Προς αληθινή Αποτροπή…
Θανάσης Κ.
–Κάποιοι αναφώνησαν too good to be true!
–Κάποιοι άλλοι δεν τολμούν ακόμα να το πιστέψουν.
Πάντως φαίνεται (εκτός κι αν διαψευστεί τα επόμενα 24ωρα) ότι η Ελλάδα αρχίζει να αποκτά αληθινή Αποτροπή (έναντι της Τουρκίας).
Δύο μέρες μετά την “πολύκροτη” συνέντευξη Σαμαρά στα ΝΕΑ η κυβέρνηση ανήγγειλε ότι προχωρά σε αμυντική συνεργασία με τη Γαλλία και αγοράζει 3 σύγχρονες γαλλικές φρεγάτες Belharra (που, όπως μαθαίνουμε συνοδεύονται, από πακέτο εκσυγχρονισμού άλλων πολεμικών πλοίων και ” ενδιάμεσων λύσεων”)
Αυτή η εξέλιξη ήλθε επίσης λίγα 24ωρα αφότου διάφοροι προεξοφλούσαν ότι… “η Αμερική έβαλε στο περιθώριο τη Γαλλία” μετά την εξαγγελία της AUCUS.
Υποτίθεται ότι μετά την ακύρωση του συμβολαίου για την αγορά γαλλικών υποβρυχίων από την Αυστραλία, οι Αμερικανοί “στραπάτσαραν” τη Γαλλία για τα καλά. Αυτό κατάλαβαν κάποιοι…
Δεν τους πέρναγε από το μυαλό ότι η αναδιάρθρωση των γεωπολιτικών προτεραιοτήτων των ΗΠΑ στον Ειρηνικό προϋπέθετε – αντιθέτως – (μεταξύ άλλων) και μια ενισχυμένη σχέση με την Γαλλία (τη μόνη σοβαρή στρατιωτική δύναμη στην Ευρώπη).
Πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να “εξευμενιστούν” οι Γάλλοι. Και ο καλύτερος και πιο άμεσος τρόπος να εξευμενιστούν ήταν να πάρουν το (πολύ μικρότερο βέβαια) συμβόλαιο των ελληνικών φρεγατών.
Αγορά για την οποία η Ουάσιγκτων προωθούσε μέχρι πριν λίγες μέρες πλοία…ακτοφυλακής των ΗΠΑ που απέσυρε του αμερικανικό ναυτικό!
(Το λόμπι στην Ελλάδα που προωθούσε την αμερικανική λύση είχε οργιάσει στο μεταξύ. Το ίδιο λόμπι που διακήρυσσε ότι δεν πρέπει να φύγουμε από το “άρμα της Γερμανίας” – εννοώντας δεν πρέπει να προχωρήσουμε σε στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία. Κρίμα τον κόπο, τις προσπάθειες και τα έξοδα…)
Δεν ήταν όμως η οικονομική διάσταση των συμβολαίων (που άλλωστε δεν είναι καν συγκρίσιμα).
–Είναι κυρίως, ότι με τις γαλλικές φρεγάτες (όπως και με τις Ολλανδικές άλλωστε), η Ελλάδα αποκτά ναυτικές δυνάμεις ανοικτής θαλάσσης. Δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να παίξει ρόλους στη Ανατολική Μεσόγειο. Ενώ με τα αμερικανικά πλοία θα παρέμενε εγκλωβισμένη στο Αιγαίο.
–Κι ακόμα ότι τα γαλλικά όπλα έρχονται “ξεκλείδωτα”, ενώ τα αμερικανικά όχι (και τα Ολλανδικά, όχι κατ’ ανάγκην…)
–Τέλος και σπουδαιότερο, οι γαλλικές φρεγάτες έρχονται στα πλαίσια μιας συμφωνίας κοινής αμυντικής συνδρομήςς με τη Γαλλία. Ενώ τέτοιο “συμπλήρωμα” δεν υπήρχε από οποιαδήποτε άλλη πρόταση.
Μ’ άλλα λόγια παίρνουμε όπλα και μαζί το πλαίσιο για να τα χρησιμοποιήσουμε! Ενώ πολλές φορές ως τώρα παίρναμε όπλα με την προϋπόθεση όμως, ότι… δεν θα τα χρησιμοποιούσαμε, κυρίως προς τα εκεί που απειλούμαστε…
Επομένως, αν ισχύουν όλα αυτά, έχουμε πλήρη αναβάθμιση της Ελληνικής Αποτροπής.
(Γιατί μόνο όταν παίρνεις όπλα με τα χέρια λυμένα να τα χρησιμοποιήσεις, αν χρειαστεί, αυτό λειτουργεί πραγματικά “αποτρεπτικά”).
* Η Γαλλία και η Ελλάδα έχουν αυτή τη στιγμή “κοινό αντίπαλο” στην Ανατολική Μεσόγειο: την Τουρκία.
