Επιβεβαιώθηκαν μέχρι κεραίας οι εκτιμήσεις όσων προέβλεπαν, καιρό πριν, ότι η ηγετική ομάδα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία της Όλγας, του Σπίρτζη και του Φάμελλου (αυτή τη φορά ο Νίκος Παππάς επέλεξε τη αγαπημένη στάση του του Πόντιου Πιλάτου μέχρι να δει που θα καθίσει ο κουρνιαχτός για να αποφασίσει) θα έκανε (και θα συνεχίσει να κάνει) ό,τι περνάει από το χέρι της (και από άλλα σημεία του «σώματός της») για να εμποδίσει ή να δυσκολέψει σε ακραίο βαθμό την συμμετοχή του Στέφανου Κασσελάκη στην διαδικασία της εκλογής νέου προέδρου στην αξιωματική αντιπολίτευση ( για όσο καιρό ακόμη διατηρεί αυτήν την ιδιότητα).
Του Χρήστου Υφαντή
Οι «τροπολογίες» Σπίρτζη και Θεοχαρόπουλου στην εισήγηση της Πολιτικής Γραμματείας «να μην υπάρχει κανένας περιορισμός στις συμμετοχές, πέραν των 30 υπογραφών από μέλη της Κεντρικής Επιτροπής με διάφορες παραλλαγές» ήταν προσυνεννοημένες μεταξύ των «87» να κατατεθούν στη συνεδρίαση της Κ.Ε., ώστε η νομιμοποίηση τους να μην μπορεί να αμφισβητηθεί, δεδομένου πως μεταξύ των συνεδρίων το ισχυρότερο θεσμικά όργανα του κόμματος είναι η Κεντρική Επιτροπή.
Οι ίδιες οι «τροπολογίες» στην Πολιτική Γραματεία θα συναντούσαν ευρεία αμφισβήτηση, δεδομένου πως αυτή είναι ένα διαχειριστικό της συγκυρίας περισσότερο όργανο, παρά αποφασιστικό και πολιτικά πλήρως νομιμοποιημένο όπως η Κεντρική Επιτροπή.
Ταυτόχρονα, αυτή η «μεταφορά του πεδίου των αποφάσεων στο ανώτερο» είχε σαν στόχο να «ηρεμήσει» τους Kasselistas , που ήδη είχαν βγει στα κάγκελα και να προσδώσει στη συνεδρίαση της κεντρικής Επιτροπής ένα τόνο συμφιλιωτικό, με την επίκληση της θεσμικότητας και της αριστερής οργανωτίστικης μυθολογίας, «για να μην γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερι τόσο νωρίς».
Αφήνω κατά μέρος «το ιδεολογικο-πολιτικό πλαίσιο» των δύο τροπολογιών (επαναλαμβάνω γιατί έχει σημασία: τις κατέθεσαν Σπίρτζης και Θεοχαρόπουλος) το οποίο μόνο γέλιο προκαλεί πλέον με γνωστά τα «έργα και τις ημέρες» των ιδίων και του κόμματος τους.
Όταν αναφέρει ο κ. Σπίρτζης ότι «η διαφάνεια, η αλήθεια κι η ειλικρίνεια απέναντι σε κάθε πολίτη είναι αξιακή αρχή του κόμματος μας» γελάνε και τα ποντίκια στην πλατεία Κουμουνδούρου, αλλά ας είναι καλά οι σανοφάγοι που τα μηρυκάζουν, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…
Εννοείται πως τίποτε δεν δεσμεύει το ίδιο το Συνέδριο (είναι Έκτακτο, άρα θα προκύψει και εκλογή νέων συνέδρων) να ενισχύσει περαιτέρω το «πλαίσιο των προϋποθέσεων για την νομιμότητας της υποψηφιότητας του καθενός», είναι στην απόλυτη εξουσία του και στην διακριτική του ευχέρεια ( αν βγαίνουν τα κουκιά) να εγκρίνει ό,τι θέλει ή και να αφαιρέσει προϋποθέσεις, όλα είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων και αριθμητικών πλειοψηφιών.
