Θα μου επιτρέψει ο φίλτατος κ. Πιερρακάκης και σε βάρος της δεδομένης εκτίμησης που του έχω (μαζί με μερικά εκατομμύρια άλλους Έλληνες που ψηφίζουν, ειδικά στην Α΄ Αθήνας) να διαφωνήσω ριζικά μαζί του, σχεδόν να τον «μαλώσω» (είμαι πολύ μεγαλύτερος του).
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αριστερά απολειφάδια δεν ασχολούνται μαζί του « εξαιτίας κάποιας προσωπικής εμμονής», δεν το κατηγορούν ευθέως και υπογείως για όλα τα δεινά της χώρας επειδή «είναι αψηλός και παίζει μπάσκετ», ούτε επειδή ο πατέρας του ήταν ένας «Κυρ Παντελής», η μητέρα του μια «κυρά Κατίνα» και η οικογένεια του η επιτομή του μικροαστισμού.
Ο κ. Πιερρακάκης δεν βρίσκεται στο στόχαστρο επειδή χαλάει κάποιο αριστερό αφήγημα ή επειδή συσκοτίζει, με την ψηφιολαγνεία του, τον χαλκέντερο χαρακτήρα του κλασσικού σφυροδρέπανου, το οποίο μισεί θανάσιμα τη νέα πραγματικότητα των 2 δισεκατομμυρίων ψηφιακών συναλλαγών των πολιτών με το δημόσιο …
Με άλλα λόγια οι πατσουροφυλλάδες της εγχώριας αριστερής συμμορίας δεν έχουν ιδεολογικό πρόβλημα με τον κ. Πιερρακάκη, ούτε καν πολιτικό, αν κρίνει κανείς από την ευειδή κυρία που ο ΣΥΡΙΖΑ τοποθέτησε στην Πολιτική του Επιτροπή σε θέση «αντί-Πιερρακάκη», η οποία στόμα έχει και μιλιά δεν έχει … (Αλήθεια, το δουλειά κάνει;).
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης πληρώνει το μάρμαρο και το πληρώνει με τον πασίγνωστο και ιστορικά επιβεβαιωμένο αλήτικο αριστερό τρόπο από τους νεόκοπους Βισίνσκι της Κουμουνδούρου για ένα πολύ … «λεπτό» λόγο: επειδή το υπουργείο, του οποίου προϊσταται, βρίσκεται στην εξαιρετικά σημαντική θέση να διαχειρίζεται, μέσω αντίστοιχων προγραμμάτων, το μεγαλύτερο μέρος του Ταμείου Ανάκαμψης.
Το ελληνικό «επιχειρηματικό» βαθύ κράτος στο πρόσωπο του κ. Πιερρακάκη και στις αποφάσεις του ίδιου και των τεχνοκρατών του βλέπει … όλες τις αμαρτίες του!
Ο Πιερρακάκης χαλάει τη μανέστρα κύριοι, δεν ακολουθεί την πεπατημένη, έχει άλλη, κανονική καπιταλιστική αίσθηση του επιχειρείν μακριά από την νεοελληνική κατσαπλιάδικη εκδοχή της, αναζητά και επιβραβεύει τον κανονικό ανταγωνισμό, θέλει «να γίνεται η δουλειά» με τον κλασσικό τρόπο, δεν τσαλαβουτάει σε κόλπα, δεν ψάχνεται για ευγενικές χτυπήματα στην πλάτη από διάφορους νονούς.
Που είναι το κακό σε όλα αυτά; Απλώνεται πολύ ο τραχανάς, νέοι και δυνατοί παίκτες μπαίνουν στο παιχνίδι, τα όρια του ανταγωνισμού διευρύνονται, τα παλιά καλά «κόλπα» δεν βρίσκουν έδαφος για να αναπτυχθούν, οι διάφορες οικογένειες βλέπουν νέα πρόσωπα να διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος, οι διάφορες «Όιλ» αλλιώς τα περίμεναν κι αλλιώς τα βρήκαν, με δυο λόγια η κατάσταση είναι πλέον « όχι όπως ήξερες νύφη, όπως βρήκες».