Η οποία προσπαθεί να “διεισδύσει” στο κενό που δημιούργησε η Αμερικανική απόσυρση από τη Μεσόγειο (π.χ. στη Λιβύη), πράγμα που θίγει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και τις φιλοδοξίες της Γαλλίας και τα συμφέροντα ασφαλείας της Αιγύπτου και του Ισραήλ – χωρών δηλαδή που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν άξονα αποτροπής κατά της Τουρκίας.
Δηλαδή αυτό για το οποίο η προεργασία άρχισε επί κυβέρνησης Σαμαρά, το 2013 (με τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ) και το 2014 (με την τριγωνική σχέση Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου). Και ενισχύθηκε πολύ πρόσφατα, με την “έμμεση εμπλοκή” της Γαλλίας στη Λιβύη (μετά τον βομβαρδισμό τουρκικών βάσεων εκεί), Αυτό λοιπόν, κάνει σήμερα ένα αποφασιστικό βήμα πιο πέρα:
(Και η λύσσα με την οποία έσπευσαν να “απαντήσουν” στη συνέντευξη Σαμαρά διάφορες… “παραποτάμιες τσούχτρες”, είναι απολύτως ενδεικτική.
Και αποκαλυπτική. Και διασκεδαστική…
Συμπτωματικά είναι οι ίδιοι οπαδοί του απροσχημάτιστου Κατευνασμού της Τουρκίας. Και σιχαίνονται την Αποτροπή…
Μόνο που βρέθηκαν κομματάκι “εκτός γραμμής”)
Γίνεται συμμαχία Ανάσχεσης-Αποτροπής, που αν δεν υπονομευθεί, μπορεί να μετατραπεί σε αληθινό game changer.
–Όχι μόνο λόγω των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των νέων γαλλικών φρεγατών.
–Όχι μόνο λόγω του συνδυασμού των νέων γαλλικών πλοίων με τα γαλλικά Rafale.
–Αλλά κυρίως λόγω της δυναμικής που δημιουργεί αυτή η σύγκλιση δυνάμεων. Που έχει άξονα την Γαλλία και την Ελλάδα, αλλά τις ξεπερνά, “δένοντας” μαζί τους τα “τριγωνικά σχήματα” που ήδη έχουν δημιουργηθεί (κι έμεναν κάπως “ξεκρέμαστα”) μέχρι τώρα: με Αίγυπτο, Ισραήλ, Εμιράτα και Σαουδαραβία – όλες χώρες με ανοικτούς λογαριασμούς και καχυποψία έναντι του Ερντογάν.
Κι όλα αυτά, όχι απλώς “παρά” την απόσυρση των ΗΠΑ από την περιοχή μας, αλλά ίσως “εξ αιτίας” της αμερικανικής απόσυρσης.
–Γιατί η Γαλλία δεν έχει τις “δεσμεύσεις” των ΗΠΑ απέναντι στην Άγκυρα.
–Γιατί, επί πλέον, η Γαλλία έχει επίσημη πολιτική κατά των “εργαλειοποιημένων ροών” που χρησιμοποιεί η Άγκυρα (πράγμα που δεν συμβαίνει ούτε με τις ΗΠΑ ούτε με τη Γερμανία).
–Γιατί η Γαλλία είναι ίσως η μόνη δυτική χώρα που δεν έχει πουλήσει σοβαρά οπλικά συστήματα στην Τουρκία. (Πράγμα που δεν ισχύει ούτε για τις ΗΠΑ ούτε για τη Γερμανία ούτε για την Ολλανδία ούτε για την Ισπανία). Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.
–Και γιατί τέλος, η Γαλλία είναι η μόνη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης με δυνατότητες σοβαρής παρουσίας στην περιοχή μας και αξιόπιστης αποτρεπτικής επιχειρησιακής ισχύος.
(Ο Ευρωστρατός είναι ένα “στοίχημα” για το μέλλον. Και αν…
Η Γαλλική αεροναυτική παρουσία είναι σήμερα υπαρκτή και χειροπιαστή)
* Αν θυμάστε, επανειλημμένως έχω αναφερθεί από τη στήλη αυτή, στην ανάγκη αποτρεπτικής πολιτικής που θα στηρίζεται σε πραγματικές συμμαχίες έναντι κοινού εχθρού. Κι έχω αναφερθεί στη Γαλλία. (Εδώ κι ένα χρόνο τα επαναλαμβάνω αυτό…)
Πριν λίγες μέρες μάλιστα – κι όταν όλοι οι “καλώς πληροφορημένοι” προεξοφλούσαν από καιρό ότι… είχε “κλείσει το deal” για αγορά των αμερικανικών σκαφών (και ότι οι Γάλλοι έχουν ήδη ειδοποιηθεί ότι δεν θα πάρουν το ελληνικό συμβόλαιο), έγραφα επί λέξει:
“Οι ΗΠΑ δεν “αδιαφορούν” πλέον για την Ευρώπη. Απλά δεν πρόκειται να σηκώνουν πλέον αποκλειστικά το βάρος της Ευρωπαϊκής Ασφάλειας. Είναι υποχρεωμένοι πια να βρουν κάποιον αξιόπιστο στρατηγικό εταίρο. Κι αυτός μπορεί να είναι μόνον η Γαλλία.