Οι αντιδράσεις των Kasselistas στην έγκριση των δυο τροπολογιών (αλλά και στην επαπειλούμενη συζήτηση και έγκριση στη νέα συνεδρίαση της ΚΕ μια μιας τρίτης, του Δ. Χατζησωκράτη), με δεδομένη την «συνεδριασιολαγνεία» των νοσταλγών των φοιτητικών συνελεύσεων της μεταπολίτευσης, θύμισαν δεκαπενταμελές σε διαφωνία για το που θα πάει εκδρομή η Γ΄ Λυκείου.
Η εν χορώ και πλήρης συνθημάτων αποχώρηση τους από την αίθουσα ήταν απολύτως σύμφωνη με το αριστερό dna, νόημα δεν είχε κανένα πέραν της εικόνας, αλλά αυτή είναι μια μικρή λεπτομέρεια που δεν μπορεί να χαλάσει μια υπέροχη ιστορία. Εκείνο το « η νομενκλατούρα ψυχορραγεί, η βάση θα φέρει την ανατροπή» ήταν όλα τα λεφτά!
Πρόβλεψη: Ανάλογα με τους συσχετισμούς στο Έκτακτο Συνέδριο η πρόταση Χατζησωκράτη για εκλογή και νέας Κεντρικής Επιτροπής σε χρόνο διαφορετικό από αυτόν της εκλογή του Προέδρου θα επανεισαχθεί για να εγκριθεί, έτσι ώστε «η νομενκλατούρα» να διασφαλίσει για όσο περισσότερο χρόνο είναι δυνατόν την επιβίωση και την αναπαραγωγή της, οι οποίες θα κινδυνεύσουν άμεσα αν δεν «ελεγχθεί» το έκτακτο συνέδριο και οδηγηθεί σε πλειοψηφίες υπέρ του κ. Κασσελάκη.
Το ίδιο το συνέδριο είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, η σύγκληση του, η διαδικασία της εκλογής των «συνέδρων» και η ίδια η εκλογή τους είναι εξαιρετικά «πονεμένες ιστορίες», στην ουσία καμία εκλογή δεν θα υπάρξει, διορισμοί θα είναι ανάμεσα σε κολλητούς και σφουγγοκωλάριους κι ο λόγος είναι απλός (έχει ευρέως αναλυθεί σε προηγούμενο σημείωμα): δεν υπάρχει κανένα κόμμα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Υπήρχε κάποτε, σήμερα είναι ένα «μόρφωμα» ( ζήτω η αδερφή Ζανέτ), χωρίς οργανώσεις, χωρίς μέλη, χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα, χωρίς διαδικασίες, χωρίς μεσαία στελέχη, κάτι γραφικά γερόντια επιβιώνουν ως «οργανώσεις μελών» και μερικοί δήθεν μέλη γραφείου ή νομαρχιακής οργάνωσης, κάτω από τους οποίους υπάρχει μόνο άβυσσος, κλειστά και παρατημένα γραφεία, σκονισμένες καρέκλες και μισοκατεστραμμένες επιγραφές της άλλοτε «κυβερνώσας» αριστεράς.
Ό,τι και να εξελιχθεί έως την διαδικασία της εκλογής του προέδρου (αν ο κ. Κασσελάκης επιμείνει έως το τέλος να είναι υποψήφιος και εάν του το επιτρέψουν οι κομματοκύονες της Κουμουνδούρου) το μέγα επίδικο της διαδικασίας είναι ένα: θα καταφέρει για μια ακόμη φορά η σκληρή κομματική γραφειοκρατία των επαγγελματιών άεργων να επιβιώσει σε βάρος ενός ολόκληρου ( όσο απόμεινε, τέλος πάντων) κόμματος, ώστε ανενόχλητη πλέον να συνεχίσει να απομυζά πόρους από την κρατική χρηματοδότηση ( άλλη πηγή δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται) και εξουσία προς όφελος των προσωπικών συμφερόντων όσων την συγκροτούν;
Όπως είναι εύκολα κατανοητό « ο καυγάς γίνεται για το μπαγιόκο», τα υπόλοιπα είναι απλός σανός για το πόπολο!
