Του Θανάση Κ.
Δύο μεγάλοι πολιτικοί σεισμοί έγιναν τις τελευταίες εβδομάδες διεθνώς.
Στην Αργεντινή και στην Ολλανδία. Και στις δύο κέρδισαν καθαρά οι “δεξιοί” – ή “ακροδεξιοί” – υποψήφιοι. Και μάλιστα και στις δύο κόντρα στα προγνωστικά…
Στην Αργεντινή εξελέγη – σχετικά άνετα – Πρόεδρος ο Xavier Millei (Χαβιε Μιλι), “ακροδεξιός λαϊκιστής” υποψήφιος, όπως τον παρουσιάζουν σήμερα τα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Να σημειωθεί ότι, ενώ οι δημοσκοπήσεις τον έβρισκαν ως την τελευταία στιγμή πίσω από τον αντίπαλό του Sergio Massa, τελικά ο Μιλι κέρδισε με 55,69%, δηλαδή πάνω από 11 μονάδες μπροστά από τον Μάσσα! Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαφορά πρώτου-δεύτερου σε Προεδρικές εκλογές στην Αργεντική.
Το σύνθημά του Μιλλι – “θα τα αλλάξω όλα” – βρήκε τεράστια απήχηση στο εκλογικό σώμα της χώρας.
Ο ίδιος το πέρασε συμβολικά στην προεκλογική του εκστρατεία κραδαίνοντας ένα… ηλεκτρικό πριόνι. Εξ ού και τα Μέσα Ενημέρωσης τον παρουσίαζαν… “ο τρελός με το πριόνι”.
Αλλά ο λαός της Αργεντινής ΔΕΝ το είδε έτσι. Το να “αλλάξουν όλα” είναι εκεί αίτημα βαθιά ριζωμένο επί δεκαετίες. Το υποσχέθηκαν διάφοροι “συστημικοί” πολιτικοί – και διάφοροι δικτάτορες πιο πριν – αλλά δεν το κατάφερε κανείς…
Η Αργεντινή είναι ουσιαστικά μια πάμπλουτη χώρα:! Σε φυσικούς πόρους, Γεωργία, Κτηνοτροφία και με σχετικά ομοιογενή πληθυσμό. Στις αρχές του 20ου Αιώνα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις πιο πλούσιες διεθνώς. Αλλά στην πορεία – και παρ’ ό,τι δεν δοκιμάστηκε από κανέναν από τους πολέμους που συγκλόνισαν την Ευρώπη – η Αργεντινή αντί να προκόψει, κατέρρευσε!
Πώς είναι δυνατό μια από τις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο να βρίσκεται σε χρόνια κατάρρευση και φτώχεια; Αυτό κανένας “λογικός” δεν μπόρεσε να το απαντήσει ως τώρα. Οπότε το εκλογικό σώμα εξέλεξε τον…”τρελό με το πριόνι”.
Ένα χρόνο πριν στη Βραζιλία είχε συμβεί το ακριβώς αντίθετο: Ο “ακροδεξιός” προηγούμενος Πρόεδρος Μπολσονάρο έχασε τις εκλογές (με μικρή διαφορά ωστόσο) και τις κέρδισε ο παλαίμαχος αριστερός Λούλα Ντα Σίλβα…
Τότε, τα συστημικά μέσα στη Δύση – με πρώτους τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ – πανηγύρισαν που έφυγε ο κακός “ακροδεξιός Μπολσονάρο – και εξελέγη ο “προοδευτικός” Λούλα.
Κι ύστερα τους ήλθε η “ψυχρολουσία”, όταν ο “δικός τους” Ντα Σίλβα αποδείχθηκε πολύ πιο “φιλορώσος” από τον προηγούμενο “ακροδεξιό” Μπολσονάρο. Τον οποίο κάποιοι στην Ουάσιγκτον αρχίζουν να… “νοσταλγούν” πλέον.
