Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Ντουάιτ Αιζενχάουερ, προσπάθησαν να αποκρύψουν έγγραφα των ΝΑΖΙ που περιήλθαν στην κατοχή τους και αποδείκνυαν πως ο πρώην Βασιλιάς Εδουάρδος ο 8ος, είχε κάθε διάθεση να συνάψει ειρήνη με τον Αδόλφο Χίτλερ, σύμφωνα με έγγραφα που δημοσιεύτηκαν στο Λονδίνο.
Το Εθνικό Αρχείο, δημοσίευσε τα εν λόγω έγγραφα την Πέμπτη. Τα έγγραφα αυτά της βρετανικής κυβέρνησης, βρίσκονταν στην μυστική υπόγεια αποθήκη της αίθουσας του Υπουργικού Συμβουλίου, όπου υπάρχουν και άλλα έγγραφα «δύσκολα και ευαίσθητα» που δεν χωρούν εκεί που κρατούνται τα επίσημα ντοκουμέντα.
Ανάμεσα στα έγγραφα αυτά, ένα σημείωμα του Τσόρτσιλ του 1953, το οποίο χαρακτηρίζεται «άκρως απόρρητο» και εξηγεί την ύπαρξη πολλών τηλεγραφημάτων με αναφορές για τον Δούκα του Γουίντσορ.
«Ήταν απόλυτα πεπεισμένος πως αν είχε παραμείνει στον θρόνο του, ο πόλεμος θα είχε αποφευχθεί καθώς περιγράφει τον εαυτό του ως θερμό υποστηρικτή ενός ειρηνικού συμβιβασμού με τη Γερμανία» αναφέρει ένα τηλεγράφημα από τη Λισσαβόνα, όπου ο δούκας έμενε τον Ιούλιο του 1940. «Ο Δούκας πιστεύει με βεβαιότητα πως η συνέχιση του βομβαρδισμού, θα σπρώξει την Αγγλία προς την ειρήνη».
Ο Εδουάρδος παραιτήθηκε ώστε να μπορέσει να παντρευτεί μια Αμερικανίδα ζωντοχήρα, την Ουόλις Σίμπσον. Το ζευγάρι έμεινε στη Γαλλία, όμως όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μετακόμισαν στην Ισπανία. Η κυβέρνηση της Μαδρίτης, μέχρι πρότινος ουδέτερη αλλά φιλικά προσκείμενη στη Γερμανία, ζήτησε καθοδήγηση από την Γερμανία για το τι θα έπρεπε να κάνει με το ζεύγος. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, φον Ρίμπεντροπ απάντησε, ρωτώντας αν θα μπορούσαν να μείνουν εκεί. Έπειτα διέταξε την παρακολούθηση του σπιτιού τους.
Το ενδιαφέρον του Ρίμπεντροπ αναθερμάνθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν έμαθε πως ο δούκας σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις «μιλούσε ενάντια στον Τσόρτσιλ και στον πόλεμο αυτό». Ενώ σκεφτόταν τι στάση θα έπρεπε να κρατήσει, ο δούκας και η δούκισσα αναχώρησαν για την Πορτογαλία, όπου συνέχισαν να κάνουν αντίστοιχα σχόλια. Τότε οι Ναζί αποφάσισαν να ενεργήσουν.
«Πείστε τους ή αναγκάστε τους»
«Ο δούκας θα πρέπει να επιστρέψει στην Ισπανία υπό οποιεσδήποτε συνθήκες» έγραφε ο Ρίμπεντροπ, προσθέτοντας πως θα έπρεπε «είτε να πειστούν, είτε να αναγκαστούν» να παραμείνουν εκεί. Το σχέδιό του έπειτα προέβλεπε να προσφέρει στον δούκα «την πραγματοποίηση οποιασδήποτε επιθυμίας» συμπεριλαμβανομένης και της «ανάληψης του Αγγλικού θρόνου».
