Ο Τσίπρας χαμένος στο διάστημα αναζητεί οδό διαφυγής από το περιθώριο της πολιτικής πραγματικότητας, στο οποίο τον έχει καταδικάσει ο αναχρονισμός του και δεν βρίσκει. Η απόπειρα να κερδίσει τη δημοσιότητα που αναζητεί, μέσω της παρουσίασης του νέου σήματος του ΣΥΡΙΖΑ, κατέληξε σε κορυφαίο φιάσκο και προσέθεσε ένα, ακόμη, πεδίο αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του κόμματος μεταξύ των συνιστωσών.
Του Χρήστου Υφαντή
Τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν καταπέλτης, τόσο για το ίδιο το σήμα όσο και για την εικόνα ενός Τσίπρα που παρουσιάστηκε, ως ειδικός της νοηματικής, να κουνάει χέρια και πόδια για να περιγράψει τις γωνίες ενός αστεριού και τις δήθεν παραγόμενες νοηματικές σχέσεις ή συμβολισμούς, που μόνο ο καλλιτέχνης που δημιούργησε το σήμα «είδε» και ο συγγραφέας του κειμένου «ανέλυσε».
Το γέλιο, που συνόδευσε την εικόνα του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί να νοηματοδοτήσει το απόλυτο τίποτε με μια αναφορά σε «πέντε αλήθειες» (με άλλες τόσες να απουσιάζουν), αποτυπώθηκε σε χιλιάδες σχόλια στο διαδίκτυο, δείγμα μια ακόμη αποτυχίας του κόμματος και της ηγετικής του ομάδας να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης και να συγκινήσουν κοινωνικές ομάδες πέραν των γνωστών της παλιοπαρέας της Κουμουνδούρου και των διάφορων γεφυρατζήδων της κακιάς ώρας.
Ήδη, εντός του κόμματος και στο επίπεδο των ανώτερων στελεχών του, ο προβληματισμός για την ικανότητα του σήματος να διεισδύσει στο πολιτικό σκηνικό και να ανατρέψει τις ισορροπίες προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ ή να δημιουργήσει, έστω, τις προϋποθέσεις να ταυτιστεί με μια νέα προσέγγιση της πολιτικής που τόσο έχει ανάγκη ο χώρος αμφισβητείται έντονα από το σύνολο, σχεδόν, των κορυφαίων, ενώ δεν έλειψαν και οι κωμικές προσεγγίσεις για το αστέρι της φάτνης των Χριστουγέννων, τον Ζαμπέτα, τη Μοσχολιού και το «ένα αστέρι πέφτει, πέφτει….»
Η τραγική παρουσίαση ενός κωμικού σήματος, οι δήθεν συμβολισμοί και οι υποτιθέμενες νοηματοδοτήσεις του απόλυτου κενού κάλυψαν, με την κωμική τους εκδοχή, σειρά άλλων δημόσιων παρεμβάσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τις οποίες γέλασε ο κάθε πικραμένος.
Κορυφαία εξ αυτών η θυμωμένη με το εξοπλιστικό πρόγραμμα, που ανήγγειλε στη Θεσσαλονίκη ο κ. Μητσοτάκης, κυρία Πέρκα, αυτή ντε του Πάρκου του Ελληνικού στην περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Ο θυμός της όπως εκφράστηκε και όπως εισπράχθηκε από τους πολίτες ανέδειξε πλήρως την τραγική απόσταση του κόμματος και των στελεχών του από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Η ιδεοληψία της με την γεωπολιτική και τις προτεραιότητες της χώρας στο εθνικό επίπεδο και η εμμονική της προσήλωση σε δήθεν αριστερά δόγματα για τις διεθνείς σχέσεις και τη γειτονία που ακυρώθηκαν παταγωδώς από την σκληρή πραγματικότητα την ανέδειξαν σε κεντρικό πρόσωπο μιας πολιτικής άποψης «μακριά νυχτωμένης» σε σχέση με τις συνθήκες, τους κινδύνους και τις πραγματικέ απειλές εναντίον της ακεραιότητας της χώρας.
Η κυρία Πέρκα παρέα με τον αριστερό θυμό της συνιστούν, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τις επιθυμίες τους, την καλύτερη προσφορά της ελληνικής αριστεράς προς τον κ. Ερντογάν και τους σχεδιασμούς του. Η επαναφορά στην πολιτική ατζέντα του ψεύτικου (με αντίπαλο την Τουρκία) διλήμματος «βούτυρο ή κανόνια» υπηρετεί, πραγματικά και χωρίς φιοριτούρες, τους σχεδιασμούς της τουρκικής πολιτικής ανεξάρτητα από τις προθέσεις της κάθε κυρίας Πέρκα και των συνομιλητών της εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στη γωνία, ζει σε καθεστώς πολιτικής απομόνωσης, αντιμετωπίζει κάθε μέρα τον κίνδυνο της περαιτέρω απομείωσης των δημοσκοπικών του επιδόσεων, παλεύει με το θηρίο της προϊούσας απαξίας του πολιτικού του λόγου και δεν βρίσκει έδαφος για να αναπτύξει αυτές ακόμη τις αστείες προσεγγίσεις του για τα κορυφαία ζητήματα που απασχολούν τη χώρα και όχι, βεβαίως, τι μάσκες στα σχολεία και την υπερμεγέθη εκδοχή τους.
Το momentum είναι εναντίον του σε ό,τι κάνει και ό,τι επιχειρεί να πράξει, η επαφή του με την ζώσα πραγματικότητα αμφισβητείται έντονα και οι προοπτικές του να συνεχίσει να αποτελεί σημείο αναφοράς στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές.
Μέσα σε όλα αυτά αναζητούνται οι νέες ισορροπίες εντός του κόμματος και οι κομματικές αποτυπώσεις της προ ημερών σύγκρουσης, που ανέδειξε προσωρινό νικητή τον Τσίπρα και την ομάδα του, αλλά, από την άλλη, ενίσχυσε τις τάσεις συνεργασίας και συμπόρευσης όλων των απέναντι.