Όμως ο Μπολσονάρο, έχασε οριακά – παρ’ ό,τι οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν να πάθει πανωλεθρία. Ενώ το κόμμα του αναδείχθηκε πολύ ισχυρό στη Βουλή…
Στη Βραζιλία, λοιπόν, ο δεξιοί έχασαν τις Προεδρικές εκλογές, στην Αργεντινή τις κέρδισαν, αλλά και στις δύο χώρες, οι δεξιοί πήγαν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Και στις δύο, δεξιά και ακροδεξιά είναι ανερχόμενες δυνάμεις μέσα στην κοινωνία.
Αυτό είναι κάτι που ο “προοδευτικός κόσμος” και η “προοδευτική διανόηση” διεθνώς δεν μπορούσε αρχικά να το πιστέψει, δυσκολεύτηκε πολύ να το παραδεχθεί – και τώρα που το βλέπει να συμβαίνει ολούθε – δεν μπορεί να το κατανοήσει.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα και νέο “χαστούκι”. Στην Ολλανδία κέρδισε καθαρά ο “ακροδεξιός” Βίλντερς. Και εδώ – τί σύμπτωση – πήγε πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τον μετρούσαν οι δημοσκοπήσεις ως την τελευταία στιγμή. Τον έβλεπαν να ανεβαίνει, αλλά προεξοφλούσαν ότι θα έλθει τρίτος. Για την ακρίβεια προέβλεπαν ότι κανένα από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα δεν θα έβγαζε πάνω από 20% και πως το κόμμα του Βίλντερς θα έπαιρνε μέχρι 16%…
Τελικά ήλθε πρώτος ο Βίλτνερς με 23,5% με το δεύτερο κόμμα να ακολουθεί από απόσταση με μόλις 15,3% και το τρίτο (το μέχρι πρόσφατα κόμμα του Πρωθυπουργού Mark Rutte) από κοντά με 15,1%.
Κι εδώ έχουμε λοιπόν πολύ σοβαρή υποτίμηση του ρεύματος που είχε εμφανιστεί προεκλογικά.
Και κάτι ακόμα: εμφανίζουν τον Βίλντερς – στην πραγματικότητα των “δαιμονοποιούν” – ως “ξενοφοβικό”, “ρατσιστή”, “ακροδεξιό”, “Τράμπ της Ολλανδίας”…
Αλλά οι ίδιοι που τα λένε όλα αυτά, παραδέχονται ότι και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα πολύ πιο συστημικά κόμματα, έχουν παραπλήσιες απόψεις! ‘Η έχουν αναγκαστεί να μετακινηθούν σαφώς δεξιότερα απ’ ό,τι στο παρελθόν. Μεταξύ άλλων και το μέχρι χθες βασικό κυβερνητικό κόμμα, υπό τη νέα ηγέτιδά του (Κουρδικής καταγωγής μάλιστα) εξέφρασε απόψεις δραστικού περιορισμού της παράνομης μετανάστευσης.
Κι ένα ακόμα που διασπάστηκε από το Κέντρο και βγήκε τέταρτο, έχει παραπλήσιες απόψεις.
Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί ο Βίλτνερς είναι τόσο “ακραίος”, όταν αντίστοιχες απόψεις εκφράζουν πλέον και πολύ πιο “συστημικά”
κόμματα;
Γιατί, πολύ απλά, η λεγόμενη “προοδευτική” διανόηση έχει την κακή συνήθεια να δαιμονοποιεί τους αντιπάλους της. Και πολύ συχνά να συγχωρεί πολύ πιο ακραίες συμπεριφορές από τους “δικούς” της…
Κι αυτό κλονίζει συνεχώς και φθείρει ανεπανόρθωτα της αξιοπιστία της…
* Το πιο σοβαρό ωστόσο, δεν ήταν τα νέα που ήλθαν από την Αργεντινή πριν τρείς βδομάδες ούτε τα νέα που ήλθαν από την – πολύ πιο κοντινή μας Ολλανδία – την περασμένη εβδομάδα…
Στη Γερμανία ήταν γνωστό από καιρό, ότι το ακροδεξιό ΑfD έχει εκτοξευθεί δημοσκοπικά στη δεύτερη θέση με 22%, λίγο πίσω από το Χριστιανοδημοκρατικό που έρχεται πρώτο (με 27%, αλλά χωρίς ανοδική τάση), και πολύ πάνω από όλα τα κυβερνητικά Κόμματα της Κεντροαριστεράς, τα οποία, με μια λέξη… καταποντίζονται!
