“Αμφιβολίες” και “βεβαιότητα”…
Θανάσης Κ.
Κάποια σχόλια για τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.
* Πρώτον, υπήρξε όντως αύξηση της συμμετοχής της “βάσης” (σε σχέση με τις αντίστοιχες εσωκομματικές εκλογές του 2017), αλλά μέχρις εκεί.
Ούτε “θεαματική”, ούτε “εκπληκτική” ούτε “ολική επαναφορά”.
212 χιλιάδες είχαν πάει το 2017 και προέκυψε το ΚΙΝΑΛ του 8%.
Τώρα πήγαν ένα τρίτο (30%) παραπάνω: 270 χιλιάδες!
Σημαντική βελτίωση, αλλά τίποτε το “ανατρεπτικό” (μέχρις στιγμής τουλάχιστον)…
Αν τα πράγματα πήγαιναν “αναλογικά”, αυτό θα προεξοφλούσε ότι η εκλογική δύναμη του ΚΙΝΑΛ μπορεί να ανέβει – ας πούμε – κατά 30%, δηλαδή από το 8% στο 11! Μέχρις εκεί…
Βέβαια τα πράγματα δεν πάνε αναλογικά! Για παράδειγμα, στις εσωκομματικές της ΝΔ, το 2016, είχαν συμμετάσχει πάνω από 400 χιλιάδες μέλη. Δηλαδή διπλάσιοι απ’ ότι στο ΚΙΝΑΛ ένα χρόνο αργότερα…
Αλλά στις εκλογές του 2019, η ΝΔ δεν πήρε διπλάσιες ψήφους (από το ΚΙΝΑΛ). Πήρε πενταπλάσιες σχεδόν…
Άρα τα πράγματα δεν πάνε καν αναλογικά…
Για να έχετε μια καλύτερη εικόνα για το τι ακριβώς συνέβη:
Οι δύο υποψήφιοι που πέρασαν στο δεύτερο γύρο είχαν και οι δύο καταμετρημένους προσωπικούς “στρατούς” οπαδών.
— Ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε πάρει 150 χιλιάδες περίπου προσωπικούς σταυρούς στις ευρωεκλογές. Κι από αυτές κατάφερε να κινητοποιήσει προχθές τα δύο τρίτα περίπου, δηλαδή περί τις 100 χιλιάδες.
— Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πάρει επίσης περί τις 150 χιλιάδες ψήφους για το προσωπικό του Κόμμα, το ΚΙΔΗΣΟ. Από αυτούς κατάφερε να κινητοποιήσει περίπου τους μισούς, περί τις 73 χιλιάδες.
Το σύνολο των “προσωπικών στρατών” που είχαν εκ των προτέρων “διαθέσιμους” οι δύο επικρατέστεροι ξεπερνά το σύνολο όσων πήγαν και ψήφισαν τελικά!
Και οι μη “στρατευμένοι” ψηφοφόροι (που ψήφισαν τους 4 υπόλοιπους υποψηφίους) δεν ξεπερνούν τις 100 χιλιάδες (36% του συνόλου!).
Ε δεν το λες και “μαζική συμμετοχή” της κοινωνίας…
Μάλλον “εκκαθάριση λογαριασμών” ανάμεσα σε “κομματικούς μηχανισμούς” το λες…
Αυτά δεν τα γράφω για να “υποτιμήσω” ό,τι έγινε την περασμένη Κυριακή…
Τα γράφω μάλλον για να “προσγειώσω” όσους ήδη πετάνε στα σύννεφα.
Το τι θα κάνει το ΚΙΝΑΛ τελικά εξαρτάται από το τι θα συμβεί από δω και στο εξής:
Από τα “κενά” που θα τους αφήσουν οι “μεγάλοι” να “χωθεί” ανάμεσά τους.
