Είμαστε μόνο στην αρχή…
Του Θανάση Κ.
Η συζήτηση της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή για το νομοσχέδιο «περί ισότητας των ομοφύλων ζευγαριών στον γάμο», έδειξε μεταξύ πολλών άλλων, πόσο χαμηλά έχει πέσει ο δημόσιος διάλογος.
* Μερικοί ενοχλήθηκαν που ο πρώην Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, είπε ευθέως ότι ο «γάμος» των ομοφύλων ζευγαριών ΔΕΝ είναι «ανθρώπινο δικαιωμα».
Κι ύστερα το σκέφτηκαν λίγο καλύτερα και… σωπασαν! Προφανώς κάποιοι δικοί τους, φρόντισαν να τους ενημερώσουν ότι, πράγματι, ΔΕΝ είναι ανθρώπινο δικαίωμα!
Δεν ήξεραν καν τι ακριβώς είναι αυτό που ονομάζουμε «ανθρώπινο δικαίωμα».
Να τους διαφωτίσουμε λοιπόν:
Κάθε «δικαίωμα» δεν είναι «ανθρώπινο δικαίωμα». Αυτό που ονομάζουμε «ανθρώπινα δικαιώματα» αφορά ηθικές αξίες και κώδικες συμπεριφοράς και μεταχείρισης κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, φυλής, ηλικίας και θρησκείας.
Όπως το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία, στην ασφάλεια, στη δίκαιη δίκη, στην ελεύθερη έκφραση – η ελευθερία της συνείδησης και του θρησκεύεσθαι κλπ…
Είναι οικουμενικά δικαιώματα που τα αποκτά αυτόματα κάθε άνθρωπος με τη γέννησή του! Κατά κάποιο τρόπο αποτελούν προέκταση του «φυσικού δικαίου» της εποχής του Διαφωτισμού.
Και ορίζονται σαφώς από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών. Η οποία ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στο Παρίσι . στις 10 Δεκεμβρίου του 1948 (Resolution 217A).
Σε αυτή τη Οικουμενική Διακήρυξη (UN, Universal Declaration of Human Rights) η μόνη αναφορά σε θέματα γάμου υπάρχει στο άρθρο 16, όπου υπογραμμίζεται πώς κάθε ενήλικος άνδρας και κάθε ενήλικη γυναίκα (man and woman of age), ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας και θρησκείας, μπορούν να συνάπτουν γάμο και να ξεκινούν μια οικογένεια.
Εδώ όταν αναφέρεται το κείμενο στην “οικογένεια” εννοεί την πυρηνική οικογένεια (δηλαδή το ανδρόγυνο, όπου παντρεύονται άτομα διαφορετικού φύλου), αφού την εποχή εκείνη, ήταν αδιανόητη και η απλή “συμβίωση” ομοφύλων ζευγαριών, ενώ η ίδια ο ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη στις περισσότερες χώρες, ακόμα και της Δύσης. (Στη Βρετανία, σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ κλπ.)
Το μόνο πρόσθετο ανθρώπινο δικαίωμα εδώ αφορά την σύναψη γάμου μεταξύ ενηλίκων ανδρών και γυναικών και «με την ελεύθερη βούληση και έγκριση τους» (free and full consent of the intending spouses).
Καμία απολύτως αναφορά σε ομόφυλα ζευγάρια.
Αυτά το 1948…
* To 1950 ψηφίστηκε και το 1953 εφαρμόστηκε η πολύ πιο «προχωρημένη» Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (European Convention for Human Rights – ECHR). Ούτε εκεί υπάρχει αναφορά σε γάμους ομοφύλων ζευγαριών. Υπάρχει αναφορά σε θεμελιώδη οικογενειακά δικαιώματα (άρθρο 8 – και 12), αλλά αναφορά σε γάμους του ιδίου φύλου ΔΕΝ υπάρχει.
Επομένως σε καμία διεθνή σύμβαση ανθρωπίνων δικαιώματα δεν υπάρχει αναφορά σε same sex marriage.
