Γράφει ο Μάνος Χατζηγιάννης
“Οι εκλογές είναι τσάμπα. Το αποτέλεσμά τους το πληρώνουμε με δόσεις”. Αυτή η αν μη τι άλλο εμπνευσμένη κουβέντα του Αμερικανού ηθοποιού και αθλητικογράφου Μπιλ Στέρν θα πρέπει να απασχολήσει λίγο περισσότερο όλους εκείνους που ήδη πανηγυρίζουν για την προκήρυξη εκλογών στις 25 Ιανουαρίου.
Είναι αλήθεια η κάλπη λύτρωση; Ουδείς αμφιβάλει πως η πολιτική αυτής της κυβέρνησης εξόντωσε λίγο λίγο τον ελληνικό λαό. Ουδείς αμφιβάλει πως η αλαζονία-τύπου Βενιζέλου-πρέπει να τιμωρηθεί. Ουδείς αμφισβητεί πως χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Αλλά ποιόν ενθοσωτήρα θα γεννήσει κι αυτή η γκαστρωμένη κάλπη;
25 Ιανουαρίου ήταν και το 1833 όταν το Ναύπλιο (τότε πρωτεύουσα της χώρας) υποδεχόταν τον Όθωνα μετά βαϊων και κλάδων. 25 Ιανουαρίου 2015 θα έρθει κάποιος άλλος…σωτήρας; Και θα πράξει τι ακριβώς; Πόσο απόκλιση μπορεί να έχει η πολιτική του επόμενου κυβερνήτη αυτού του τόπου από αυτήν των μέχρι πρότινος εξουσιαστών;
Τι θα σημαίνει λοιπόν για κάθε νέο ηνίοχο του άρματος της Ελλάδας μια εκλογική επικράτηση όταν το μήνυμα από το Βερολίνο είναι σαφές; “Κάθε νέα κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις των προκατόχων της”, είπε ο κ .Σόιμπλε μόλις πριν από δύο μέρες.
Τι θα σημαίνει για τον νέο “Μεσσία” η εκλογική νίκη όταν το πρώτο πράγμα που θα κληθεί να κάνει η νέα Βουλή θα είναι να εκλέξει νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας! Θα έχει τα….ψηφουλάκια που δε βρήκε σήμερα ο Σαμαράς;
Προς Θεού η λογική αυτή δεν συμπίπτει με την ισοπεδωτική διάθεση που έχουν συνήθεια να εκφράζουν πολλοί και αποτυπώνεται σε συνθήματα καταχωνιασμένα στα χρονοντούλαπα της ιστορίας, όπως “τι Πλαστήρας τι Παπάγος”.
Απλώς ως λαό μας συνεπαίρνει η εκλογική αύρα, πορωνόμαστε με τα πολωτικά συνθήματα εκατέρωθεν, ξυπνούν τα ανηλεή πολιτικά ένστικτά μας, αισθανόμαστε δυνατοί για μια μέρα, ψηφίζουμε από αγανάκτηση ή από συμφέρον και ξεχνάμε την ουσία.
Σαν άλλο επίλογο στους παραπάνω προβληματισμούς παραθέτουμε μια φράση του εορτάζοντα εκείνη την εκλογική ημέρα Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: “θέλουμε πολιτικούς διακόνους του λαού, οι οποίοι θα προσπαθούν να λύουν τας πενίας (την φτώχεια, τις ανάγκες) των πλησίον, των πολιτών, εξόχως δε των πενεστέρων και κακώς εχόντων, κυρίως των αδυνάτων”