Για την ώρα κατάφερε να “σταθεί”. Όχι να προχωρήσει πολύ…
Ας σχολιάσουμε τώρα όσα ακούγονται από τους δύο “μονομάχους” της επόμενης Κυριακής:
— Έχει δίκιο ο Γιώργος Παπανδρέου όταν λέει ότι η ηλικία (του αντιπάλου του) δεν φέρνει αναγκαστικά την “ανανέωση” (του Κόμματός)…
— Από την άλλη πλευρά, βέβαια, έχει δίκιο και ο Νίκος Ανδρουλάκης, όταν απαντά ότι ο διαμοιρασμός την διοικητικών θέσεων του κράτους κατά την περίοδο 2012-15 με “ποσοστώσεις” 4-2-1 μεταξύ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, έγινε ένα χρόνο ΠΡΙΝ αναλάβει ο ίδιος Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ. Άλλα κακώς του το “χρεώνει” ο ΓΑΠ…
Εκείνο που δεν λένε βέβαια, και οι δύο, είναι ότι με τέτοιους είδους ποσοστώσεις μοιράζουν τις διοικητικές θέσεις του κράτους όλες οι κυβερνήσεις συνασπισμού! Όλες…
Αυτό συμβαίνει σήμερα (και όλα τα προηγούμενα χρόνια) στη Γερμανία, για παράδειγμα. Και στις Ιταλία και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία και στην Ολλανδία και στο Βέλγιο κλπ.
Παντού όπου κυβερνούν συνασπισμοί κομμάτων αυτό κάνουν!
* Κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί ακόμα ότι αυτό που έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009, δηλαδή το opengov – ή “διαφάνεια”, όπως λέγεται – δεν θεσμοθέτησε αξιοκρατικές προσλήψεις μετακλητών στο δημόσιο.
Απλώς επέτρεπε να δημοσιοποιούνται αμέσως τα βιογραφικά όσων προσλαμβάνονται σε θέσεις μετακλητών στο δημόσιο. Πράγμα που έτσι κι αλλιώς δημοσιευόταν στα ΦΕΚ και πριν…
Αυτό δεν έφερε καμία “αξιοκρατία”. Απλώς επέτρεψε στον ΓΑΠ να παρακάμψει την κομματική επετηρίδα και να προσλαμβάνει τους “κολλητούς” του τότε. Πράγμα για το οποίο τον κατηγόρησαν στη συνέχεια οι πάντες, και η αντιπολίτευση και ο Τύπος και το ίδιο το Κόμμα του.
Την κα, Τίνα Μπιρμπίλη τη θυμάται κανείς. Τον κ. Δημήτρη Δρούτσα; Είχαν πολύ καλά “βιογραφικά”…
Τον κ. Βαρουφάκη; Κι αυτός από “κολλητός” του ΓΑΠ ξεκίνησε, αλλά μετά τον “αξιοποίησε” ο Τσίπρας. Και… “προκόψαμε”! Αλλά από βιογραφικό ήταν πολύ καλός…
Την πραγματική αξιολόγηση επιχείρησαν να την φέρουν αργότερα, οι κυβερνήσεις της περιόδου 2012-15, υπό την λυσσαλέα αντίδραση των συνδικαλιστών του Δημοσίου: του ΠΑΣΟΚ (βεβαίως, βεβαίως), σύμπασας της Αριστεράς (ασφαλώς) ενίοτε και της ΝΔ (για να είμαστε δίκαιοι).
Τελικά όταν ήλθε ο Τσίπρας, το 2015 ανέτρεψε όλη των προεργασία που είχε ήδη γίνει για να εφαρμοστεί, επιτέλους, η αξιολόγηση στο Δημόσιο.
Αλλά το opengov. το κράτησε ο Τσίπρας, χωρίς πρόβλημα…
Γιατί απλούστατα, το opengov. δεν είχε καμία σχέση με την αξιολόγηση…
* Και κάτι ακόμα: το να δημοσιοποιούνται αμέσως και αυτόματα οι σπουδές και οι προϋπηρεσία όσων αναλαμβάνουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, δεν λέει και πολλά πράγματα, αφού δεν γίνονται γνωστά τα αντίστοιχα προσόντα των άλλων υποψηφίων που παρακάμφθηκαν. Οπότε δεν υπάρχει καμία “διαφάνεια” για το αν πράγματι επιλέχθηκαν οι “καλύτεροι”.