Όμως δεν ήταν αυτό που τρόμαξε τους πάντες αυτή τη φορά. Εδώ άλλο ήταν το πολύ ανησυχητικό:
Η Shara Wagenknecht ως πέρσι συμπρόεδρος του Αριστερού Κόμματος DeLinke, ανήγγειλε ότι αποχωρεί από το κόμμα της με εννιά συνολικά βουλευτές ..
Και γιατί αυτό πανικόβαλε τους πάντες;
Γιατί η κα Wagnenknecht που προέρχεται από την Ανατολική Γερμανία και είχε διατελέσει Ευρωβουλευτίνα της Αριστεράς, αλλά και Κοινοβουλευτική εκπρόσωπός της Αριστεράς στη Γερμανική Βουλή, λέει εδώ και καιρό πράγματα, που όταν τα λένε άλλοι πολιτικοί, που ΔΕΝ προέρχονται από τα “βάθη” της Αριστεράς, τους κατακεραυνώνουν άπαντες ως… “ακροδεξιούς”!
Υποστηρίζει, για παράδειγμα, ότι η σημερινή Αριστερά του “lifestyle” ασχολείται πολύ με τις “αντωνυμίες” και τα υπόλοιπα ζητήματα του “woke culture” (των… 69 διαφορετικών “φύλλων” κλπ) και με τα “ρατσιστικά στερεότυπα”, και δεν ασχολείται με την πραγματική φτώχεια και το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.
Υποστηρίζει ακόμα ότι η μετανάστευση ανθρώπων που δεν έχουν καμία πιθανότητα να πάρουν άσυλο – αφού δεν το δικαιούνται και έχουν μπει παράνομα – “πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει, γιατί έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της χώρας μας (της Γερμανίας)”.
Και κάτι ακόμα: δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην Οικονομία με τρόπο που δεν συνηθίζουν οι παραδοσιακοί Αριστεροί:
“Αν η οικονομία καταρρεύσει” δήλωσε προχθές, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές. Όλα αυτά θα καταρρεύσουν επίσης – κι αυτά μαζί με την Οικονομία”…
Η δήλωσή της αυτή, υπονοούσε πώς η βιασύνη να εφαρμοστούν οι κλιματικοί στόχοι (για μηδενικούς ρύπους ως το 2050) ήδη οδηγεί σε αποβιομηχάνιση της Γερμανία. Και σε κατάρρευση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και του κοινωνικού κράτους.
Αυτά όσοι τα λένε στην Ολλανδία ή στη Γαλλία ή στην Ιταλία ή στην Ισπανία είναι “ακροδεξιοί”. Τώρα στη Γερμανία τα λένε πολιτικοί από τα βάθη της πιο “αριστερής”… Αριστεράς! Ακριβώς τα ίδια. Ενίοτε και πιο απερίφραστα…
Θέλετε και το πιο “νόστιμο”;
Όταν πρωτοακούστηκε ότι η κα. Wagenknecht φτιάχνει δικό της κόμμα, από το “ανερχόμενο” ακροδεξιό AfD επιχείρησαν να την… τρολάρουν!
— Βρε καλώς την! δήλωσαν ειρωνικά…
Δεν χρειάζεται να κάνετε νέο κόμμα, κυρία μου. Μπορείτε να έλθετε σε μας. Αυτά ακριβώς υποστηρίζουμε εδώ και καιρό.
