του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη, Συγγραφέα – Πολιτικού Επιστήμονα
Το BREXIT είναι γεγονός. Παραιτηθεί δεν παραιτηθείμο David Cameron άνευ σημασίας.
Ακόμα και αν ο Βρετανός πρωθυπουργός επιλέξει τη μέθοδο Αλέξης Τσίπρας αναφορικά με το σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας, όπως αρκετοί του εισηγούνται, το ποτάμι δεν γυρνά πλέον πίσω.
Η αποδόμηση μιας Ευρώπης με διοικητήριο τις γραφειοκρατικές Βρυξέλλες, της ξύλινης γλώσσας των αγορών, της ακατανόητης εμμονής με πολιτικές λιτότητας, μόλις ξεκίνησε.
Ένα είναι βέβαιο.
Ο Ευρωσκεπτικισμός θα γιγαντωθεί μετά το αναπάντεχο αυτό συμβάν. Οι Βρετανοί απεδείχθησαν γενναίοι, όπως οι Έλληνες το 2015. Αψήφησαν τις σειρήνες των παγκόσμιων συμφερόντων, αγνόησαν στημένες δολοφονίες, εργαλείο πολύ της μόδας τον τελευταίο διάστημα, ακόμη και στην Ελλάδα, με τη δδολοφονία Φύσσα , και αποφάσισαν να στηριχθούν στα δικά τους πόδια. Σημεία του δόρατος για την απόφαση τους αυτή οπωσδήποτε αποτέλεσαν το προσφυγικό ζήτημα (αποδεικνύοντας περίτρανα ότι οι κοινωνίες συναθροίζονται κάτω από τη σκέπη του φόβου και τείνουν προς τον συντηρητισμό) , και σαφέστατα το ζήτημα Τουρκία, όπου οι Βρετανοί δεν είδαν με καλό μάτι (και δικαίως) ούτε την άρση της βίζα για 70 εκατομμύρια Τούρκους ούτε βεβαίως την προοπτική ένταξης.
Το ξήλωμα του πουλόβερ ξεκίνησε. Σειρά έχει η πολύπαθη κοινωνικά Ισπανία, ειδικά τους Podemos, για τους οποίους το brexit ήτο βούτυρο στο ψωμί τους. Ακολουθεί κατά πόδας η Ιταλία με το δικό της δημοψήφισμα και δεν αποκλείεται η χώρες του Βορρά Ολλανδία, Δανία να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.
Για να είμαστε δίκαιοι, έξυπνα χειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση το ζήτημα, προλαβαίνοντας να πάρει τα 7,5 δις πριν το δημοψήφισμα. Τη δεινή θέση της Ευρώπη αυτή τη στιγμή, οφείλει γρήγορα να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα, να κλείσει γρήγορα και με ευνοϊκούς όρους τα εργασιακά τον Οκτώβριο, να ανακάμψουμε, διότι έρχονται εξαιρετικά αβέβαιες εποχές.
Από εδώ και στο εξής χρειαζόμαστε πραγματική ηγεσία.
