Του Μάνου Χατζηγιάννη
Την Τετάρτη παραλίγο στο Παρίσι, την Πέμπτη στη Λιβύη, Παρασκευή στο Κάιρο, Δευτέρα στη Βαγδάτη, Τρίτη στην Κωνσταντινούπολη. Και πάντα σε πολυσύχναστους χώρους που συγκεντρώνονται και πολλοί ξένοι όπως εμπορικά κέντρα, τουριστικά σημεία, ξενοδοχεία με εξαίρεση τη Λιβύη όπου η επίθεση με παγιδευμένο όχημα έγινε σε κέντρο εκπαίδευσης της αστυνομίας, αλλά και την αποτυχημένη απόπειρα σε αστυνομικό τμήμα στη γαλλική πρωτεύουσα.
Αυτού του είδους η τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζεται με τα συμβατικά μέτρα ασφαλείας. Κι αυτό επειδή διαθέτει ένα πανίσχυρο όπλο που λέγεται άνθρωπος!
Όταν ένας ακόμη νέος άνθρωπος, όπως εκατοντάδες σε διάφορα μέτωπα καθημερινά, παίρνει την απόφαση να σκοτώσει και να σκοτωθεί ακόμη και ζωσμένος εκρηκτικά μιλάμε ξεκάθαρα για έναν κινούμενο όλεθρο. Όταν επομένως η τρομοκρατία έχει ένα τέτοιο όπλο, δηλ. ανθρώπους οι οποίοι χωρίς να τους εξαναγκάζει κανείς αλλά με ελεύθερη βούληση είναι αποφασισμένοι να θυσιαστούν, τότε ποιό μέτρο ασφαλείας στα αλήθεια μπορεί να τους εμποδίσει;
Νέοι άνθρωποι ποτισμένοι με το δηλητήριο του μίσους είτε επειδή βίωσαν τη συμφορά, είτε επειδή γαλουχήθηκαν από οργανωμένα κέντρα ή και μέσω διαδικτύου Σαν τα αθώα παιδιά που οι τζιχαντιστές βάζουν να κρατούν κομμένα κεφάλια ή να ορκίζονται θάνατο!
Το πέπλο της τρομοκρατίας έχει καλύψει την υφήλιο και ουδείς γνωρίζει για ποια πόλη χτυπάει η καμπάνα αύριο, μεθαύριο κλπ κλπ…
Και παράλληλα κατορθώνει να φουντώσει το αντιμεταναστευτικό-αντιμουσουλμανικό κίνημα που ούτως ή άλλως θεριεύει εις τας Ευρώπας ειδικά με προβοκατόρικες ενέργειες όπως οι σεξουαλικές επιθέσεις σε διάφορες πόλεις…από μελαμψούς..επιβήτορες κατά ιθαγενών κορασίδων.
Η κατάσταση τείνει να βρεθεί εκτός ελέγχου. Μέχρι νέα νύχτα των Κρυστάλλων με επιθέσεις σε μαγαζιά μεταναστών είχαμε στη Γερμανία… Κι έτσι το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να εξαγριώνονται και οι νουνεχείς στο απερίγραπτο τσουβάλιασμα των “έγχρωμων απειλών”.
Ολοένα και περισσότερο όλα αυτά μοιάζουν με κομμάτια του ιδίου παζλ. Ένα πάζλ που συνθέτουν εκείνοι που θέλουν τους λαούς μαριονέτες, υποχείρια, ενισχύοντας τους το μίσος και το φόβο για το άγνωστο, προκειμένου κατόπιν να σερβίρουν τη δική τους έτοιμη “λύση” έναντι του χάους, το οποίο οι ίδιοι τεχνηέντως έστησαν.