Λίγα 24ωρα αργότερα, όμως, τους κόπηκε η διάθεση για αστεία.
Στην πρώτη – άτυπη – σφυγμομέτρηση που έγινε, 27% των Γερμανών δήλωσαν ότι θα μπορούσαν να ψηφίσουν το νέο κόμμα της κας Wagenknecht (που ακόμα δεν έχει υπάρξει).
27% όταν πρώτοι δημοσκοπικά έρχονται οι Χριστιανοδημοκράτες με ίδιο ποσοστό και δεύτεροι οι ακροδεξιοί AfD με 22%!
Και μόνο το γεγονός ότι με το που εξαγγέλλεται ένα τέτοιο κόμμα, με τέτοιες απόψεις, έχει τέτοια απήχηση, δείχνει ότι η κοινωνία τις έχει ήδη εναγκαλιστεί και αναζητά κάποιον να τις εκφράσει. Ως τώρα τις εξέφραζε το ακροδεξιό AfD.
Τώρα βάζει υποψηφιότητα να τις εκφράσει και το ακροαριστερό νέο Κόμμα της κας. Wagenknecht. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά ζητήματα που τα “καθεστωτικά” κόμματα δεν εκφράζουν, γεγονός που αφήνει τεράστια περιθώρια να αναδειχθούν ΜΗ συστημικά κόμματα.
* Πέρα, όμως από την “ακροαριστερή” κα. Wagenknecht που στρέφεται “στα δεξιά” και η Γερμανική Κεντροαριστερά που κυβερνά, αναγκάζεται και η ίδια να κινηθεί δεξιότερα. Αυτό φάνηκε με την απόφαση των Πράσινων να δεχθούν ενεργειακές απόψεις που μέχρι τώρα αναθεμάτιζαν. Με αποτέλεσμα η Νεολαία του Πράσινου κόμματος να καταγγέλλει το ίδιο το Κόμμα της για μετακίνηση προς τα “δεξιά”. Στη Γερμανία όπως φαίνεται, όλοι στα δεξιά μπατάρουν πια…
Επίσης στην Ισπανία ο Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός Σάντσεθ, παρ’ ό,τι βγήκε μακράν δεύτερος στις πρόσφατες εκλογές κατάφερε τελικά να σχηματίσει εύθραυστη κυβερνητική πλειοψηφία, συνεργαζόμενος με… αποσχιστικά κόμματα! Σοκαρισμένη ολόκληρη η κοινωνία διαδηλώνει στα πεζοδρόμια ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη δεξιά και την άκρα δεξιά που ήδη βρίσκονταν σε άνοδο από πριν.
Εκείνο που δεν λέγεται βέβαια, είναι ότι ο Σάντσεθ κατάφερε να συγκρατήσει την πτώση του “Κεντροαριστερού” Κόμματος του, υιοθετώντας “δεξιές” πολιτικές εδώ και χρόνια – ιδιαίτερα στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης. Όπου η Ισπανική Σοσιαλιστική Κυβέρνηση του Σάντσεθ είχε υιοθετήσει στην πράξη πολιτικές που δεν έχουν τολμήσει ούτε καν να διατυπώσουν ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη…
Παρόμοια ισχύουν και με την Κεντροαριστερή κυβέρνηση της Δανίας.
* Έχουμε λοιπόν δεξιά και ακροδεξιά κόμματα να ανεβαίνουν συνεχώς παντού – είτε καταφέρνουν να κυβερνήσουν είτε όχι. Όπως ήδη συμβαίνει στην Φιλανδία, στην Σουηδία, στην Ιταλία ασφαλώς, τώρα και στην Ολλανδία.
Για να μην αναφέρουμε τη Γαλλία.