Αμερικανάκι της κανονικής εκδοχής του καπιταλισμού ο Κυριάκος, ψάχνει την προσωπική επιβεβαίωση όχι στις παρέες με τα σόγια και τις ανιψιές, ούτε στους παλιούς σερίφηδες, αλλά στην κανονική ανάσα της αγοράς, που τρέφεται από την τεχνολογική ανάπτυξη και την κατά το δυνατόν ορθή επιχειρηματική στρατηγική, αυτό έμαθε να κάνει, αυτό κάνει, γι΄αυτό πίνει νερό στο όνομα του η κοινωνία των πολιτών και στέκεται όλη στο πλευρό του «άχρι θανάτου».
Όλη αυτή η παλιοπαρέα, που αλλιώς τα ήξερε και αλλιώς τα βρίσκει τώρα, βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ και στις διάφορες πατσαβούρες του αυτή την «αριστερή νομιμοποίηση» που θα της επιτρέψει να πιστολιάσει τον υπουργό χωρίς η ίδια να καρφώνεται και να του ψιθυρίσει στ΄αυτί δυο φωνήεντα για το πώς πρέπει να φέρεται για του λένε μπράβο οι νταβατζήδες.
Όσο σκληρότερο είναι το πιστόλιασμα, τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα, έτσι πιστεύει η εγχώρια επιχειρηματική οικογενειοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του είναι οι καλύτεροι πιστολάδες στην κοιλάδα, εκτός όλων των άλλων «σκοτώνουν από ηθικό πλεονέκτημα», συνεπώς έχουν εξασφαλισμένο τον κομμουνιστικό παράδεισο …
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του Πιερρρακάκη εκτελεί συμβόλαια καλοπληρωμένα, δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό να το πράξει, έτσι ή αλλιώς από συμμορίες δολοφόνων κατάγεται, έναν χαμένο εμφύλιο φαντασιώνεται να αναβιώσει, εκείνο το όπλο παραπόδα τους συνεγείρει ακόμη στον ύπνο τους, για μια νέα ΟΠΛΑ ζουν.
Περιμένω από τον κ. Πιερρακάκη μια περισσότερο πολιτική στάση απέναντι στους επίδοξους δολοφόνους του ( η ηθική του δολοφονία είναι το συμβόλαιο που έχει πληρωθεί), αυτά τα χριστιανικά και τα ψυχοτέτοια με τις «προσωπικές εμμονές» δεν μου λένε τίποτε, σε κανένα υποψιασμένο δεν λένε.
Περιμένω να επιμένει σκληρά να απλώνει τον επιχειρηματικό τραχανά προς όλες τις κατευθύνσεις αρκεί να γίνεται η δουλειά, να εκσυγχρονίζει αυτό το ιστορικό καφενείο που ανέλαβε, μαζί με τον έτερο Κυριάκο, να το κάνει «κανονικό μαγαζί», χωρίς να φείδεται κόπου και χρόνου, είναι η κοψιά του τέτοια.
Είμαι βέβαιος πως δεν περίμενε ποτέ (δεν είναι του χαρακτήρα του) να βρεθεί να παλεύει στη λάσπη με τα αριστερά γουρούνια για την προσωπική του τιμή και για την τιμή της οικογένειας του, αλλά το παιχνίδι άνοιξε και δεν μπορεί να κάνει πίσω.
Τι νομίζω πως έμαθε μετά από όλα αυτά; Ότι είναι (όσο κι αν ο ίδιος αποφεύγει και να το σκέφτεται) «το δέκα το καλό» της κοινωνίας των πολιτών, που δεν τον αφήσουν ποτέ μόνο του και δεν θα επιτρέψουν τον πολιτικό αφανισμό του στο βωμό του κέρδους των παραδοσιακών λαμόγιων και των νεότερων συνεργατών τους.
Αυτή την εικόνα που κάθε ώρας που περνάει εξαπλώνεται κανένα πιστόλιασμα και καμία συμμορία δεν μπορεί να την ακυρώσει.
