Για να κάνουμε ταμείο: σε καμία σοβαρή χώρα του κόσμου μια ψηφισμένη (ανεξαρτήτως πλειοψηφίας) πρόταση μομφής από ένα «αρμόδιο κομματικό όργανο, καταστατικά προβλεπόμενο» δεν οδηγεί στην αυτόματη έκπτωση του προέδρου (ή οποιουδήποτε εναντίον του οποίου κατατέθηκε η πρόταση μομφής), αν ρητά και κατηγορηματικά δεν προβλέπεται η έκπτωση, ως επακόλουθο της πρότασης μομφής, σε συγκεκριμένη καταστατική διάταξη.
Η αυθαίρετη συσχέτιση «αιτίου-αιτιατού» μιας περιστασιακής πλειοψηφίας στην Κεντρική Επιτροπή με την αυτόματη έκπτωση του προσώπου από κάθε αξίωμα που κατέχει δεν υπάρχει πουθενά, ειδικά στο επίπεδο του ιδιωτικού δικαίου, άλλωστε τα πολιτικά κόμματα είναι ενώσεις προσώπων-υποκείμενα του αστικού κώδικα και σε καμία περίπτωση δεν υπακούει η λειτουργία τους στη λογική του δημοσίου δικαίου, που έχει εφαρμογή στη Βουλή, στην κυβέρνηση κ.λ.π.
Του Χρήστου Υφαντή
Στην ίδια ακριβώς λογική η χθεσινή ψηφοφορία στην Πολιτική Γραμματεία (ακόμη και με το εντυπωσιακό 17-1, που μέχρι κι ο Νικολάκης ο Παππάς το ζήλεψε) δεν έχει καμία πρακτική επίπτωση στην δήθεν έκπτωση Κασσελάκη, είναι μια επικοινωνιακή φάρσα και τίποτε περισσότερο, χωρίς το παραμικρό νομικό αποτέλεσμα, εκτίμηση που εύκολα αποδεικνύεται ενώπιον και ενός … ειρηνοδικείου ( αν και τα κατάργησε ο «κακός» Φλωρίδης).
Το πρόβλημα όμως στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόχως πολιτικό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιχαρακωθεί στα στενά πλαίσια μιας δικαστικής διαμάχης, η οποία, αν εξελιχθεί όπως η κυρία Τζάκρη απειλεί, θα αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία! Η εικόνα να καλείται ένα αστικό δικαστήριο να λύσει εσωκομματικές διαφορές (κυρίως σε ζητήματα ερμηνείας του καταστατικού) σε ένα πολιτικό κόμμα και δη «αριστερό» είναι δεδομένο πως θα προκαλέσει την παγκόσμια ξεφτίλα κάθε έννοιας πολιτικού κόμματος, ακόμη και αν αυτό είναι η συστημικότερη εκδοχή της πρωτοβουλιακής πολιτικής οργάνωσης προσώπων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει, ήδη από την ίδρυση του, δομικά πολιτικά ζητήματα που αφορούν άμεσα στην ιδεολογία και την πολιτική του πρόταση, στη σημερινή περίοδο υπό το άπλετο φως της δημόσιας διαπόμπευσης του οι παραδοσιακές δομικές διαφορές εκρήγνυνται και προκαλούν αυθόρμητο γέλιο στο πανελλήνιο.
Ότι αυτό το συνονθύλευμα ιδεοληπτικών άεργων επαγγελματιών εραστών της καρέκλας και αλητήριων ψεκασμένων εμμονικών της σωτηρίας της χώρας και της Ευρώπης όπως οι ίδιοι την φαντασιώνονται στη ζεστασιά της ταβέρνας κυβέρνησε τη χώρα για 4+ χρόνια, είχε στην απόλυτη εξουσία του τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία, το ταμείο του κράτους και την εξωτερική πολιτική, τις σχέσεις της χώρας με υπερεθνικούς οργανισμούς και συμμαχίες και η χώρα παραμένει στη θέση της είναι τεράστια επιτυχία όλων όσοι στην περίοδο της πολιτικής νύχτας δεν έχασαν την ψυχραιμία τους και εκείνων από τους υπερεθνικούς φορείς που άντεξαν και δεν τράβηξαν το καλώδιο από το μηχάνημα ανάνηψης με το οποίο ήταν συνδεδεμένη η κοινωνία, ώστε σήμερα τα σύνορα μας να φτάνουν πάλι μέχρι τη Θεσσαλία.
Αυτοί οι πολιτικοί συμμορίτες, για μερικούς εκ των οποίων «δεν είναι πρόβλημα να χάσει η Ελλάδα μερικά νησιά» και για άλλους «πρέπει να βάλουμε φυλακή μερικούς αντιπάλους για να κερδίσουμε τις εκλογές» επιμένουν, ως φάρσα βεβαίως, ακόμη και σήμερα να διεκδικούν να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο επενδύοντας φυσικά στη μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτει ισχυρή μερίδα των συμπατριωτών μας, για τους οποίους οι θεωρίες συνομωσίας και οι ψέκες είναι τρόπος ζωής.
Αν στη διεκδίκηση αυτή θα είναι επικεφαλής ο Κασσελάκης ή ένας αμετάκλητα καταδικασμένος σε διετή φυλάκιση με τριετή αναστολή το 2022 για παράβαση καθήκοντος (όντας υπουργός) Νίκος Παππάς ελάχιστη σημασία έχει, το ζητούμενο πάντα είναι η διατήρηση «εν ζωή» (πολιτική) αυτού του άκρως επικίνδυνου για την ίδια τη χώρα μορφώματος και ότι του επιτρέπεται, ακόμη και τώρα, να διακινεί σενάρια συνομωσιών και θεωρίες παλαβομάρας και από τη θέση τη αξιωματικής αντιπολίτευσης να μετέχει στο θεσμικό παιχνίδι της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Πως θα λήξει αυτή η απόλυτη παρακμή στην Κουμουνδούρου; Με μια ακόμη (έχει χαθεί ο αριθμός) διάσπαση, είτε συντεταγμένη, είτε με ατομικές αποχωρήσεις, την οποία θα προκαλέσει η εκλογική διαδικασία και το εξ αυτής αποτέλεσμα όποιο και να είναι αυτό.
Η απόλυτη εξαέρωση της αυτής της πολιτικής συμμορίας είναι η αναγκαία συνθήκη για να προχωρήσει η χώρα και η κοινωνία με άλματα στο μέλλον.