* Πολύ πιο πρόσφατα (μετά το έτος 2000) υπήρξαν ατομικές προσφυγές κατα διαφόρων κρατών, ότι «παραβιάζουν» δήθεν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» επειδή ΔΕΝ αναγνώριζαν γάμο ομοφύλων ζευγαριών. Σε όλες τις αποφάσεις που βγήκαν έκτοτε – π.χ. από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (περίπτωση προσφυγής κατά της Νέας Ζηλανδίας: Ms. Juliet Joslin et al. v. New Zealand -2002) απορρίφθηκε το αίτημα. Τότε μάλιστα το Διεθνές Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο γάμος ομοφύλων δεν ήταν «ανθρώπινο δικαίωμα».
Κι ακόμα πιο πρόσφατα, το 2010, το Eυρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων των Ανθρώπου έκρινε την υπόθεση Schalk & Kopf vs Austria κι αποφάνθηκε επίσης, ότι ο γάμος των ομοφύλων δεν ήταν ανθρώπινο δικαίωμα.
Στη συνέχεια υπήρξαν μια σειρά από υποθέσεις κατά διαφόρων χωρών (Κροατίας, Σουηδίας, Ολλανδίας, Ιταλίας κλπ.) όπου έγιναν δεκτά διάφορα αστικά δικαιώματα ομοφύλων ζευγαριών, αλλά ΔΕΝ έγινε δεκτή η αναγκαστική εξίσωση της νόμιμης συμβίωσης ομοφυλοφιλοφύλων με τον θεσμό της οικογένειας.
Σε αυτές τις υποθέσεις το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποφάνθηκε ότι ο γάμος των ομοφύλων ζευγαριών ΔΕΝ είναι θεμελιώδες «ανθρώπινο δικαίωμα» και ότι η ΜΗ κατοχύρωσή του ΔΕΝ παραβιάζει θεμελιώδη αστικά δικαιώματα και ελευθερίες. Όποια χώρα θέλει, αναγνωρίζει αυτή την «ισότητα», όποια χώρα δεν θέλει δεν την αναγνωρίζει, αλλά αυτό ΔΕΝ είναι «υποχρεωτικό». Γιατί απλούστατα ΔΕΝ συνιστά «ανθρώπινο δικαίωμα».
Τελεία. Και παύλα…
* Όσοι ενδιαφέρονται για μια πιο σχολαστική νομική προσέγγιση να προσέξουν ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ECHR περιλαμβάνει ένα μόνο άρθρο “αυστηρά” για την Οικογένεια, το άρθρο 12. Όπου ως Οικογένεια θεωρείται αποκλειστικά η νόμιμη σχέση ατόμων διαφορετικού φύλου.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το επίσημο κείμενο για της ECHR, (μπορείτε να το αναζητήσετε-googlaρετε και να το επιβεβαιώσετε):
“Despite a number of invitations, the court has so far refused to apply the protections of this article to same-sex marriage. The court has defended this on the grounds that the article was intended to apply only to different-sex marriage//”
Δηλαδή, “παρά το γεγονός ότι υπήρξε ένα αριθμός προσφυγών, το Δικαστήριο αρνήθηκε μέχρι στιγμής να εφαρμόσει την προστασία των οικογενειακών δικαιωμάτων, σε “γάμους ομοφύλων”. Το Δικαστήρια υποστήριξε την απόφασή του αυτή στον ισχυρισμό ότι το άρθρο που αφορά την Οικογένεια, αναφέρεται μόνο σε γάμους ετεροφύλων ζευγαριών…”
Τελεία. Και παύλα. Σαφέστερο δεν γίνεται…
Πιο κάτω όμως, υπάρχει και το άρθρο 14 της ECHR, περί “ΜΗ διάκρισης” (Non Discrimination).
Eκεί αναφέρεται ότι ΑΝ μια χώρα αναγνωρίσει την ισότητα του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια (πράγμα που ΔΕΝ είναι υποχρεωμένη να κάνει), τότε (και μόνον τότε) ό,τι ισχύει για τα ανδρόγυνα θα πρέπει να ισχύσει υποχρεωτικά και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Τότε και μόνον τότε…
Πράγμα που σημαίνει ότι από τη στιγμή που εδώ αναγνωρίσαμε “ισότητα στο γάμο”, το νομικό μας σύστημα είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει και “ισότητα” στην παρένθετη μητρότητα (ενώ ο νόμος που ψηφίστηκε την Πέμπτη, δεν το επιτρέπει). Θα είμαστε υποχρεωμένοι επίσης, αν κάποιος προσφύγει στη Δικαιοσύνη, και ζητήσει επίσημη κατάργηση της “μάνας” και του “πατέρα” και υποκατάστασή τους από τους ουδέτερους τίτλους “γονέας ένα και γονέας δύο”, να γίνει αποδεκτό και το αίτημα αυτό! Για λόγους “μη διάκρισης” ή “συμπεριληπτικότητας.