όπου το “ακροδεξιό” Κόμμα της κας Λεπέν ορίζει ήδη την πολιτική ατζέντα της χώρας (όπως παραδέχονται και οι αντίπαλοί της), ενώ υπερέχει για πρώτη φορά τόσο αποφασιστικά στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες Προεδρικές εκλογές. Που όμως αργούν ακόμα…
Κι έχουμε ταυτόχρονα κεντροαριστερά κόμματα να μετακινούνται δεξιότερα προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία , όπως συμβαίνει στην Ισπανία, στην Δανία, τώρα και στην Ολλανδία…
Έχουμε λοιπόν δύο καθοριστικά πολιτικά φαινόμενα στο δυτικό κόσμο:
— Πρώτον τα συστημικά κόμματα (κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά) συρρικνώνονται όλο και περισσότερο.
— Δεύτερον, η ανάδειξη νέων κομμάτων που θα εκφράσουν το κενό, γίνεται περισσότερο από τα δεξιά, παρά από τα αριστερά (αν και υπάρχει και αυτή η περίπτωση, όπως έδειξε η Γερμανία).
Οι συστημικές δυνάμεις που χάνουν έδαφος συνεχώς, δαιμονοποιούν τις αντισυστημικές δυνάμεις που ανέρχονται ως “κίνδυνο για τη δημοκρατία”.
Μη βλέποντας ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη δημοκρατία, είναι να μην εκπροσωπείται η κοινωνία.
Τελικά ο μεγαλύτερος χορηγός των “ακραίων” είναι τα “πολιτικώς ορθά” συστημικά κόμματα που δαιμονοποιούν συλλήβδην όλους τους αντιπάλους τους.
Κι ύστερα μας τρομάζει ή “άνοδος της Δεξιάς”! Που μέχρι πριν λίγο αρνιόμασταν να τη δούμε και γενικώς, κάνουμε ότι μπορούμε για να την… επισπεύσουμε!
ΥΓ. Μετά το φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν στο Βερολίνο, κι ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος διακηρύσσει πια ανοιχτά πως, αν δεν πάρει Eurofighter από τη Γερμανία (κι έχοντας αποφασίσει ότι δεν θα πάρει ούτε αναβαθμισμένα F-16 από τις ΗΠΑ) θα φύγει από το ΝΑΤΟ – έτσι το είπε, ανοιχτά πλέον – εδώ τελείωσαν τα γεωπολιτικά επιχειρήματα που δικαιολογούν την εδώ άφιξη του.
Όσοι μας έλεγαν ότι “τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία να τα βρούμε με τον Ερντογάν”, γιατί τώρα ο Ερντογάν, λέει, επιστρέφει στο μαντρί της Δύσης κλπ. κλπ. έπαθαν ένα κάποιον…”ντουβρουτζά”!
Οπότε αφού τελείωσαν τα “γεωπολιτικά”, επιστρατεύθηκε πλέον το… “ψυχαναλυτικό” επιχείρημα:
Τον καλούμε εδώ για να τον “καλοπιάσουμε”, λέει! Γιατί να εξασφαλίσουμε “ηρεμία” μαζί του…
Υπονοώντας πως αν πηγαινοέρχεται στην Ελλάδα, θα μας αφήσει ήσυχους. Ενώ, αν δεν πηγαινοέρχεται, μπορεί να αρχίσει να μας απειλεί πάλι!
Κι αυτό το ονομάζουν… “εξωτερική Πολιτική”!
Κι ύστερα τους φταίει η… “δεξιά”!
Κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε πει
(προφητικά όπως αποδεικνύεται σήμερα):
— Τα όνειρά σου μη τα λές, γιατί μια μέρα κρύα
μπορεί και οι… Φροϋδιστές, να ρθούν στην εξουσία!
Ήδη κάνουμε εξωτερική πολιτική με όρους Ψυχανάλυσης.
Όπου νάναι θα δώσουμε στον Ερντογάν και… ηρεμιστικά
Ή μήπως να πάρουμε εμείς ψυχοφάρμακα;