Ύστερα οι σπουδές και η προϋπηρεσία δεν λένε αναγκαστικά τα πάντα. Για θυμηθείτε τα “φοβερά βιογραφικά” που επέδειξαν διάφοροι – οι οποίοι κατά καιρούς, ήλθαν, πέρασαν και διόλου δεν τους “νοσταλγούμε” εκ των υστέρων…
Ακόμα και βραβεία Νόμπελ στην Οικονομία είχαν υποστηρίξει τα χρόνια 2010-15 ότι η Ελλάδα έπρεπε να βγει από το ευρώ! Θυμηθείτε για παράδειγμα τον Joseph Stiglitz ή τον Paul Krugman. Και οι δύο έχουν “εξαίρετα βιογραφικά”, αλλά ευτυχώς που δεν τους ακούσαμε τότε…
Θυμίζω ακόμα ότι το δραματικό πρώτο εξάμηνο του 2015, η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα έφερε στην Ελλάδα καμιά 200αρια “ειδικούς” από το εξωτερικό, να μας εξηγήσουν πώς μπορούμε να αρνηθούμε να πληρώσουμε το “επαχθές” χρέος μας!
Οι περισσότεροι είχαν “εντυπωσιακά βιογραφικά”! Αλλά τις εισηγήσεις τους τις πέταξε τελικά στον κάλαθο των αχρήστων ο ίδιος ο Τσίπρας (και πολύ καλά έκανε). Κρίμα, γιατί από “βιογραφικά” σκίζανε…
Συμπέρασμα: το opengov, χωρίς αξιολόγηση στο Δημόσιο είναι απλώς μια βιτρίνα που επιτρέπει στον εκάστοτε Πρωθυπουργό να προσλαμβάνει τους “κολλητούς” του και να τους προβάλλει ως “φωστήρες“.
Η αξιολόγηση στο Δημόσιο θα ήταν όντως μεγάλη τομή. Αλλά την αξιολόγηση δεν την τόλμησε ο ΓΑΠ…
Άλλοι την τόλμησαν αργότερα – κι άλλοι την κατεδάφισαν ακόμα πιο μετά. Όμως εμείς τώρα δεν μιλάμε γι’ αυτό που όντως χρειάζεται: την αξιολόγηση!
Μιλάμε για το…opengov, που θεσμοθετήθηκε, αλλά δεν άλλαξε τίποτε το ουσιαστικό…
* Ο ΓΑΠ στην πραγματικότητα ήταν συχνά αντίθετος με πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Όπως η αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου…
Αυτό το πρότεινε ο Αντώνης Σαμαράς το 2010, λίγο αργότερα το υιοθέτησε η Τρόϊκα (που άρχισε να καταλαβαίνει ότι το πρώτο μνημόνιο δεν έβγαινε), αλλά …διαφώνησε κατηγορηματικά ο ΓΑΠ την άνοιξη του 2011!
Και μάλιστα απείλησε να βγάλει νόμο να το… απαγορεύει! Αυτή ήταν και η πρώτη του ρήξη με την Τρόικα…
Σκεφτείτε, η Ελλάδα βρισκόταν στα όρια της χρεοκοπίας, πήρε τεράστιο δάνειο για να το αποφύγει, της χρέωσαν ιλιγγιώδη επιτόκια που προφανώς δεν μπορούσε να αποπληρώσει, αναγκαζόταν να βάζει φόρους και να κάνει περικοπές για να εξυπηρετήσει τα χρέη της και η κυβέρνηση ΓΑΠ δεν ήθελε να αξιοποιήσει την τεράστια αδρανή περιουσία του Δημοσίου…
Την οποία επί δεκαετίες τη λεηλατούν διάφορα κυκλώματα…
Στο δεύτερο μνημόνιο ο Σαμαράς συμπεριέλαβε την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου κι έτσι ξεκίνησε το Ελληνικό, τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια, το παράκτιο μέτωπο και οι συμβάσεις παραχώρησης διαφόρων δημοσίων υποδομών (Εγνατία, λιμάνια κλπ.) …
Όταν ήλθε ο Τσίπρας το 2015, άλλα απ’ αυτά ακύρωσε, άλλα τα σταμάτησε, άλλα απλώς τα καθυστέρησε, ενώ κάποια τα προχώρησε αλλά με δυσμενέστερους όρους για τη χώρα (ΟΣΕ, ΔΕΗ κλπ).
Τελικά υποθήκευσε ολόκληρη την περιουσία του Δημοσίου για 99 χρόνια!