Ο Τσόρτσιλ εν τω μεταξύ, αντιμετώπιζε τον κίνδυνο να βρεθεί με έναν μονάρχη στα χέρια των Ναζί. Έκανε τον δούκα κυβερνήτη στις Μπαχάμες. Όταν οι Windsors ήταν έτοιμοι να φύγουν από την Ευρώπη, ο Τσόρτσιλ απείλησε τον Εδουάρδο, ο οποίος διατηρούσε τιμητική θέση στο στράτευμα, με στρατοδικείο. Ο Ρίμπεντροπ που δεν ήθελε να αφήσει αυτό το πλεονέκτημα να γλιστρήσει από τα χέρια του, εξαπέλυσε την «επιχείρηση Willi» ώστε να πείσει τους Windsors να επιστρέψουν στην Ισπανία, στην ανάγκη απαγάγοντάς τους. Παρά τις απόπειρες για σαμποτάζ και τις απειλές για βομβαρδισμούς, οι Γερμανοί απέτυχαν.
Το σχέδιο ήταν «να πειστεί ο δούκας να εγκαταλείψει τη Λισσαβόνα σε ένα αυτοκίνητο σα να πήγαινε μια μακρά βόλτα και έπειτα να περάσει τα σύνορα σε συγκεκριμένο σημείο, όπου η ισπανική μυστική αστυνομία θα του εξασφάλιζε ένα ασφαλές πέρασμα» σύμφωνα με το σημείωμα του Ρίμπεντροπ.
Τα τηλεγραφήματα που περιγράφουν την επιχείρηση βρέθηκαν το 1945, όταν το καθεστώς του Χίτλερ κατέρρευσε. Όταν πέρασαν στην βρετανική κυβέρνηση, ο Κλέμεντ Άτλι, που είχε αντικαταστήσει τον Τσόρτσιλ στην πρωθυπουργία, έγραψε προς τον προκάτοχό του του, λέγοντας πως η δημοσίευση τους «ίσως προκαλέσει το μεγαλύτερο δυνατό κόστος». Ο Τσόρτσιλ απάντησε, συμφωνώντας και εκφράζοντας την ελπίδα πως ίσως θα ήταν δυνατό να «καταστραφούν όλα τα ίχνη» αυτών των αρχείων.
Το σχέδιο δημοσίευσης
Όμως όταν ο Τσόρτσιλ επέστρεψε στην εξουσία το 1951, έμαθε έντρομος πως ο Άτλι, άλλαξε άποψη, πιθανότατα έπειτα από παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών, Έρνεστ Μπέβιν. Οι ιστορικοί της Ουάσινγκτον πρότειναν να δημοσιευτούν τα τηλεγραφήματα των Ναζί.
Το 1953, ο Τσόρτσιλ, έγραψε προς τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ, εκφράζοντας τους φόβους του πως «ίσως άφηναν την εντύπωση πως ο δούκας βρισκόταν σε στενή επαφή με τους Γερμανούς πράκτορες και πως άκουγες τις προτάσεις τους». Ο Αϊζενχάουερ, ο οποίος είχε υπάρξει ο επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων, είχε δει τα τηλεγραφήματα το 1945, όμως πίστευε ότι τα είχε επιτυχώς συγκαλύψει, υποστηρίζοντας «προφανώς είχαν δημιουργηθεί με κάποια ιδέα προώθησης της γερμανικής προπαγάνδας». Δεν ήταν όμως ενήμερος πως ένας σχετικός φάκελος είχε περάσει στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Την δεκαετία του 1950, ο Βρετανός ιστορικός που ήταν επικεφαλής της ομάδας που προετοίμαζε τα προς δημοσίευση έγγραφα, απείλησε να παραιτηθεί αν τα έγγραφα αυτά παραλείπονταν. Τελικώς δημοσιεύτηκαν το 1957, με τον δούκα να τα χαρακτηρίζει «εξ ολοκλήρου κατασκευασμένα».
