ο αιώνα – την πρώτη “τρικολόρε” της Ευρώπης.
Άντε να πεις στους Γάλλους να καταργήσουν τη δική τους “τρικολόρε”, που έγινε έμβλημα της Γαλλικής Επανάστασης.
Και της παγκόσμιας απήχησης των ιδεωδών της…
Άντε να πεις στους Ιάπωνες να καταργήσουν τη σημαία τους! Που έχασαν με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο ένα Πόλεμο, υπέστησαν δύο ατομικά πλήγματα συνθηκολόγησαν άνευ όρων, αλλά αρνήθηκαν να αλλάξουν σημαία!
Άντε να πεις στους Ισραηλινούς να καταργήσουν τη σημαία τους!
Ή στους Τούρκους τη δική τους…
Ή στην Κινέζους. Ή στους Ρώσους…
Άντε να πεις σε όλους τους λαούς της γης – ανεπτυγμένους ή λιγότερο ανεπτυγμένους, ιστορικούς ή “καινοφανείς” δυτικούς ή ασιάτες – να καταργήσουν τα σύμβολά τους – εθνικά ή θρησκευτικά ή μυθολογικά – από τις σημαίες τους!
Άντε να σε δω…
Κι αυτό που κανείς δεν δέχεται να κάνει στον κόσμο, εδώ οι Αριστεροί πάνε να το επιβάλλουν στους Έλληνες.
Αυτοί οι άνθρωποι, μόνιμα πια… “νεκρόφιλοι”!
Παλαιότερα “εραστές” του Μαρξισμού που πέθανε μαζί με τις κοινωνίες του “υπαρκτού Σοσιαλισμού”.
Τώρα πια “εραστές” της “παγκόσμιας διακυβέρνησης”, που κι αυτή αργοπεθαίνει. Και εισπράττει την καθολική απόρριψη διεθνώς.
Μονίμως, εναγκαλίζονται κάθε αποτυχημένο ιδεολόγημα έχει χάσει το στοίχημά του με την Ιστορία και βρίσκεται σε αποδρομή διεθνώς.
Μονίμως δεσμεύουν την Ελλάδα σε ό,τι παντού αλλού βουλιάζει, σε ό,τι φθίνει.
Πολιτικά “ζόμπι” έχουν καταντήσει!
Γι’ αυτό και απεχθάνονται ό,τι συγκινεί, ότι ενώνει, ότι δημιουργεί αισθήματα υπερηφάνειας σε ζωντανούς ανθρώπους: Φιλελεύθερα ιδανικά, ιδεώδη πατρίδας, συμβολισμούς Ελευθερίας και εθνικής ταυτότητας και προτάγματα αξιοκρατίας.
Πολιτικά “ζόμπι” είναι και προσπαθούν να φτιάξουν μια κοινωνία “κατ’ εικόναν και ομοίωσιν τους”.
Από αδιαφοροποίητα και αλλοτριωμένα άτομα.
Δηλαδή από zobbies. όπως οι ίδιοι…
Δεν θα τα καταφέρουν!