Κι ας μη το προβλέπει ο νόμος που μόλις ψηφίσαμε…
Το ίδιο θα συμβεί αν αρχίσουν να αμφισβητούν (όπως συνέβη σε πολλές άλλες χώρες που ψήφισαν αντίστοιχη “εξίσωση”) το πως θα διδάσκεται στα σχολεία η οικογένεια η γιορτή της μάνας κλπ….
Μ’ άλλα λόγια με την “ισότητα” που ψηφίσαμε (χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι) θα αναγκαστούμε να αποδεχθούμε ακόμα κι όσα το νομοσχέδιο ρητά αποκλείει…
Ψηφίσαμε “ισότητα” ανάμεσα σε ΑΝΟΜΟΙΑ πράγματα! Πράγμα που και δικαϊκά είναι απαράδεκτο. Ισότητα νοείται μόνον ανάμεσα σε “όμοια” υποκείμενα.
Και τώρα θα κληθούμε να προσαρμόσουμε την πλειονότητα με τις ιδιαιτερότητες της ελάχιστης μειονότητας (που επιβάλει τις “ιδιαιτερότητές” της ως “κανονικότητα”)…
Αυτό δεν λέγεται “δημοκρατία” . Η δημοκρατία οφείλει να σέβεται την μειονότητα. Όχι να επιβάλει τις θελήσεις της μειονότητας στην πλειοψηφία!
Θα αρχίσει λοιπόν μια αλυσίδα από δικαστικές μάχες και “νομοθετικές βελτιώσεις”, που μπορούν να οδηγήσουν είτε σε πλήρη ανατροπή του Οικογενειακού Δικαίου όπως το ξέρουμε, είτε σε πλήρη ανατροπή του νομοσχεδίου όπως το ψηφίσαμε…
Δεν τέλειωσε τίποτα. Είμαστε μόνο στην αρχή…
Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, σε μια σειρά Πολιτείες είχε αρχίσει να διδάσκεται η “οικογένεια” ως κάτι πιο χαλαρό από την πυρηνική οικογένεια, μαζί με τη θεωρία των πολλαπλών φύλων και γενικότερα το λεγόμενο critical race theory.
\ Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν γιατί οι καινοφανείς αυτές “θεωρίες” που διδάσκονταν στα παιδιά δεν αφορούσαν μόνο την οικογένεια. Αφορούσαν και τις βάσεις του δυτικού Πολιτισμού, τους ίδιους τους ήρωες της Αμερικανικής Ιστορίας, τη Χριστιανική διδασκαλία (αλλά και την Ιουαδαϊκή και το Ισλάμ), τα θεμέλια του Δυτικού Πολιτισμού, την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, την τραγωδία και το Θέατρο.
Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο Σαίξπηρ, ο Ιμμανουελ Κάντ, ο Ντέηβιντ Κρόκετ, ο Μαρκ Τουέην και ο Έρνεστ Χέμινγουαιη, εμφανίζονταν ως “ρατσιστές”, “σοβινιστές”, “σεξιστές”…
Από κάποιους μάλιστα, ως “καθάρματα” και “βδελύγματα”…
Οι γονείς υποστήριξαν ότι σε μια δημοκρατία υπάρχει και το δικαίωμα των γονιών στο τι θα διδάσκονται ή δεν θα διδάσκονται τα παιδιά τους.
Ήδη σε δύο Πολιτείες (στη Φλόριντα πρώτα, και στο Τέξας αμέσως μετά), αυτές οι ακραίες “θεωρίες” βγήκαν από τα σχολεία και επανήλθε η παραδοσιακή παιδαγωγική γραμμή. Πάνω από 33 Πολιτείες ακόμα ακολουθούν στον ίδιο δρόμο.
Οι θεωρίες των αποδόμησης των πάντων, αναθεωρούνται παντού. Και από τα κάτω. Από την πίεση των ίδιων των κοινωνιών.