Η Συμφωνία AUKUS δεν αποτελεί “πλήγμα” για την Γαλλία. Αυτή η τελευταία χάνει, βέβαια, κάποια “χρυσά” εξοπλιστικά συμβόλαια με την Αυστραλία, για τα οποία, όμως θα “αποζημιωθεί” γενναιόδωρα (όπως προβλέπουν οι σχετικές συμβάσεις, πάντα). Η Γαλλία όμως αναδεικνύεται αναγκαστικά στον “ηγέτη” του Ευρωπαϊκής Άμυνας. Και η συμβολή της είναι κατ’ εξοχήν απαραίτητη, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ”.
Και λίγες μέρες πιο πριν, τέλειωνα άλλο κείμενο με την εξής φράση:
“Επειδή πλησιάζει η απόφαση για τις φρεγάτες, χρειαζόμαστε πραγματικά μάχιμα σκάφη ανοικτής θαλάσσης (όπως τα γαλλικά, για παράδειγμα), αν είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα και ρόλους στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν δεν έχουμε τέτοια διάθεση, μας κάνουν και ενισχυμένα πλοία… “ακτοφυλακής” (όπως οι αμερικανικές προτάσεις). Άντε γιατί κόντεψε ο καιρός…
Κι από μια παρόμοια σκοπιά στη προχθεσινή συνέντευξη του ο Αντώνης Σαμαράς το ανέφερε κι αυτός:
” …Και πέρα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς – να προχωρήσουμε σε πιο ενεργές συμμαχίες με κράτη εντός της Ένωσης και στην ευρύτερη περιοχή μας, που θίγονται από την Πολιτική της Τουρκίας. Δεν πρέπει – επ’ ουδενί – να εκληφθεί η πολιτική μας ως “παθητική στάση” απέναντι στις απροσχημάτιστες προκλήσεις του Ερντογάν! Δεν πρέπει να θεωρείται ότι δημιουργούνται τετελεσμένα με την δική μας ανοχή.”
Τι θα πει αυτό;
–“Πέρα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς”, σημαίνει ανεξάρτητα από τις δεσμεύσεις και τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της ΕΕ.
–“Ενεργές συμμαχίες με κράτη εντός της ΕΕ” είναι ασφαλώς η Γαλλία (άλλο τέτοιο κράτος δεν μπορεί να προσφέρει αμυντική αρωγή…
–“Και εκτός ένωσης” είναι Αίγυπτος, Ισραήλ κλπ.
Το δίλημμα είχε λοιπόν τεθεί καθαρά. Όχι από κάποιους εξ ημών που το γράφαμε δημόσια. Αλλά από την πραγματικότητα.
Και η κυβέρνηση μοιάζει να αποφασίζει το σωστό.
Ελπίζουμε μόνο να μη διαψευστούμε…
Το δίλημμα δεν είναι αν θα κάνουμε “διάλογο” με την Τουρκία μέσα σε συνθήκες εκβιασμού και δημιουργίας τετελεσμένων.
Τέτοιο διάλογο δεν κάνει κανείς!
Το δίλημμα δεν είναι αν θα κάνουμε “Πόλεμο” με την Τουρκία. Όσο αυτό λέμε δημόσια απλώς αποθρασύνουμε την Τουρκία.
Το πραγματικό δίλημμα είναι, όπως το θέτει και ο Σαμαράς: “πώς θα κάνουμε αξιόπιστη Αποτροπή. Σε συμμαχία με άλλες χώρες που καθημερινά συμμερίζονται όλο και περισσότερο τις απόψεις μας για την Τουρκία και τον αποσταθεροποιητικό της ρόλο”.
Η κυβέρνηση δείχνει σήμερα να κάνει αυτό ακριβώς: Όχι μόνο με την αγορά των Belharra (και προηγουμένως των Rafale) αλλά με το επιστέγασμα όλων αυτών: τη συμφωνία Αμυντικής Συνδρομής με τη Γαλλία.
Αυτό αρχίζει πλέον να μοιάζει με Αποτροπή!
Επιτέλους…
ΥΓ. Ελπίζουμε μετά από αυτό να μην συνεχιστεί ο “διάλογος” με κράτος που δημιουργεί συνεχώς άτυπα τετελεσμένα σε βάρος μας.
Ελπίζουμε, ακόμα, να μην παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στις αγκυλώσεις της Γερμανίας που μπαίνει ήδη σε φάση “έκλειψης” λόγω μετάβασης σε νέα διακυβέρνηση…
Ελπίζουμε όλα αυτά να μην ακυρωθούν στην πράξη, ή να μην υπονομευθούν στην πράξη.
Πάντως με αρκετούς δισταγμούς και αρκετές επιφυλάξεις, η Ελλάδα δείχνει να αποκτά “Αποτρεπτική Πολιτική” απέναντι σε μιαν “ανεξέλεγκτη” Τουρκία που την απειλεί πλέον καθημερινά και απροκάλυπτα. Όσο ποτέ στο παρελθόν…
