Του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, συγγραφέα
Ζούμε στην εποχή των τεχνολογικών μεγαλείων, των διαπλανητικών εξερευνήσεων, της ασύστολης, ακατάπαυστης κίνησης, της πολυμορφικής πολυπολιτισμικότητας, της πολυφωνικής σιωπής. Οι επικοινωνιακοί δίαυλοι διατρανώθηκαν δια της παγκόσμιας συνένωσης κρατών και πολιτισμών. Το φαινόμενο της πεταλούδας κρατεί καλά σε οικονομικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς και διαπροσωπικούς τομείς της παγκόσμιας δημόσιας ζωής.
Οι δοτές μορφές “μόδας” πλασμένες σε απομακρυσμένα από την δημόσια θέα “μαγαζιά” σκέψης ποδηγετούν τους δέκτες, στεγανοποιώντας πνεύματα, αδρανοποιώντας κριτικό νου και ελαστικοποιώντας συνειδήσεις. Γεγονός συμφέρον προς τη γενική χειραγώγηση του όλο και αυξανόμενου πληθυσμιακά όχλου.
Η μόδα καλείται, ορίζοντας τον τρόπο ζωής και τα πρότυπα, να αφοπλίσει κάθε πνευματική επανάσταση και αναγέννηση σε ένα κόσμο που ολοένα φλερτάρει με μητροπολιτικά πρότυπα. Μια κεντρική διοίκηση, μια θρησκεία, μια γλώσσα. Αφανισμένη η εθνικότητα, οι αξίες, τα έθιμα, η παράδοση.
Η μορφή έκφρασης του έρωτα, η θέρμη συναισθημάτων, η πίστη, η αφοσίωση, η έκφραση μέσω του αντικειμένου του πόθου, η λατρεία της διαδικασίας, η σημασία του κοιτάγματος του αγγίγματος συνάμα με την παράδοση τείνουν να απαλειφθούν από το κέντρο της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Η μόδα τον έχει οδηγήσει σε αντιγραφή συμπεριφορών χάριν της διεθνοποίησης και στην απαξίωση των συστατικών του αληθινού συναισθήματος ως τετριμμένα. Το σχέδιο λοιπόν που έχει εκπονηθεί είναι η κατακρεούργηση του πάθους. Του αληθινού, αγνού ανιδιοτελούς πάθους. Διότι το πάθος πυροδοτεί τις αισθήσεις, οι αισθήσεις τη σκέψη, η σκέψη τη δράση, την αλλαγή, τη διαφορετικότητα. Η διαφορετικότητα δεν ελέγχεται, δεν χειραγωγείται.
[irp posts=”116453″ name=”Τελευταίες ημέρες της Βαβυλώνας”]
Έτσι έχουμε τη μετάβαση από την αυτοθυσία για κάτι αγαπημένο, από την αγωνία του πρώτου φιλιού, τη σημασία του αγγίγματος, της αναμονής της προς μονής της ελπίδας για ομοούσια ένωση μέσω σύστασης οικογένειας, στην αποτέφρωση του πάθους μέσω της πρόστυχης απλούστευσης της σεξουαλικής συνεύρεσης, ωμά, άνευ συναισθήματος. Μέσω της ποικιλίας για ψεύτικη ικανοποίηση, μέσω του εκχυδαϊσμού μιας ερωτικής έλξης με όπλο τον σεξισμό ο κατά τα άλλα εξελιγμένος άνθρωπος επανέρχεται σε πρωτόγονο πλαίσιο ικανοποίησης αναγκών, υποβοηθούμενο από ψυχαναλυτικές μελέτες που τεκμηριώνουν τον εικονικό φόβο του ανθρώπου προς τη δέσμευση και την άνευ όρων αγάπη με άλλο πρόσωπο.
Κατά αυτόν τον τρόπο οικογένειες παραπαίουν διότι χάνεται ο σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση από τη στιγμή που η ποικιλία σεξουαλικών “χρωμάτων”, σκέψεων και αισθήσεων απλώνεται σαν μπουφές μπρος στα μάτια του απαίδευτου οδηγώντας το συναίσθημα και τον έρωτα της ψυχής να φαντάζει παλιομοδίτικο αστείο. Κατά μαθηματική ακρίβεια ο τρόπος αυτός ζωής, ασυδοσίας επιλογών έρχεται μπούμερανγκ στον άνθρωπο μιας και τον αποτρέπει από την κατοχή κάποιου νοήματος εις τον μάταιο τούτο κόσμο πλην της εργασίας συλλογής χρημάτων και αντιγραφής της εκάστοτε επιβαλλόμενης μόδας, είτε λέγεται οικογενειακή είτε φιλική είτε δια προσωπική μόδα.
Στον κόσμο αυτό της παρωχημένης πληροφορίας ο άνθρωπος ξέχασε και έχασε τον άνθρωπο. Ποιος πίνακας, ποια μουσική ωδή, ποιος πόλεμος, ποια τέχνη δεν έγινε διότι ενεπνεύσθη από τον αγνό έρωτα. Άνευ πάθους δεν υφίσταται σκέψη, τέχνη δημιουργία διότι δεν υπάρχει σκοπός. Ισως θα έπρεπε να κλείσουμε με κατι ενθαρρυντικό. Με μια αποστροφή ελπίδας, υπόνοια βελτίωσης, σπιθαμη αλλαγης. Θα ήμουν ψεύτης στον εαυτό μου. Το ταξιδι της ημέρας τελείωσε, τώρα μονο νύχτα.