Προσέξτε, όταν κατατέθηκε η πρόταση για αξιοποίηση της αδρανούς περιουσίας του Δημοσίου, ο ΓΑΠ ήταν αντίθετος και ο Τσίπρας κατήγγειλε “ξεπούλημα”.
Ο Σαμαράς την προχώρησε, ο Τσίπρας τελικά έκανε κάτι χειρότερο από “ξεπούλημα”, την υποθήκευσε – και ο ΓΑΠ ακόμα δεν κατάλαβε…
Ωραίος “μεταρρυθμιστής”.
* Και κάτι τελευταίο: οι κυβερνήσεις του ΓΑΠ έφεραν το πρώτο μνημόνιο (που δεν έβγαινε) κι ύστερα δεν υλοποιούσαν τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για λογαριασμό της χώρας.
Ήταν τότε που ο Σοϊμπλε, και ολόκλήρη η Τρόϊκα και οι περισσότεροι εταίροι μας τσίριζαν κάθε τόσο: implementation-implementation!
Δηλαδή: εφαρμόστε επιτέλους, αυτά που αναλάβατε.
Η κυβέρνηση των “κολλητών” που αναδείχθηκε από το opengov του ΓΑΠ και προβλήθηκε από τη “διαφάνεια” δεν εφάρμοζε παρά ελάχιστα…
Ύστερα ήλθε η κυβέρνηση Σαμαρά τέλη Ιουνίου του 2012 και μέσα σε πέντε μήνες, ως τα τέλη Νοεμβρίου του 2012 εφάρμοσε πλήρως 88 προαπαιτούμενα που εκκρεμούσαν (από τις “λαμπρές” κυβερνήσεις του opengov).
(Ας ρωτήσει κάποιος τον τότε υπουργό Οικονομικών και σημερινό Διοικητή της Τράπεζας Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα, τι έγινε και τι μάχη δόθηκε τότε για να εκκαθαριστούν όλες εκείνες οι “εκκρεμότητες”…)
Από τότε οι “δανειστές” έπαψαν να φωνάζουν για implementation!
Τότε πήρε η χώρα την τεράστια δόση 53,5 δισεκατομμυρίων, και σώθηκε από Grexit. To οποίο πολλοί εύχονταν, κάποιοι επιδίωκαν και οι περισσότεροι το θεωρούσαν αναπόφευκτο.
Η κυβέρνηση του 4-2-1 έκανε μέσα σε πέντε μήνες αυτά που η κυβέρνηση των “κολλητών” του opengov είχε αφήσει σε εκκρεμότητα επί 2,5 χρόνια.
Και τώρα κουνάνε και το δάχτυλο…
Μάλλον κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα ούτε τι έγινε την προηγούμενη δεκαετία ούτε τι διακυβεύεται σήμερα…
ΥΓ. Έκανε πολύ καλά ο Ανδρέας Λοβέρδος – ο οποίος έχασε τη δεύτερη θέση την περασμένη Κυριακή για 3,5 χιλιάδες μόλις απο τον ΓΑΠ – να στηρίξει δημόσια τον πρώτο, Νίκο Ανδρουλάκη.
Να σημειωθεί ότι η διαφορά Ανδρουλάκη-Παπανδρέου την περασμένη Κυριακή ήταν 27 χιλιάδες ψήφοι. Σε σύνολο ψηφισάντων 270 χιλιάδες, και με τρείς μικρότερους υποψηφίους που έμειναν εκτός εμμέσως ή αμέσως να στηρίζουν Παπανδρέου…
Οπότε η διαφορά ανάμεσα στους δύο μονομάχους της επόμενης Κυριακής, ουσιαστικά έμοιαζε να έχει εκμηδενιστεί.
Με τη δημόσια τοποθέτησή υπέρ του Ανδρουλάκη, ο Λοβέρδος “καθάρισε” την τελική εκλογή…
Τουλάχιστον στον Ανδρουλάκη, λόγω ηλικίας, μπορούμε να πιστώσουμε το benefit of the doubt (το “προνόμιο της αμφιβολίας”).
Στο ΓΑΠ δεν υπάρχει κανένα benefit – και κανένα doubt.
Υπάρχει μόνο the certainty of calamity: η βεβαιότητα της συμφοράς!
Κι όχι μόνο για το ΚΙΝΑΛ, βέβαια…