Το woke culture αφού σάρωσε τα πάντα μέσα σε λίγα χρόνια, προκάλεσε πολύ σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις και τώρα αναθεωρείται παντού. Όπου δεν αναθεωρείται οδηγεί σε μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές μετατοπίσεις με ενίσχυση των άκρων.
To woke culture επιβλήθηκε “από τα πάνω” με εργαλείο την ιδεολογική τρομοκρατία της λεγόμενης “πολιτικής ορθότητας”.
Και τώρα ανατρέπεται από τα κάτω, από τις ίδιες της κοινωνίες, που αμφισβητούν και συγκρούονται με την τυραννία της “πολιτικής ορθότητας”.
Στην Ελλάδα ο μόνος πολιτικός “πρώτης γραμμής” που έχει καταγγείλει και την τυραννία της Πολιτικής Ορθότητας” και τον σκοταδισμό του woke culture, είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
Πέρα από τον Σαμαρά, ωστόσο υπήρξαν και τρείς άλλοι γνωστοί διανοούμενοι που έχουν με σαφήνεια στραφεί κατά της “πολιτικής ορθότητας” και του κουλτούρας της αποδόμησης (woke culture ή cancel culture).
Πρόκειται (με αλφαβητική σειρά) για τον Γιώργο Καραμπελιά, τον Σταύρο Λυγερό και τον Στέλιο Ράμφο.
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι τρείς έχουν καταγωγή από την ευρύτερη Αριστερά…
Τώρα όμως προστέθηκε κι ένας ακόμα: ίσως ο πιο “συστημικός” και πιο “φιλοατλαντικός” δημοσιογράφος στην Ελλάδα, ο Αλέξης Παπαχελάς.
Ο οποίος μόλις την περασμένη Κυριακή έγραψε στην Καθημερινή,
σε άρθρο με τίτλο: “Σημάδια παρακμής σε σκηνικό διχασμού”:
“Μέσα σε αυτό το σκηνικό [αναφέρεται στις σημερινές ΗΠΑ πάντα]
διακρίνεις και κάτι άλλο: Τη μεγάλη ζημιά που έχει γίνει με την υπερβολική πολιτική ορθότητα. που έχει ισοπεδώσει κάθε λογική. Συναντάς μετριοπαθείς ανθρώπους που είχαν ψηφίσει και τα δύο κόμματα, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά “στα κάγκελα”, με τις υπερβολές και την ημι-φασιστική νοοτροπία των Ταλιμπάν της woke κουλτούρας. Αν δε προσθέσεις την ακρίβεια και την καθήλωση που νοιώθει η μεσαία τάξη, καταλαβαίνεις απολύτως γιατί ο Τράμπ είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις και γιατί οι Αμερικανοί – εκτός Ανατολικής Ακτής και Καλιφόρνιας – μισούν την παραδοσιακή τους ελίτ…”
“Ημι-φασιστική νοοτροπία και Ταλιμπάν της woke κουλτουρας” καταγγέλλει ακόμα και ο Αλέξης Παπαχελάς!
Τώρα ίσως καταλάβουν κάποιοι γιατί δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη Δύση με τις παθογένειες της Δύσης. Γιατί όλα αυτά που πάνε να μιμηθούν εδώ είναι “παθογένειες” που σηματοδοτούν “παρακμή” και “σκηνικό διχασμού”…
Δεν είναι μόνον η “ισότητα στο γάμο των ομοφύλων” είναι το σύνολο της woke κουλτούρας, είναι η αποδόμηση των πάντων, είναι η άνωθεν επιβολή μειοψηφικών απόψεων μέσα από την τυραννία της “πολιτικής ορθότητας” που δηλητηριάζει και αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες, που προκαλεί πολύ έντονες αντιδράσεις, κοινωνικές αναταραχές και πολιτικές ανατροπές.
Είμαστε μόνον στην αρχή…
Και σας προειδοποιούν πλέον άτομα που δεν μπορούν να κατηγορηθούν ούτε ως “ακροδεξιοί”, ούτε ως “σκοταδιαστές” ούτε ως “ομοφοβικοί”, ούτε ως “σεξιστές”…
Είναι η κουλτούρα της αποδόμησης των πάντων, ηλίθιοι…
